Του Γιώργου Σταματόπουλου
Είναι το μόνο μέσο επικοινωνίας της κυβέρνησης με την κοινωνία η χρήση αλόγιστης βίας, διότι, απλώς, δεν έχει λόγο, άρα δεν καταλαβαίνει ότι αν πρόκειται να λυθεί κάτι, αυτό θα γίνει με τον διάλογο. Οσο πάνε τα πράγματα χειροτερεύουν, όσο δηλαδή οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τούτη η παρδαλή δικομματική κυβέρνηση τα έχει φάει τα ψωμιά της, τόσο τα στελέχη της χάνουν τον έλεγχο του νου και υπακούνε σε βδελυρά ένστικτα μίσους, εκδίκησης, βίας. Αυτό είναι και τίποτε άλλο η κυβέρνηση της χώρας: βίαιη, ποταπή, ανορθολογική με μανδύα αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, παρακαλώ, με εθνοσωτήριες πομφόλυγες και συνάμα αντισυριζαϊκές.
Μπορεί μεν σε ένα πρώτο επίπεδο να επικρατεί, να σκορπίζει δηλαδή τον τρόμο στους πολίτες και να τους αποτρέπει από το να διαμαρτύρονται και να διαδηλώνουν. Η επικράτεια του τρόμου είναι, όμως, σύντομη. Οι πολίτες σκληρύνονται και οργανώνονται σιωπηλά και κάποια στιγμή, είναι βέβαιο, θα ξεπεράσουν τον φόβο τους και θα απαιτήσουν πραγματική πολιτική λύση της ανέχειας στην οποία έχουν περιέλθει και ας έχουν απέναντί τους όλες τις κυβερνητικές κατασταλτικές δυνάμεις, αστυνομικές και στρατιωτικές. Λέμε και στρατιωτικές, διότι έτσι όπως το πάει τούτη η κυβέρνηση δεν είναι απίθανο σε λίγο να κηρύξει και στρατιωτικό νόμο! Κομμάτι δύσκολο, ναι, αλλά κοντά βρίσκεται. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η χρήση ωμής βίας σε οποιαδήποτε ειρηνική διαμαρτυρία;
Πώς να ερμηνευθεί ο αυταρχισμός και ο αμοραλισμός που επιδεικνύουν τα κυβερνητικά στελέχη μαζί με κάποια λείψανα του σοσιαλιστικού κόμματος;
Είναι, σαφώς, απόρροια του πανικού της ήττας, αλλά τι φταίνε οι πολίτες, οι κατ' αυτούς υπήκοοι; Και πεινάνε και δέρνονται· έξοχα! Αλλά, είπαμε, η πολιτική της βίας δεν μπορεί να ασκείται συνεχώς και επί μακρόν, κάποια στιγμή θα καταστεί αυτεπίστροφη, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την εκλογή πολλών από τους κυρίους της εξουσίας. Απαιτείται, όμως, προσοχή ώς τότε. Και μην ξεχνάμε: η βία -όπως εύστοχα τυπώθηκε σε τίτλο της «Εφ.Συν.»- γράφεται πλέον με δέλτα. Την μπλε ομάδα ΔΕΛΤΑ της αστυνομίας, εννοείται, που όπου και να πας τους βλέπεις μπροστά σου, πέντε-δέκα μηχανές με δύο επιβαίνοντες ένστολους, οι οποίοι πράττουν κατά το δοκούν, αψηφώντας νόμους, κώδικες κυκλοφορίας, ειρηνικές συγκεντρώσεις, παρέες και λοιπά.
Τα ένστολα αυτά μηχανοκίνητα όντα χτυπάνε χωρίς να ρωτάνε, δεν καταλαβαίνουν τι θα πει διάλογος, τι διαπραγμάτευση. Συλλαμβάνουν νεαρούς για δήθεν εξύβριση αρχής τη στιγμή που χυδαιολογούν ασυστόλως, υβρίζοντας «ιερά και όσια». «Δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις, υπάρχουν χυδαίοι άνθρωποι», είπε κάποιος θλιβερός της κυβέρνησης θέλοντας να κάνει και επίδειξη γνώσεων ο καψερός. Ποιους ακριβώς εννοούσε; Μπορεί να μην υπάρχουν χυδαίες λέξεις, στο στόμα όμως χυδαίων ανθρώπων μεταμορφώνονται σε ύβριν: της ελληνικής γλώσσας, του θηλυκού περισσότερου πληθυσμού, της ανθρωπιάς. Τους καταλαβαίνω. Αντιδρούν σπασμωδικά, διότι θα αναγκαστούν να ξεκουμπιστούν από τους εξουσιαστικούς θώκους και ώς τότε -σύντομα- βγάζουν όλη τη χολή τους, όλη την απάνθρωπη κουλτούρα τους, τον χυδαίο πολιτισμό τους.
