Του Πέτρου Μανταίου

(Δεν) είναι (μόνο) η οικονομία, ηλίθιε! («It’s the economy, stupid!»∙ προεκλογικό σλόγκαν νίκης του Μπίλι Κλίντον εναντίον του Τζορτζ Μπους πατρός στις εκλογές του 1992). Είναι και οι θεσμοί. Που κακοπαθαίνουν όταν η οικονομία πάσχει. Κι άμα κακοπάθουν οι θεσμοί, πάει και η οικονομία κατά διαόλου, stupid! Σπεύδω, επομένως, να χαιρετίσω την πρώτη επίσκεψη του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα στο Συμβούλιο της Επικρατείας, αλλά και τη συνάντησή του με την εισαγγελέα εγκλημάτων διαφθοράς. Διότι οι θεσμοί, από κοινού με τα δικαιώματα του πολίτη, που από τη σύστασή του προασπίζεται το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της χώρας, αλλά και η καταπολέμηση της διαφθοράς -προϊόν και αυτή, εν πολλοίς, θεσμών κακοπαθημένων- είναι στοιχεία αλληλοσυμπληρούμενα γενικά της ευνομούμενης δημοκρατίας. Αλλά ειδικά σε χώρες δημοκρατικής ευπάθειας και συνταγματικών παρεκκλίσεων, όπως η Ελλάδα σήμερα.

Δεν είναι μόνο η επισήμανση του προέδρου του ΣτΕ Σ. Ρίζου ότι ο κ. Τσίπρας «μας έδωσε την ευκαιρία της εξηγήσεως του ρόλου του ΣτΕ σε περίοδο παρατεταμένης και ποικίλης κρίσεως, της οποίας πιθανόν ο πυρήνας να είναι η κρίση δικαίου». Ούτε πρέπει να εκληφθεί ως συνήθης κοινοτοπία η απάντηση του κ. Τσίπρα ότι «ο ρόλος του ΣτΕ είναι ουσιαστικός, σημαντικός και αναντικατάστατος, στον βαθμό που ελέγχει τη συνταγματική νομιμότητα των αποφάσεων του κράτους και βεβαίως την τήρηση προστασίας των δικαιωμάτων των πολιτών, αλλά και του συλλογικού συμφέροντος». Είναι ότι –και αλίμονο αν μείνει στα λόγια…– ο, κατά πάσα πιθανότητα, βέβαιος (ακόμα και από την J.P.Morgan!) νικητής των επόμενων εκλογών, καλείται να αποκαταστήσει το κύρος τρωθέντων θεσμών (που είναι πολλοί) και να εγγυηθεί στους πολίτες/εκλογείς θεσμισμένο κράτος δικαίου και δημοκρατία ευνομούμενη, πέρα από αριστερισμούς και ρητορικές… υπερβατικότητες. Αλλιώτικα, ο τροχός από τη λάσπη δεν ξεκολλάει, όσο κι αν το θέλουν… ο Χριστός είτε ο Μαρξ…