Του Σωτήρη Παπαδημητρίου*
Κατά την Emma Marcegaglia, πρόεδρο του ευρωπαϊκού ΣΕΒ, αλλά και κατά τον πρόεδρο της Ενωσης Χαλυβουργιών Ελλάδος, Αλέξανδρο Τικτόπουλο, η ακριβή ενεργειακά Ευρώπη, δυσκολεύει τον ανταγωνισμό των βιομηχανιών που καταναλώνουν πολλή ενέργεια, με αποτέλεσμα τη διακοπή της παραγωγικής δραστηριότητας από τη μεριά τους. Η Ελλάδα λοιπόν, που είναι κατά πολύ ακριβότερη, αν δε δώσει λύση, δεν θα μπορέσει να διατηρήσει καμιά παραγωγική δραστηριότητα, όπου η ενέργεια είναι καθοριστικός παράγοντας του κόστους παραγωγής.
Τη δεκαετία του 2000, η ΔΕΗ διέθετε μια παραγωγή ενέργειας που δεν επαρκούσε να καλύψει τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες της χώρας. Η πολιτική σχεδίαση, για να καλυφθούν οι νέες ανάγκες, ακολούθησε τα ευρωπαϊκά βήματα της απελευθέρωσης της αγοράς, με πολύ αποδοτικά κίνητρα για την προσέλκυση επενδυτών. Οσοι επένδυαν στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ), μέσα σε τρία χρόνια είχαν καλύψει το κεφάλαιο της επένδυσης, με αποδόσεις που άγγιζαν το 37%. Την επιδότηση των κινήτρων τη φόρτωναν κυρίως στα νοικοκυριά της χώρας, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ετσι, όσο αυξάνονταν οι τιμές των οικιακών τιμολογίων άλλο τόσο στριμώχνονταν οι υποψήφιοι μικροί και μεγάλοι-επενδυτές. Ωσπου αυτός ο σχεδιασμός ήρθε αντιμέτωπος με την κρίση και τα μνημονικά μέτρα που έπληξαν τα ελληνικά νοικοκυριά. Μειώσεις μισθών, συντάξεων, αύξηση της φορολογίας, ανεργία, καθιστούν πλέον ανέφικτο το συνεχές άρμεγμα των νοικοκυριών για την ολοκλήρωση του «πράσινου όνειρου». Ηδη χιλιάδες νοικοκυριά αδυνατούν να πληρώσουν και αποσυνδέονται από το κύκλωμα.
Η ενεργειακή αυτή δύναμη σήμερα πρέπει να καταναλωθεί σε μια αγορά που απέμεινε ακόμα ζωντανή, από της συνέπειες της κρίσης και τις μνημονιακές πολιτικές. Αυτό σημαίνει υπολειτουργία της ΔΕΗ και εκτός λειτουργίας τα εργοστάσια παραγωγής ρεύματος, με το πανάκριβο για την Ελλάδα φυσικό αέριο (40% ακριβότερα από την τιμή που το καταναλώνει η Γερμανία), που όμως πληρώνονται με 85.000 ευρώ την Mwh, για να είναι σε αναμονή, προσθέτοντας εκατοντάδες εκατομμύρια στο κόστος του ρεύματος.
Τα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρισμού με φυσικό αέριο και τα χιλιάδες στρέμματα των φωτοβολταϊκών και των ανεμογεννητριών είναι υπαρκτά και δεν μπορούν να σβηστούν με γόμα, γιατί θα μετατραπούν σε κόκκινα δάνεια στις τράπεζες που δεν ξέρουν από πού να πρωτοκαλυφθούν για να σωθούν. Ετσι, το κόστος που δεν μπορούν να καλύψουν τα νοικοκυριά μετατρέπεται σε βρόχο που αγκαλιάζει ασφυκτικά την ΔΕΗ, τους ιδιώτες παραγωγούς ενέργειας, την ενεργοβόρο βιομηχανία και τις τράπεζες, σε έναν «χορό απελπισίας».
Η αδυναμία βιώσιμης λύσης στο πλαίσιο της καπιταλιστικής αγοράς, φέρνει την ανεργία να απειλεί τόσο τους εργάτες της μεταλλουργίας, με πρώτους ίσως τους εργαζόμενους στον τομέα παραγωγής πρωτόχυτου αλουμινίου, όσο και αυτούς της ΔΕΗ και τους εργαζόμενους στα ιδιωτικά ενεργειακά εργοστάσια, καθώς και τους τραπεζικούς υπαλλήλους. Και αν υπολογίσουμε και όλους όσους επηρεάζονται από την λειτουργία των πάρα πάνω δραστηριοτήτων και τους προσθέσουμε στο ήδη 1,5 εκατ. ανέργους, θα απλωθεί μπροστά μας η προοπτική μιας εθνικής καταστροφής που δεν θα αφήσει κανέναν εργαζόμενο απέξω.
Το δίχτυ της κοινής μοίρας των εργατών αποκαλύπτεται ακόμα και στα μάτια των πιο δύσπιστων από εμάς, κάνοντας αναγκαίο ένα κάλεσμα ενωτικής και άμεσης δράσης, κόντρα στα σχέδια κυβέρνησης και εργοδοτών, για την επιβολή ενός κεντρικού σχεδιασμού λειτουργίας των επιχειρήσεων, με έλεγχο και διαχείριση εργατική, διατηρώντας τις θέσεις εργασίας και εξαλείφοντας την ανεργία, έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί η κρίση προς όφελος των εργαζόμενων της χώρας.
…………………………………………………………………………………………………
* Συνδικαλιστής εργάτης στην «Αλουμίνιον της Ελλάδος»
