Ποιος είναι ο τραγουδοποιός που μονοπωλεί τα ραδιόφωνα με το «Σαν έρθεις»;

Είδε και απόειδε ο Αλέξανδρος Μπελλές, πείσμωσε, έφτιαξε μια αυτοχρηματοδοτούμενη εταιρεία και έκανε το πρώτο δισκογραφικό του βήμα. Απολαμβάνει τα μικρά του προσωπικά επιτεύγματα, συνεχίζοντας τη συνεργασία του με τον Γιάννη Μαρκόπουλο

Της Μαρίνας Κουβέλη

Αυτές τις μέρες ο Αλέξανδρος Μπελλές περιοδεύει στην Αμερική με τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Λίγο πριν φύγει ήπιαμε μαζί του έναν καφέ για να καταλάβουμε ποιο είναι τελικά αυτό το νέο, χαρούμενο και σεμνό παιδί, που τέσσερα χρόνια τώρα δεν «ξεκολλάει» από την «ομάδα» Μαρκόπουλου, που μονοπωλεί τα ραδιόφωνα με το κομμάτι του «Σαν έρθεις» και που κατάφερε να ξεχωρίσει από το πρώτο κιόλας δισκογραφικό του βήμα.

Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Χίο. Μικρός έπαιζε ποδόσφαιρο και πολλοί νόμιζαν ότι το επώνυμό του Μπελλές ήταν παρατσούκλι από τον μεγάλο Βραζιλιάνο μπαλαδόρο Πελέ . Το «μικρόβιο» της μουσικής τού το έβαλε ο παιδικός του φίλος Αλέξανδρος Παπουτσάκης, κάνοντάς του δώρο την πρώτη του κιθάρα. Στην Α' Γυμνασίου η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα, ενώ τελειώνοντας το σχολείο έζησε για τρία χρόνια στο Λονδίνο σπουδάζοντας φωνητική.

Η νοσταλγία όμως ήταν μεγαλύτερη από τα ερεθίσματα της πολύβουης βρετανικής πρωτεύουσας κι έτσι επέστρεψε χωρίς δεύτερη σκέψη. «Ευγνωμονώ αυτήν την πόλη γιατί μου δίδαξε την ανοχή και μου έμαθε να αγαπώ την πολυπολιτισμικότητα» λέει σήμερα. Στον Γ. Μαρκόπουλο βρέθηκε περνώντας από οντισιόν. «Στην ακρόαση είπα το «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί». Οταν τελείωσα, σηκώθηκε, με φίλησε και μου είπε: Τη Δευτέρα ξεκινάμε», θυμάται.

Για μια τριετία συμμετείχε σε όλες τις συναυλίες του συνθέτη, αλλά πέρσι κατάλαβε πως ήρθε η στιγμή να κάνει το πρώτο του βήμα στη δισκογραφία. «Ζούμε πολύ δύσκολες εποχές και κανείς δεν θα βρεθεί να σου πει «έλα να σου γράψω τραγούδια». Ετσι -παρ' όλο που δεν θεωρώ τον εαυτό μου συνθέτη- αποφάσισα να επωμιστώ όλη τη δουλειά του πρώτου μου άλμπουμ («Σαν έρθεις»).

Δεν είχα ιδέα ούτε πώς κλείνεις στούντιο, ούτε τι κάνεις όταν βρίσκεσαι σε αυτό. Με αυτόν τον δίσκο τα έμαθα όλα βήμα βήμα. Φυσικά δεν ζω από τη μουσική ,αλλά δεν έχω παράπονο γιατί νιώθω ότι έχω πραγματοποιήσει όλα μου τα όνειρα: έβγαλα ένα δίσκο που με αντιπροσωπεύει από το πρώτο ώς το τελευταίο τραγούδι, έπαιξα στον «Σταυρό του Νότου», προετοιμάζομαι για ένα αφιέρωμα στον Ξυλούρη».

Θέλει άραγε να ταυτίζεται πάντα με ένα μεγάλο συνθέτη; «Γενικά είμαι πολύ πιστός στη ζωή μου: έχω, για παράδειγμα, επί χρόνια τον ίδιο περιπτερά και τον ίδιο κρεοπώλη» λέει γελώντας. «Ετσι και στη μουσική: το ιδανικό θα ήταν να έχω για πάντα την ίδια μπάντα. Θέλω να ερμηνεύω καλά τα έργα των μεγάλων συνθετών, αλλά η απόλυτη ταύτιση με κάποιον δεν μου ταιριάζει».

Ο τρόπος που απολαμβάνει αυτά τα μικρά –προς το παρόν- επιτεύγματά του φανερώνουν την αισιοδοξία, την καλή του διάθεση, την ισορροπία του. Ανήκει κι αυτός στη γενιά των 600 ευρώ, αλλά δεν κάνει σημαία του την αγανάκτηση. «Ριγμένοι είμαστε όλοι. Δουλεύουμε 12 και 13 ώρες και παίρνουμε 500 ευρώ.

Μπορεί πράγματι για κάποια πράγματα να μη φταίμε οι σημερινοί τριαντάρηδες, αλλά δεν μ’αρέσει ο καταμερισμός ευθυνών. Δεν μπαίνουν όλα στη ζυγαριά. Ας δεχτούμε, για αρχή, ότι όλοι φταίμε, για να οδηγηθούμε επιτέλους σε μια λύση. Αντί να μουντζώνουμε τη Βουλή που φτάσαμε ώς εδώ, ας κοιτάξουμε πώς θα βελτιώσουμε τον μικρόκοσμό μας. Κρίση είναι να χάνεις την ανθρωπιά σου, να φοβάμαι όταν ακούς θορύβους το βράδυ στο σπίτι, να σου γίνεται οικεία η ωμή βία».

Σήμερα δείχνει αποφασισμένος , κατασταλαγμένος και ασυνήθιστα ώριμος για την ηλικία του και τα λίγα χιλιόμετρα που έχει στον δισκογραφικό στίβο. «Ισως να φταίει το γεγονός ότι η αρχή ήταν λίγο ζόρικη. Εκανα ραντεβού με όλες σχεδόν τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες και η απάντησή τους ήταν αρνητική. Για την ακρίβεια μου έλεγαν πως όταν κοριτσάκια θα άρχιζαν να με τραβάνε βίντεο στο κινητό τους και να με ανεβάζουν στο youtube, ίσως τότε το συζητούσαν.

Πείσμωσα και αποφάσισα να φτιάξω μια αυτοχρηματοδοτούμενη εταιρεία που τα δικαιώματα των τραγουδιών θα μένουν εφ’όρου ζωής στους καλλιτέχνες. Η δισκογραφική μας (τη δημιούργησα μαζί με τον παραγωγό Νίκο Μακράκη) λέγεται Phonograph κι έχει σκοπό να βοηθήσει νέους καλλιτέχνες. Τελικά, όταν δεν σκουντουφλάς στην εμπάθεια, τα καταφέρνεις».