Δραχμή ή ευρώ;

 

Να ευχαριστήσω τον καλό καθηγητή κύριο Ευριπίδη Μπίλλη για τις ιδέες του που μου έστειλε γύρω από το ερώτημα Δραχμή ή Ευρώ. Και μου δίνει την ευκαιρία να εκφράσω τις δικές μου ιδέες. Οχι στο ότι δεν έχετε ακούσει ή διαβάσει από ειδικούς sophisticated καθηγητές και δημοσιογράφους. Ιδέες άλλο τίποτα. Εξάλλου εμείς οι Ελληνες όλοι μας έχουμε γνώμη και ιδέες για everything.

 

1) Πριν από έναν χρόνο περίπου φιλοξενήσαμε εδώ στο Τορόντο τον καθηγητή Κατσανέβα. «Τον Μέγα υποστηρικτή της Δραχμής». Εδωσε μάλιστα και συνέντευξη στο τοπικό κανάλι υποστηρίζοντας τις ιδέες του, φέρνοντας ως παράδειγμα τη Βουλγαρία. Στο πώς οι Βούλγαροι με το δικό τους νόμισμα είναι independent χωρίς προβλήματα τροϊκανών και ζουν ζωή χαρισάμενη. Το πρόβλημα ήταν ότι τη συνέντευξη την έκανε ο παπάς της ενορίας και δεν είχε αντίπαλο. Από όσα με πληροφορεί ο καλός καθηγητής συνεχίζει να τα υποστηρίζει. Από πλευράς μου θέλω να μου απαντήσει σε δύο ερωτήσεις ο καθηγητής Κατσανέβας. Πρώτον: Θα ήθελε ο ίδιος να πληρώνεται σαν τους συναδέλφους του στη Βουλγαρία; Δεύτερον: Εφόσον η Βουλγαρία έχει την ευχέρεια του δικού της νομίσματος γιατί δεν βγάζει τους πολίτες της από τη μιζέρια των 100-200 ευρώ τον μήνα;

 

2) Ολοι διαβάζουμε και βλέπουμε για τη μιζέρια της Αργεντινής. Από διάφορες στατιστικές που διαβάζω -ειδικός δεν είμαι-, η Αργεντινή είναι σε έκταση ίδια με την Ινδία, αλλά με 25 φορές λιγότερο πληθυσμό. Η Αργεντινή είναι ένα από τα 4 κράτη στον κόσμο που έχουν πλεόνασμα food -αγροτικά προϊόντα-, εξάλλου όλοι φάγαμε κατεψυγμένο βόδι Αργεντινής ως φαντάροι. Τα άλλα τρία είναι ΗΠΑ – Καναδάς – Αυστραλία. Δεν είμαι σίγουρος εάν ισχύει και σήμερα διότι αυτή τη στατιστική τη διάβασα πριν από περίπου 10 χρόνια. Η Αργεντινή δεν παράγει μόνο αγροτικά προϊόντα, αλλά έχει βιομηχανία και resources. Οπως πετρέλαιο – υγραέριο – χρυσό – silver – and copper. Με λίγα λόγια, μια από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, με δικό της νόμισμα και όμως ο κόσμος της ζει στη μιζέρια. Το 2000-2001 που έκαναν την παλικαριά «α λα Τσίπρα» «δεν χρωστάμε σε κανέναν, δεν πληρώνουμε», κάθε πρωί που άνοιγαν τα καταστήματα έβαζαν και καινούργιες τιμές. Και όταν έκλειναν το μεσημέρι για την καθιερωμένη siesta και άνοιγαν το απόγευμα άλλαζαν ξανά τις τιμές. Το νόμισμά τους έχανε την αξία του καθημερινώς.

 

Τώρα, το πώς θα ευημερήσει και το πώς θα στηρίξει η Ελλάδα τη δραχμή -beats me- την ώρα που η Αργεντινή με τόσο πλούτο υποφέρει…

 

3) Αληθινή ιστορία. Πολύ λίγοι θα θυμούνται την εποχή του 1929-30 με τα λεγόμενα λεφτά του Ράλλη. Οταν παντρεύτηκε ο πατέρας μου το 1925 μεταξύ άλλων πήρε και προίκα μια μπιρνάκα «ένα αρνί». Το μαρτίνεψαν για 4-5 χρόνια και μια μέρα πέρασε ο τσαμπάσης της περιοχής από τη γειτονιά των γονιών μου είδε την μπιρνάκα και άρχισε τα παζάρια με τον πατέρα μου. Τον ρώτησε «ομορφονιέ θα σου δώσω 2 (δύο) εκατομμύρια δραχμές για την μπιρνάκα». Δύο εκατομμύρια ούτε που το ξανασκέφτηκε. Καμάρωνε την υπόλοιπη μέρα. Την επομένη πήγε στον καφενέ και παρήγγειλε 1 τσιγάρο. «Ενα». Ρώτησε τον καφετζή πόσο κάνει. Οταν άκουσε την τιμή κόπηκαν τα πόδια του. Ενα τσιγάρο στοίχιζε δύο εκατομμύρια δραχμές. Μέχρι που πέθανε δεν το ξέχασε ποτέ!!!

 

Η Νορβηγία, μόνο με πετρέλαιο, έχει τα μεγαλύτερα αποθέματα ανά κεφαλή παγκοσμίως. Την τελευταία φορά που διάβασα, κάπου στα 600 δισ. δολάρια. Και στις ευρωεκλογές σύσσωμοι θα ψηφίσουν Τσίπρα για πρόεδρο στην Ευρωβουλή.

Peter Τriantafyllos,

Toronto

 

………………………………………

 

Εξαχρείωση

 

Η Κεφαλονιά, το όμορφο νησί μας, με τους ωραίους, δαιμόνιους, πανάρχαιους κατοίκους του, χτυπήθηκε άξαφνα και βίαια απ’ τον Εγκέλαδο, που σκοτείνιασε τη λάμψη και την ομορφιά του νησιού και των ανθρώπων του. Τους νοιαζόμαστε. Θα τους περιθάλψουμε. Θα τους δεχτούμε και στο σπίτι μας, αν χρειαστεί, ως εσωτερικούς εξόριστους. Δεν θα τους πνίξουμε κι αυτούς και τα παιδιά τους. Ανθρώπινος εγκέλαδος χτύπησε και τη Συρία και άλλες χώρες. Ανθρωποι με τα παιδιά τους ξεριζώνονται. Αλλοι από μας τους πνίγουμε, στο Φαρμακονήσι, της εσωτερικής μας εξορίας και εξαχρείωσης κι άλλοι βλέπουμε τον πνιγμό τους, απαθείς στον καναπέ, κοιτάζοντας την εικόνα της φρίκης, στα δελτία των οκτώ. Μάς βαραίνει η λύπη από το βίαιο κακό που πάθαμε κι εμείς από την αδικία. «Ουκ έστιν λύπης χείρον κακόν», λέει ο Μένανδρος. Η εξαχρείωση είναι το χειρότερο, όμως. Τυφλή οργή και απάθεια, είναι φαρμάκι εξαχρείωσης. Είναι φασισμός και χαμός. Πόσες ψυχές αλαφιασμένες θα πνίξουμε στη γύρω θάλασσα της ταπείνωσής μας από την τρόικα, θάλασσα που περικλείνει το Φαρμακονήσι της εξαχρείωσής μας; Σπίτια σωριάζονται πάνω σε παιδικά κορμιά και μανάδες. Παιδιά τρέχουν και πέφτουν στο Αιγαίο. Χεράκια απλώνονται, να πιαστούν στην κουπαστή. Οι μπότες μας πατούν τα δάχτυλά τους, τα ρίχνουν στο μελανιασμένο κύμα που αφρίζει, να χαθούν στην άπατη άβυσσο του πελάγους. Είναι χθες που συμβαίνει, είναι σήμερα, είναι σκηνή από το μέλλον μας; Εμείς κυνηγάμε ψυχές, οι Τσέτες του Κεμάλ κυνηγούν τις δικές μας, θα μας κυνηγήσουν πάλι αύριο; Η Σμύρνη μάνα καίγεται, καίγεται και το βιός μας, καίγεται ο ανθρωπισμός και η ελπίδα, ο πολιτισμός χάνεται κι έρχεται η βαρβαρότητα. Στο πίσω φόντο της εικόνας της φρίκης, γκρεμίζουμε το τείχος του αίσχους, στο Βερολίνο, να βγούμε στον ελεύθερο κόσμο και βγήκαμε στο αίσχος της παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστικής νεοφεουδαρχίας. Απαξιούμε να πούμε κουβέντα για τους ανάξιους κυβερνήτες μας. Απαξιούμε να τους αξιώσουμε, ακόμα και με τη χειρότερη βρισιά μας. Τους γυρίζουμε την πλάτη μας, ατενίζοντας προς το μέλλον.

 

Κώστας Μεσάρης,

ηθοποιός