Ο κορυφαίος Ελληνας διαιτητής βρίσκεται στις ΗΠΑ. Ο μετανάστης Γιάννης Σταυρίδης διαπρέπει, εκεί όπου τον… καταδιώκει η γνωστή αρρώστια της φυλής!

Του Σπύρου Τσάμη

Μάρτυρας ακριβών εμπειριών στα αμερικανικά γήπεδα αλλά και της γνωστής μάστιγας που τυρανάει τη φυλή μας εντός και εκτός συνόρων… Ενθουσιαστήκαμε αλλά και μελαγχολήσαμε στην επικοινωνία με τον 37χρονο Γιάννη Σταυρίδη από την Κατερίνη!

Διαιτητής, μόνιμος κάτοικος Αμερικής τα τελευταία τρία χρόνια, με τελευταίο παράσημο που μαγνητίζει, την ανάδειξή του ως κορυφαίου διαιτητή στην Καλιφόρνια για δεύτερη συνεχή χρονιά, το 2013! Αρχικά, αναζήτησε στην Κύπρο (2010-11) υγιή πορεία στα γήπεδα πριν περάσει τον Ατλαντικό… Μα καλά, καριέρα στο ποδόσφαιρο των ΗΠΑ που ζούσε και ζει στη σκιά του μπάσκετ και όχι μόνο;

«Ναι μεν εδώ το ποδόσφαιρο ζηλεύει, κυρίως, το μπάσκετ και το μπέιζμπολ που, ως γνωστόν, συγκινούν τους Αμερικανούς, αλλά βρίσκεται σε διαρκή άνοδο! Η άνοδος της δημοτικότητάς του ξεκίνησε και συνεχίζεται από το 2008, τότε που έφτασε εδώ ο Μπέκαμ! Το όνομά του και το στιλ του έπαιξαν καθοριστικό ρόλο… Εννοώ ότι ο Μπέκαμ θυμίζει… αμερικανάκι! Ηταν ο μαγνήτης, λοιπόν. Και από τότε που ήρθε εδώ, σταδιακά, η δημοτικότητα του ποδοσφαίρου ανεβαίνει. Θυμάμαι πριν από έξι μήνες, τον πρόεδρο της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας των ΗΠΑ να δηλώνει ότι «το 2020, εμείς οι Αμερικανοί θα έχουμε γίνει Πρέμιερ Λιγκ!». Από τότε υπάρχει οργασμός γύρω από το ποδόσφαιρο που άλλοτε, σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού το αγνοούσε… Τώρα, όχι! Από τότε που ήρθε ο Μπέκαμ μέχρι σήμερα, δουλεύουν με γρήγορους ρυθμούς για τη δημιουργία εγκαταστάσεων υποδομών. Τις έχουν, πλέον, όλα τα γήπεδα (!), σε κάθε Πολιτεία των ΗΠΑ. Ηδη, ανθούν οι ακαδημίες για παιδιά, ενώ υπάρχουν παναμερικανικά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου για ηλικίες από επτά χρόνων μέχρι φοιτητές πανεπιστημίου! Χωρισμένοι σε τέσσερις περιφέρειες, ο νικητής κάθε περιφέρειας προκρίνεται και παίζουν μεταξύ τους. Ανάπτυξη υπάρχει και σε επιμέρους τομείς, όπως η διαιτησία. Εδώ και δύο χρόνια, έφεραν από την Αγγλία δύο πολύπειρους παλιούς διαιτητές, τους Πίτερ Γουόλτον και Πολ Ρέτζερ, για να οργανώσουν την εκπαίδευση και το διοικητικό κομμάτι της διαιτησίας. Εφτιαξαν κάτι σαν τη δική μας… ΚΕΔ δηλαδή. Σχήμα λόγου βέβαια, γιατί εδώ είναι σοβαροί, ενώ η δική μας ΚΕΔ στην Ελλάδα, ως γνωστόν, δεν είναι σοβαρή! Εδώ ό,τι λένε το εννοούν, ενώ στην Ελλάδα συμβαίνει το αντίθετο…».

• Ο, εξ ορισμού, ετερόκλητος πληθυσμός των ΗΠΑ φαντάζει προϋπόθεση δημιουργίας ποδοσφαιρικού χαρακτήρα…

«Δίκιο έχετε! Υπάρχει ταλέντο, αν και το ποδόσφαιρο δεν συγκινεί τους Αμερικανούς… Αυτό συμβαίνει γιατί μόλις το 20-25% όσων παίζουν μπάλα είναι Αμερικανοί! Οι υπόλοιποι είναι μετανάστες κάθε εθνικότητας, κυρίως Λατίνοι! Νοτιοαμερικανοί και Μεξικανοί που έχουν πάρει αμερικανική υπηκοότητα είναι αυτοί που παίζουν μπάλα στις ομάδες τους! Ηδη υπάρχει δυνατό, ανταγωνιστικό πρωτάθλημα το οποίο ενισχύεται συνέχεια με παίκτες αλλά και με προϋποθέσεις ανάπτυξης, δηλαδή οικονομικά κίνητρα, άρτιες εγκαταστάσεις και όχι μόνο…».

• Παρόμοιες επενδύσεις, αναπόφευκτα, καλούν και το… παρασκήνιο!

«Οχι! Υπάρχει αξιοπιστία και θα συνεχίσει να υπάρχει γιατί εδώ παίζουν ποδόσφαιρο χωρίς τζόγο! Δεν υπάρχει “Στοίχημα”, δεν υπάρχει αντίστοιχο προποτζίδικο, ούτε καν κυκλοφορεί αθλητική εφημερίδα! Και οι διοργανωτές διαβεβαιώνουν ότι θα παραμείνει έτσι…».

• Το… ανθρώπινο πρόσωπο της τεχνοκρατικής σκέψης τους!

«Πείτε το κι έτσι! Τίποτα πάντως δεν γίνεται τυχαία! Οταν έφτασα το 2011, με κάλεσαν στην 5η λεωφόρο της Νέας Υόρκης και μου είπαν: “Ξέρουμε για σένα, θέλουμε ν’ αποκτήσεις αμερικανική υπηκοότητα για να διαιτητεύσεις σε Μουντιάλ!”. Τους είπα: “Οχι, δεν ήρθα για πάντα εδώ, γιατί θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα”. Βέβαια απ’ όσα βλέπω κι εδώ από τους Αμερικανούς που δεν έχουν παράδοση στο ποδόσφαιρο, αλλά έχουν αρχές και οργάνωση, θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα κι επιτέλους να δω υγιή διαιτησία! Εδώ δεν υπάρχει η ελληνική αρρώστια των σχέσεων προέδρων-διαιτητών, αλλά οι διαιτητές είναι αληθινά ανεξάρτητοι. Τόσο διοικητικά όσο και οικονομικά. Στην Ελλάδα είμαστε πολύ πίσω…».

• Ναι μεν αλλά… Οι Αμερικανοί, χωρίς ποδοσφαιρικά ερεθίσματα ώς σήμερα, πάνε στο γήπεδο;

«Σιγά σιγά το συνηθίζουν! Ο μέσος όρος σε κάθε γήπεδο είναι 8. 000-10.000 θεατές, αριθμός ικανοποιητικός. Και -αλήθεια λέω- δεν νοσταλγώ τα ελληνικά γήπεδα! Εδώ, όποιος θεατής-οπαδός βρίσει, όποιος πετάξει αντικείμενο, για τρία χρόνια δεν ξαναπατάει σε γήπεδο! Πώς να νοσταλγήσω την Ελλάδα όταν εδώ βλέπω νόμους που εφαρμόζονται; Και όχι μόνο του απαγορεύουν την είσοδο σε γήπεδο για τρία χρόνια, αλλά του παίρνουν και την ταυτότητα ώστε να μην μπορεί να βγει εκτός Ηνωμένων Πολιτειών! Βρίζεις; Ασκείς βία; Είσαι ανεπιθύμητος! Στην Ελλάδα λέμε ότι οι Αμερικανοί είναι άσχετοι από ποδόσφαιρο και τους κοροϊδεύουμε, αλλά εδώ, αν και το ποδόσφαιρο δεν είναι το υπ’ αριθμόν 1 σπορ, ασχολούνται με τη διοίκησή του όσοι -λίγοι- αληθινά το ξέρουν! Ενώ στην Ελλάδα, κομματικοί και άλλοι που δεν ξέρουν ποδόσφαιρο αλλά βρέθηκαν γι’ άλλους λόγους σε καίρια πόστα, καθορίζουν τις τύχες του! Είμαστε πολύ πίσω!».

• Για την ελληνική κοινωνία που… ψυχορραγεί στις μέρες μας, τι ακούτε γύρω σας;

«Οταν πρωτοήρθα, μιλούσαν πολύ για “την κρίση στην Ελλάδα”! Τώρα, όχι. Δεν ασχολούνται. Οι Αμερικανοί μιλούν με συμπάθεια για την Ελλάδα, τη σέβονται ως “ιστορικό-όμορφο τόπο”. Ξέρετε ποιοι μιλούν άσχημα για την Ελλάδα; Οι Ελληνες που ζουν εδώ! Μένω στο Λος Αντζελες, όπου ζουν 50.000 Ελληνες, οι περισσότεροι με καταγωγή από Τρίπολη και Καλαμάτα. Κι εδώ αλλά και σε όλες τις άλλες Πολιτείες, την Ελλάδα δυσφημούν, συχνά βρίζουν, οι ίδιοι οι Ελληνες της Αμερικής… Κανείς άλλος! Εδώ, στο Λος Αντζελες, οι Ελληνες είναι ιδιοκτήτες πολλών εστιατορίων και φαστ φουντ! Από χιλιάδες Ελληνες εδώ και αλλού ακούς να λένε για την κρίση στην πατρίδα “καλά να πάθουν οι Ελληνες που μένουν στην Ελλάδα γιατί είναι τεμπέληδες!”. Τους ακούω συνέχεια να δυσφημούν την Ελλάδα και έχω πειστεί ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε οι χειρότεροι εχθροί της πατρίδας μας!».

Η καφρίλα μας…

Ο ίδιος πάντως… ανοίγει φτερά. Δεν υπερβάλλουμε αν χαρακτηρίσουμε έτσι την κλήση που δέχθηκε πάλι ώστε να σφυρίξει στο Κόπα Λιμπερταδόρες! Οπως και πέρυσι!

«Σφύριξα τον Δεκέμβριο την ισοπαλία 3-3 ανάμεσα στην Αμέρικα από το Μεξικό και την Εστουντιάντες της Αργεντινής… Εμπειρία! Βρέθηκα στο Μεξικό όπου υπάρχει μεγάλη εγκληματικότητα, πολύ πάθος στο γήπεδο, στην εξέδρα, παντού! Αλλά πάθος για το ποδόσφαιρο. Καμία σχέση με την καφρίλα των ελληνικών γηπέδων! Τον Απρίλιο θα ξαναπαίξω σε παιχνίδι του Κόπα Λιμπερταδόρες. Εδώ χαίρομαι το ποδόσφαιρο!».