«Το κίνημα των συνεταιρισμών μπορεί να αποτελέσει όχι απλά πρωτοπορία αλλά και τον βασικό κορμό αλλαγής των σχέσεων παραγωγής», τόνισε ο οικονομολόγος Πέτρος Λινάρδος Ρυλμόν, στη συζήτηση για τα συνεταιριστικά εγχειρήματα στο πλαίσιο της Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας, που διοργάνωσε η «Αλληλεγγύη για όλους», την Παρασκευή στα Προπύλαια. Η «Εφ.Συν.», ως συνεταιριστική εφημερίδα, ήταν εκεί.
Σύμφωνα με τον κ. Ρυλμόν, στην εποχή της κρίσης και της ακραίας λιτότητας το συνεταιριστικό μοντέλο είναι πιο αναγκαίο από ποτέ διότι «το δόγμα της επιχειρηματικότητας δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά», καθώς «από τη μεριά του ιδιωτικού τομέα δεν υπάρχει κανένα σχέδιο ανασυγκρότησης, μόνο η αξιοποίηση κερδοφόρων τομέων». Ετσι, τα συνεταιριστικά εγχειρήματα θα συνεχίσουν να εκκολάπτονται και να ενισχύονται διότι αποτελούν «άρνηση και αμφισβήτηση των ιεραρχικών και αυταρχικών δομών», ενώ υπάρχει ένα «τεράστιο και μορφωμένο δυναμικό που μπορεί να προσανατολιστεί σε νέες μορφές οργάνωσης και παραγωγής».
Ο Τάκης Νικολόπουλος, καθηγητής στο ΤΕΙ Μεσολογγίου, επισήμανε ότι η κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία μπορεί να λειτουργήσει είτε εναλλακτικά, ως άλλου τύπου επιχειρείν, είτε ριζοσπαστικά, υποκαθιστώντας το υπάρχον σύστημα. Πρόκειται για οικονομία των αναγκών και όχι των αγαθών, κατά την οποία οι πολίτες ευαισθητοποιούνται και γίνονται υπεύθυνοι σε σχέση με την ποιότητα του παραγόμενου προϊόντος και τις συνθήκες της παραγωγικής διαδικασίας.
Ο Δημήτρης Καπογιάννης, επίσης καθηγητής στο ΤΕΙ Μεσολογγίου, αναφέρθηκε στην αρνητική φήμη της κακοδιαχείρισης την οποία δημιούργησαν συνεταιρισμοί του παρελθόντος και στους λόγους για τους οποίους παρήκμασαν, όπως η υπερχρέωση, που οδηγεί «στην κόλαση της εξάρτησης» από τις τράπεζες και την εκάστοτε πολιτική εξουσία, οι θρυμματισμένες συλλογικές ταυτότητες, η λειτουργία σωματειακού τύπου που συγχέεται με τον συνδικαλισμό, η έλλειψη δημοκρατικής οργάνωσης και η ετεροδιαχείριση. Αντίδοτα αποτελούν η εγκατάλειψη της λογικής της ανάθεσης από το κράτος, η συνεργατική δράση συνεταιριστικού και συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά όχι η σύγχυση μεταξύ τους, η βαθύτερη συνεταιριστική συνειδητοποίηση, η οποία διαμορφώνει συλλογική ταυτότητα, η δημοκρατία και η διαφάνεια με εσωτερικό και κοινωνικό έλεγχο.
Γιάννης Μπασκάκης
