Αλλη μια μεθυστικά απολαυστική βραδιά με τη θαυμαστά αναγεννημένη –ξεχνάμε ολοκληρωτικά τις θανάσιμης πλήξης συναυλίες περασμένων δεκαετιών!– Καμεράτα!
Του Γιάννη Σβώλου
Τις προάλλες η Καμεράτα ως πλήρης ορχήστρα οργάνων εποχής υπό τον Γιώργο Πέτρου πρόσφερε ένα sold-out οπερατικό γκαλά στην αίθουσα Μητρόπουλος εστιασμένο σε μπαρόκ ελληνοθεματικές –η εθνική μας εμμονή!- όπερες του 18ου αιώνα (12/1/2014). Δομημένο με φιλέρευνη διάθεση, τόλμη και φαντασία το πρόγραμμα της βραδιάς περιλάμβανε ορχηστρικά και φωνητικά αποσπάσματα από όπερες των Χέντελ («Αλέξανδρος», «Αριάδνη στην Κρήτη»), Χάσε («Αρτεμισία»), Γκλουκ («Αντίγονος», «Ορφέας και Ευρυδίκη», «Ιφιγένεια εν Αυλίδι»), Παϊζιέλο («Ολυμπιάδα»), Λιλί («Φαέθων») και Βιβάλντι («Ιουστίνος»).
Η επιλογή αποδείχτηκε υποδειγματικά αντιπροσωπευτική καθώς σάρωσε το ρεπερτόριο χρονικά, από το καθαρόαιμο μπαρόκ των Χέντελ-Βιβάλντι ώς τις παρυφές του κλασικισμού των Γκλουκ-Παϊζιέλο, και στιλιστικά, από την «ιταλική» μουσική των Χέντελ-Βιβάντι-Παϊζιέλο ώς τα καθαρόαιμα γαλλικά και γερμανικά ακούσματα των Λιλί και Χάσε αντίστοιχα. Τα απαιτητικής δεξιοτεχνίας φωνητικά αποσπάσματα ερμήνευσαν τρεις έμπειρες, ακμαίες κυρίες της λυρικής τέχνης: η υψίφωνος Μυρσίνη Μαργαρίτη και οι μεσόφωνοι Μαίρη-Ελεν Νέζη και Ειρήνη Καράγιαννη. Το τραγούδι τους υπήρξε στιλιστικά ενημερωμένο, τεχνικά άνετο, καλαίσθητο και εκφραστικά ψαγμένο, με πειστικά θεατρική αίσθηση του δραματικού χρονισμού. Οι φωνές πρόβαλαν σβέλτες, ανάλαφρες, καλογυμνασμένες, με σαφώς διακριτά ηχοχρώματα και αντιπαρατέθηκαν ηδονικά στο ντούο και το τρίο από την «Ολυμπιάδα» του Παϊζιέλο, όπου οι δύο μεσόφωνοι ανέλαβαν τους ανδρικούς ρόλους.
Γρήγορη, νευρώδης διεύθυνση, αίσθηση της λεπτομέρειας, μετά γνώσεως διαφοροποιημένη ανάδειξη των ιδιαιτεροτήτων εκάστου συνθέτη και αδιάλειπτη υποστήριξη των μονωδών από μέρους του αρχιμουσικού εγγυήθηκαν ένα χυμώδες, λαμπερό ακρόαμα. Στα αποσπάσματα από τη γαλλική εκδοχή του «Ορφέα» του Γκλουκ θαυμάσαμε το αιθέριο φλάουτο του Ζαχαρία Ταρπάγκου. Εν ολίγοις: άλλη μια μεθυστικά απολαυστική βραδιά με τη θαυμαστά αναγεννημένη –ξεχνάμε ολοκληρωτικά τις θανάσιμης πλήξης συναυλίες περασμένων δεκαετιών!– Καμεράτα!
Θα προσθέσουμε, μόνον, ότι η ύπαρξη ομάδας εκλεκτών Ελλήνων μπαροκιστών συνιστά πολλαπλά ιδανική ευκαιρία για την ΕΛΣ: ευκαιρία να αξιοποιήσει την περίσσεια ταλέντου σε όφελος όλων, να συγκρατήσει υγιές εγχώριο καλλιτεχνικό δυναμικό, να κερδίσει κρίσιμη μερίδα ακροατηρίου επενδύοντας σε ένα «φιλέτο» ρεπερτορίου του οποίου τελικά ουδείς (!) ώς τώρα εκμεταλλεύτηκε τις απέραντες δυνατότητες.
Ρεσιτάλ Θόδωρου Κοτεπάνου
Για δεύτερη συνεχή χρονιά ο Παρνασσός φιλοξενεί τον κύκλο «Το piano στα forte του», που επιμελείται και διοργανώνει με Ελληνες σολίστες ο πιανίστας Στέφανος Νάσος. Στις 18/1/2014, ο Θόδωρος Κοτεπάνος έδωσε στην κατάμεστη νεοκλασικής αισθητικής αίθουσα ένα ωραίο ρεσιτάλ. Τον πολυτάλαντο Ελληνα πιανίστα γνωρίζαμε κυρίως από επιδόσεις στο ελαφρύ ημισφαίριο της μουσικής ζωής, τις συνεργασίες με Χατζιδάκι, Τσιαμούλη, Σόνια Θεοδωρίδου κ.λπ. Στο ρεσιτάλ αυτό τον γνωρίσαμε και ως «κλασικό» πιανίστα.
Το ρεπερτόριο της βραδιάς απλώθηκε φιλόδοξα από το μπαρόκ ώς τον ώριμο ρομαντισμό επιλέγοντας μια διαδοχή από πιανιστικές «Φαντασίες». Ο Κοτεπάνος προθέρμανε τη διάθεση παίζοντας νηφάλια, με κομψό στιλιζάρισμα και ευαισθησία τη «Σονάτα για πληκτροφόρο K.162» του Ντομένικο Σκαρλάτι. Ακολούθησε η «Σονάτα υπό το σεληνόφως» του Μπετόβεν όπου κυριάρχησαν οι σταθερές, βαθμιαία αυξανόμενες ταχύτητες -αργός, προσεκτικά τονισμένος βηματισμός, χορευτικό αναπήδημα, γρήγορα και ορμητικά κατά ριπάς- και οι δυναμικές, τραχιές κορυφώσεις. Διαφορετικής κλίμακας μεγέθη όρισαν την ερμηνεία τού «Μετά από μια ανάγνωση του Δάντη» (S.161/7) του Λιστ: βαρύτερος, μεγαλύτερος ήχος, πλατύτερες διατυπώσεις φραστικής, οξύτερες και αγριότερες κορυφώσεις, αλλά και αίσθηση κοπιώδους αναμέτρησης με μια γραφή στα όρια των τεχνικών δυνατοτήτων του ερμηνευτή.
Το ρεσιτάλ ολοκληρώθηκε με την εκτενή «Φαντασία, έργο 17» του Σούμαν. Μέγιστη πρόκληση συνιστούν εδώ οι ανεξάντλητης ποικιλίας μεταπτώσεις διαθέσεων και μουσικής έκφρασης και, βέβαια, η ποιότητα απόδοσής τους. Εμπειρος σολίστας, ο Κοτεπάνος διέσχισε το ανήσυχο σύμπαν της αρθρωτής ρομαντικής πιανιστικής σύνθεσης του Σούμαν με αυτοπεποίθηση και σαφήνεια εκφραστικής στόχευσης, αντλώντας το μέγιστο από τις ονειρικές, λυρικές σελίδες.
