Εχουμε επωφεληθεί τα μάλα από τη συμμετοχή του Μεγάρου στον θεσμό των Rising Stars, που προβάλλει τους ανερχόμενους νέους μουσικούς της Ευρώπης. Φέτος είχαμε την τύχη να απολαύσουμε ένα τρίο από τον Ολλανδό πιανίστα Χάνες Μινάαρ, τη Ρωσίδα βιολίστρια Μαρία Μίλσταϊν και τον Ολλανδό τσελίστα Γκίντεον ντερ Χέρντερ
Του Γιάννη Σβώλου
Το Μέγαρο Μουσικής υπήρξε μέλος του ECHO (Ευρωπαϊκός Οργανισμός Αιθουσών Συναυλιών) από νωρίς, ήδη από την καλλιτεχνική περίοδο 1997-98. Ως τέτοιο φιλοξενεί τον ετήσιο κύκλο συναυλιών Rising Stars, που προβάλλει ανερχόμενους νέους μουσικούς της Ευρώπης. Το όλο υποστηρίζεται από το πρόγραμμα «Πολιτισμός» της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ατυχώς, η αναμενόμενα περιορισμένη προβολή των εκδηλώσεων αυτών επισκιάζει το γεγονός ότι συνιστούν μοναδική περίπτωση, που η εγχώρια μουσική ζωή συγχρονίζεται με τις εξελίξεις στη Δύση! Στα 17 χρόνια συναυλιών έχουμε ακούσει ουκ ολίγους καλλιτέχνες –π.χ. την Τσέχα μεσόφωνο Μαγκνταλένα Κοζενά!– που αργότερα έγιναν διάσημοι, ενώ σ’ αυτές συμμετέχουν και άξιοι Ελληνες μουσικοί, όπως π.χ. το Κουαρτέτο Τετρακτύς, ο κλαρινετίστας Διονύσης Γραμμένος κ.ά.
Τις προάλλες παρακολουθήσαμε ακόμη ένα συναρπαστικό πέρασμα ευρωπαϊκών αστεριών από την αίθουσα «Μητρόπουλος» (5/2/2014). Ηταν το πιάνο-τρίο Βαν Μπέρλε (Van Baerle), αποτελούμενο από τον Ολλανδό πιανίστα Χάνες Μινάαρ, τη Ρωσίδα βιολίστρια Μαρία Μίλσταϊν και τον Ολλανδό τσελίστα Γκίντεον ντερ Χέρντερ. Οι ταλαντούχοι μουσικοί ξεκίνησαν δείχνοντας το μέτρο των επιδόσεών τους –και την αναμενόμενη, νεανική τους γείωση στο παρόν!– με ένα έργο σύγχρονου ρεπερτορίου. Ο «Χιασμός» του συμπατριώτη τους Βίλεμ Γεθς (γενν. 1959) ήταν ένας σύγχρονος, α λα Σνίτκε «πειραγμένος» διάλογος με το ενεργό υπόλειμμα της κλασικής/ρομαντικής παράδοσης, το οποίο σχολιάζεται ανα-δημιουργικά επιστρατεύοντας εκφραστικά στερεότυπα του ώριμου μοντερνισμού. Ακολούθησε το «Τρίο αρ. 1» του Μέντελσον, που δόθηκε ανάλαφρα με αιθέριο, πλην ουδέποτε θολό, ήχο και ηδονικά ρευστή, πλην ουδέποτε προσεγγιστική, μελωδική φραστική. Κομψότητα, διαφάνεια, ευγένεια συναισθήματος, ύφος πολιτισμένης φιλικής συνομιλίας και ένα γοητευτικά τρεχάτο Scherzo, που θύμισε την ατμόσφαιρα του «Ονείρου καλοκαιρινής νύχτας», στοιχειοθέτησαν την ωραία ερμηνεία τους.
Μείζον έργο της βραδιάς αναδείχτηκε, φυσικά, το μπετοβενικό «Τρίο του Αρχιδουκός». Αβίαστη, ομοίως καλά συντονισμένη, η εκτέλεσή του υιοθέτησε συνειδητά διαφορετικό φάσμα ποιοτήτων και χαρακτηρίστηκε από άριστη, συνολική εποπτεία των μουσικών και εκφραστικών μεγεθών. Εχοντας εντοπίσει ποιο στοιχείο δεσπόζει εκφραστικά σε κάθε μουσική σελίδα, οι τρεις μουσικοί απέφυγαν γενικόλογες διατυπώσεις. Εδώ κυριάρχησαν το μεγαλύτερο βάρος ήχου, η ζυγιασμένη αιχμηρότητα έκφρασης, οι πλατύτερες διατυπώσεις φραστικής, το διακριτικά τονισμένο, βηματιστό ή χορευτικό, ρυθμικό υπόβαθρο, ευρύτερο φάσμα δυναμικής με εμφαντικά φορτισμένες κορυφώσεις. Πειστικά από κάθε άποψη δόθηκαν οι διαδοχικές αυλαίες του εναρκτήριου Allegro moderato, όπως και ο ανάλαφρος, νευρώδης καλπασμός του Andante cantabile. Εκτονώνοντας την περίσσεια ενέργειας οι Βαν Μπέρλε πρόσφεραν εκτός προγράμματος το νευρώδες Allegro από το «Τρίο Ντούμκι» του Ντβόρζακ!
