Του Πέτρου Μανταίου

Ετσι την ξέρουμε από χρόνια αμνημόνευτα την Ελβετία: συντηρητική και ουδέτερη, πολιτικά και οικονομικά∙ πρωτίστως οικονομικά. Και ουδέτερος –όχι γραμματολογικά αλλά γεωπολιτικά– δεν σημαίνει, πάντα, ούτε με τον ένα μήτε με τον άλλο, μπορεί και να σημαίνει ναι με τον ένα, ναι και με τον άλλο. Οικονομικά όμως το πράγμα διαφέρει. Η «μεγάλη τράπεζα του κόσμου» -γιατί αυτό είναι κυρίως η Ελβετία, «η μεγάλη τράπεζα του κόσμου»- είναι ανέκαθεν με τις τράπεζές της∙ αυτές είναι η δύναμή της, ό,τι χρήμα και αν εισρέει σ’ αυτές: φορολογημένο στη χώρα προέλευσης, μαύρο ή… ημίμαυρο. Εμβλημά της, συγχρόνως και εγγύηση προς την ποικίλου ήθους πελατεία, η… εχεμύθεια. Οι θυρίδες ορθάνοιχτες, αλλά το στόμα κλειστό.

Ετσι το βρήκε κι ο Γιάννης Στουρνάρας, την περασμένη βδομάδα, στο «μείζον θέμα της φορολόγησης των ελληνικών καταθέσεων» («Εφ.Συν.» 5/2): θεόκλειστο. «Πικρή σοκολάτα», λέει, τον «κέρασε» η Ελβετίδα ομόλογός του, Εβελιν Σλουμπφ. Τι για «εμμονή στο παρελθόν» με «τρόπο δίκαιο», τι για «βρετανικά μοντέλα» μίλησε ο υπουργός μας, η Εβελιν μίλησε για «άλλη κατεύθυνση» και… κατάπιε τη γλώσσα στην ερώτηση για το ύψος των κρυφών ελληνικών καταθέσεων∙ τι κρυφές θα ήταν στο κάτω της γραφής, αν ο κάθε υπουργός τις μαρτύραγε, και ποιος θα εμπιστευόταν τότε τις ελβετικές τράπεζες!

Εχει όμως και η ουδετερότης όρια. Ελάχιστες μέρες μετά την «πόρτα» που «έφαγε» ο Ελληνας υπουργός Οικονομικών, η ουδετερότης πήγε περίπατο και «πόρτα» «φάγανε» και οι μετανάστες. Σε σχετικό δημοψήφισμα, που προκάλεσε το λαϊκιστικό, δεξιό Λαϊκό Κόμμα, 17 από τα 26 καντόνια είπαν «ναι» στο «όχι» («αυστηρό πλαφόν» το λένε… κοσμίως) σε άλλους μετανάστες. Μόνο που κάτι τέτοια ακραία αντιμεταναστευτικά δεν τα σηκώνει (ακόμα τουλάχιστον) η Ευρωπαϊκή Ενωση (60% των ελβετικών εξαγωγών!), και τώρα η Ελβετία ψάχνει πώς να την καλοπιάσει. Θα δούμε λίαν προσεχώς…