Σήμερα θα σας μιλήσω για τον περιβόητο δράκο της Κεφαλονιάς, που αφού έφαγε κόσμο και κοσμάκη, είδε την καριέρα του να τελειώνει απ΄ το σπαθί και τον πέλεκυ των γενναίων αδελφών Ιάκωβου και Βερνάρδου Μπρεσιάνι. Οι οποίοι, για το κατόρθωμά τους, πήραν ως αμοιβή το δάσος του δράκου και τη γύρω περιοχή! Την εκπληκτική αυτή ιστορία, που (υποτίθεται ότι) διαδραματίστηκε το 1509, περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια ο τότε «προβλεπτής» (διοικητής) του νησιού, Φαντίνος Μαλλιπιέρος, προφανώς για να δικαιολογήσει την παραχώρηση στους Μπρεσιάνι ενός τόσο μεγάλου κομματιού γης.
Το έγγραφο του Μαλλιπιέρου -σε μεταφρασμένο αντίγραφο του 1633- βρήκε και δημοσίευσε στη μελέτη του «Τα δάση της Κεφαλληνίας» το 1908, ο «τμηματάρχης των δάσων» Κ. Μ. Σάμιος, που είχε σταλεί στο νησί για να δει σε τι κατάσταση βρίσκονταν τα δάση του. Τη μελέτη αυτή -ένα ολόκληρο δερματόδετο βιβλίο- βρήκα και σας παρουσιάζω την ιστορία για τον δράκο:
Της Αλλοπάρ*
Ιστορία του εν Κεφαλληνία φονευθέντος εν έτει 1509 Δράκοντος
Αντίγραφον εξαχθέν εξ ετέρου ομοίου
Αντίγραφον 1633 Ιουλίου 10. Εξήχθη το παρόν αντίγραφον εκ παλαιοτάτων βιβλίων, ερανισθέντων εξ ετέρου βιβλίου, ευρισκομένου εν φακέλω μετ΄ άλλων παλαιών εγγράφων.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΕΚΚΑΤΩΡΟΣ
Γραμματεύς της εκλαμπροτάτης Κοινότητος
παρέβαλον αυτό μετά του πρωτοτύπου
Εν ονόματι του Χριστού, Αμήν. Εν έτει από γεννήσεως αυτού 1509 ινδικτιώνος 10 Μαΐου. Ημείς Φαντίνος Μαλλιπιέρος, διά την Εκλαμπροτάτην και Εξοχωτάτην Βενετικήν κυριαρχίαν, Προβλεπτής Κεφαλληνίας, παρουσία δε και των Cavarnis Fideles, Ιωάννου Κρασσά, Γεωργίου Βοκκαρίου, Iωάννου Ρωσολύμου και άλλων.
Επειδή παρεπονέθησαν έμπροσθεν ημών πλείστοι κάτοικοι της νήσου ταύτης, οίτινες εξέθηκαν ημίν, ότι εις το δάσος του Αγ. Νικολάου, εις Ανεμοδούρι, ευρίσκεται εις παμμέγιστος δράκων, όστις φονεύει πολλούς ανθρώπους και ότι είνε ανάγκη να φονευθή ούτος, πράγμα το οποίον πολλάκις είχεν επιχειρηθή άνευ αποτελέσματος.
Προεκηρύξαμεν προς ακριβή γνώσιν εκάστου, ότι, εάν ευρεθώσι πρόσωπα έχοντα το θάρρος (κατά λέξιν «αν τους βαστά η καρδιά») να φονεύσουν αυτόν, θα τοις παραχωρηθώσιν οι κάτωθεν σημειούμενοι τόποι, οίτινες αναφέρονται ωσαύτως και εις την από 8 παρελθ. Απριλίου προκήρυξίν μας και ευρίσκεται εντός τούτου του φρουρίου.
Δύο αδελφοί Brescani ονόματι Ιάκωβος και Βερνάρδος προσεφέρθησαν, όπως μόνοι φονεύσωσι τον εν λόγω δράκοντα, όπως αποκτήσωσι τα ειρημένα κτήματα.
Οι δύο ούτοι, την 10 τρέχ. ημέραν του Αγ. Νικολάου, εις την εκκλησίαν του οποίου δεν μετέβαινον πλέον οι χριστιανοί εκ φόβου, έλαβον παρ΄ ημών δύο σιδηράς πανοπλίας μετά των βραχιόνων αυτών και των προσωπείων και ο εις εξ αυτών εισήλθεν εις το στόμα του δράκοντος μετά μαχαίρας εις την χείρα, ο δε έτερος άνωθεν μετά πελέκεως, εφόνευσαν τον φοβερόν αυτόν δράκοντα, όστις περιστρεφόμενος ισχυρώς με την ουράν του εκτυπήθη με τον πέλεκυν.
Επί τέλους τον εφόνευσαν και ευθύς ως εγνώσθη η είδησις, έγινε μεγαλοπρεπής λιτανεία, όπως ευαρεστήσωσι τον Θεόν, έγιναν δε και πολλαί λειτουργίαι εις τον ειρημένον ναόν του Αγ. Νικολάου, και γίνεται γνωστόν εις το κοινόν ότι, αφού έκαμον το μέγα κατόρθωμα, προσήκει να τοις παραχωρηθή ό,τι υπεσχέθημεν προς αυτούς και ούτω μείνη αιώνιον μαρτύριον της ανδρείας των, αφού έγιναν άξιοι της δημοσίας χάριτος.
Ο δράκων ούτος είχε σώμα μέγιστον, μεγαλείτερον δύο βοών, και ηδύνατο να καταπίη ευκόλως ένα άνθρωπον. Το μήκος αυτού υπερέβαινε τα επτά βήματα, έφερε δύο πτερά και εκάη έμπροσθεν του Αγ. Νικολάου.
Παραχωρούμεν όθεν αυτοίς τους κάτωθι περιγραφομένους τόπους δικαιωματικώς ανήκοντας τη Αυτού Γαληνότητι (τω Δόγη της Βενετίας) και οίτινες δεν ανήκουν εις ουδένα, ήτοι ολόκληρον τον τόπον του Αγ. Νικολάου, όπως ευρίσκεται εις ευθείαν γραμμήν επεκτεινομένην μέχρι Φαγγιάς και εκ των άνωθεν μέχρι των υπωρειών του όρους ως εκτείνεται μέχρι Σιμωτάτων και έρχεται μέχρι της δημοσίας οδού, ήτις φέρει εις ταύτην την πόλιν και του προρρηθέντος πρώτου ορίου του ειρημένου Αγ. Νικολάου, του……. (salvatici et domestici).
ΦΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΛΛΙΠΙΕΡΟΣ, προβλεπτής
Κυρίες και κύριοι, έτσι γίνονταν οι κομπίνες τότε. Ούτε οφ σορ ούτε θαλασσοδάνεια. Σκάρωναν μια ιστορία για δράκους (με ουρά) και ανδρείους πολεμιστές και χάριζαν τη γη και τα δάση όπου ήθελαν. Οχι, θα κάθονταν να σκάσουν!
