Του Νασίμ Λομανί*

Το έγκλημα στο Φαρμακονήσι με θύματα 11 πρόσφυγες (8 παιδιά και 3 γυναίκες), εκτός από τις ποινικές και πολιτικές ευθύνες που πρέπει επιτέλους να διερευνηθούν και να αποδοθούν, αναδεικνύει την υποκρισία με την οποία αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.

Τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. γνωρίζουν πολύ καλά τις παραβιάσεις των κρατών-μελών στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κάνουν όμως τα στραβά μάτια. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η Frontex στα δύο τελευταία πολύνεκρα ελληνικά ναυάγια, στη Λευκάδα και στο Φαρμακονήσι, επιλέγει τη σιωπή, ενώ μια από τις βασικότερες υποχρεώσεις της υποτίθεται ότι είναι η διάσωση των μεταναστών όταν κινδυνεύουν. Από τη μια η Ευρώπη είναι η βασική πηγή χρηματοδότησης των στρατοπέδων συγκέντρωσης και της Frontex, από την άλλη βγάζει «συμβολικές» καταδίκες για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης και τα συστηματικά βασανιστήρια μεταναστών.

Η κυβέρνηση Σαμαρά εφάρμοσε τη σκληρότερη μαζική στοχοποίηση των μεταναστών, υιοθετώντας πλήρως την ατζέντα της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής. Η «επανακατάληψη» των πόλεων από «λαθρομετανάστες», όπως είχε δηλώσει ήδη προεκλογικά ο κ. Σαμαράς, είναι το υπόβαθρο της μεταναστευτικής πολιτικής του. Το δόγμα «βίος αβίωτος» εφαρμόζεται από καιρό στα σκοτεινά κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων, στα κολαστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ακόμα και στους δρόμους και τις πλατείες.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι κρατική πολιτική οι επαναπροωθήσεις των προσφύγων. Το λένε οι ίδιοι οι υπουργοί, το λέει ο πρωθυπουργός, το καταγράφει η σοκαριστική έκθεση της ProAsyl και άλλες εκθέσεις. Ομως το Φαρμακονήσι δείχνει επίσης τη βαθιά αίσθηση ατιμωρησίας που έχει επικρατήσει στην Ελλάδα. Εν προκειμένω, η υποκρισία δεν είναι μόνο του υπουργού Ναυτιλίας. Το ίδιο υποκριτική είναι η στάση των λιμενικών, με τη σιωπή, την ανοχή και τη συγκάλυψη των συναδέλφων τους. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι υπάρχουν και λιμενικοί, ενδεχομένως πολλοί, που έχουν σώσει ανθρώπους με κίνδυνο της ζωής τους. Οφείλουν και αυτοί να πάρουν θέση.

Η κοινωνία που συνηθίζει να βλέπει «μικρά Αουσβιτς» ζει η ίδια στη μεγαλύτερη φυλακή της υποκρισίας. Η ελληνική Δικαιοσύνη δεν έχει καταφέρει να διαφυλάξει πλήρως τον εαυτό της από τις κριτικές που αμφισβητούν τη δίκαιη απόδοση της δικαιοσύνης, ιδίως στην περίπτωση των ευάλωτων και περιθωριοποιημένων ομάδων.

Η Αριστερά, ιδίως η ηγεσία της, πρέπει να δώσει περισσότερη σημασία στις υποχρεώσεις της απέναντι στους ανυπεράσπιστους.

Είναι ολοφάνερο γιατί οι Νεοδημοκράτες και οι Πασόκοι της συγκυβέρνησης δεν πήγαν να δουν τους επιζώντες πρόσφυγες του Φαρμακονησιού και να τους ζητήσουν συγγνώμη. Αλλά οι άλλοι; Οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ πήγαν να ενημερωθούν από τον υπουργό Ναυτιλίας, αδιαφορώντας για την εκδοχή των επιζώντων. Το ΚΚΕ μπορεί να εξετάζει ακόμα αν οι πρόσφυγες είναι της εργατικής τάξης ή όχι. Γιατί όμως δεν έχει επισκεφτεί ακόμα τους πρόσφυγες ο κ. Τσίπρας, έστω και για να τους εκφράσει την αλληλεγγύη της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του κόσμου της Αριστεράς που εκπροσωπεί;

Παρ’ όλα όσα απασχολούν την καθημερινότητα όλων, είναι ευθύνη του κόσμου της Αριστεράς, της αναρχίας, του αντιεξουσιαστικού χώρου, των κινημάτων, του κάθε προοδευτικού ανθρώπου να μην περάσει το Φαρμακονήσι ως καθημερινό φαινόμενο. Δεν είναι. Είναι ένα τραγικό κρατικό έγκλημα με νεκρούς πρόσφυγες, 8 παιδιά και 3 γυναίκες.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

* Μετανάστης, μέλος του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών