Της Βένας Γεωργακοπούλου

Τι κρίμα που ξεμείναμε με τον Πελεγρίνη, και έναν Βιτόριο Γκάσμαν δεν αξιώθηκε να μας χαρίσει ο καλός Θεός. Εχουμε πήξει από ιππότες της ελεεινής μορφής, που ξεκινάνε, ως άλλοι Γενναίοι του Μπρανκαλεόνε, να καταλάβουν τους Αγίους Τόπους.

-Πέρασα, για παράδειγμα, χθες ένα από τα διασκεδαστικότερα πρωινά της ζωής μου βλέποντας με τη φαντασία μου αυτούς τους κακόμοιρους τους τρομοκράτες που έριξαν, λέει, μια ρουκέτα που κανένας δεν την πήρε είδηση, κανέναν δεν ενόχλησε, την πήρε το ποτάμι, την πήρε ο ποταμός, να ιδρώνουν πάνω από μια προκήρυξη για να πείσουν κάτι Γερμανούς που μας πίνουν το αίμα (πρόξενους; επιχειρηματίες; θα σας γελάσω, προς το καπιταλιστικό τους πάντως) ότι ήρθε η ώρα τους.

-Eπειτα, με το ραδιόφωνο στο τέρμα, δεν είχα και πολλή δουλειά, εντρύφησα στην πολιτική μας επικαιρότητα. Μας είδα όλους μαζί να σηκώνουμε στους ώμους μας κάτι σταυρούς να. Οχι αυτά τα κατσαρά σύμβολα, που βάζουμε στα ψηφοδέλτια προσέχοντας μην ξεχειλίσει το μελάνι και πάνε στράφι. Αλλά τεράστιους, ξύλινους, βγαλμένους από τα πάθη του Χριστού. Και του Τσίπρα.

«Μεγάλα κόμματα, μεγάλα βάσανα», όπως είπε και κάποιος γνωστός Συριζαίος. Αμ τι νόμιζαν. Το να κάνεις μια χαψιά τον Σόιμπλε και να ρίξεις με ένα φου, σαν τον κακό τον λύκο, την αχυρένια Βαστίλη με τα τρομοκρατημένα γουρουνάκια του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού, είναι παιχνιδάκι.

Αντε, όμως, να τα βάλεις με την ίδια σου την εκλογική βάση. Τόσο καιρό έλιωσε αποστηθίζοντας την κομματική ύλη, σου παραδίδει κόλλες αψεγάδιαστες, για δέκα με τόνο, και συ τη μηδενίζεις. Της παίρνεις τον Καρυπίδη της, της επιβάλλεις τον Βουδούρη σου. Πάλι καλά που ο Καμμένος, το απόλυτο ίνδαλμά της, δεν ψάχνει για δεύτερη δουλειά, να τρέξουν να τον προσλάβουν.

-Επειτα ήρθε και η δική μου η σειρά να πέσω σε σύγχυση. Δεν είναι μόνο η Κουμουνδούρου σε βαρομετρικό χαμηλό. Ο σταυρός στις ευρωεκλογές είναι καλός ή κακός; Πήγαινα να πω «καλός και δημοκρατικός» και αμέσως μου εμφανιζόταν το φάντασμα του Βενιζέλου να ντριμπλάρει, λέει, τους «58», που δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους. Εγώ πάντως τους ξέρω. Πήγαινα να πω «κακός και πραξικοπηματικός» και αμέσως σκεφτόμουνα τις ορδές που έχω στείλει τόσα χρόνια στο Ευρωκοινοβούλιο, και ανάθεμα αν θυμάμαι παραπάνω από κάνα-δυο.

Αλλά έχοντας τα κέφια μου (να 'ναι καλά και οι παραπάνω τρομοκράτες της φακής) δεν το έβαλα κάτω. Διάβασα, ομολογώ, με καθυστέρηση και στο facebook -εφημερίδα άλλη από τη δικιά μας δεν με παίρνει πια να παίρνω- και ένα ψύχραιμο κομμάτι του Γιάννη Βούλγαρη στα «ΝΕΑ». Και λίγο από 'δώ λίγο από 'κεί, περιέπεσα σε μια περίεργη κατάσταση ευδαιμονίας και αισιοδοξίας κοιτάζοντας την ανθισμένη μυγδαλιά του κήπου μας. I had a dream.

Οτι όπως βγάλανε στην Αθήνα κάποτε τον άχρωμο Καμίνη (εγώ ψηφίζω Μεσσηνία) και έκανε θαύματα, μπορούμε να αντισταθούμε στη γοητεία της Φώφης και να στείλουμε και στην Ευρωβουλή άχρωμους, άγνωστους και σοβαρούς.

-Αλλά εκεί που η καλή μου διάθεση και η εθνική μου υπερηφάνεια έπιασε ταβάνι ήταν όταν έριξα μια ματιά στο πρωτοσέλιδο της «Μοντ» και είδα ότι ένας στους τρεις Γάλλους συμφωνούν με την Μαρίν Λεπέν. Θυμήθηκα και ότι πριν από λίγες μέρες ένα μαζικό sms προς γονείς κράτησε πολλά γαλλάκια στο σπίτι τους, μην πάνε σχολείο και μάθουν για αυνανισμούς και ομοφυλοφιλίες, και είπα, θεέ μου, υπάρχουν και χειρότερα.