Του Λουκά Θανασέκου
Το λεωφορείο, που ήδη βρίσκεται στην αφετηρία, είναι μια αποκεντρωμένη εικόνα στο παρελθόν των ΜΜΜ (Μέσων Μαζικής Μεταφοράς), μια εικόνα εκπατρισμένη στις λέξεις οι οποίες συνθέτουν το ιωβηλαίο των δυνατοτήτων μιας τεχνολογίας εποχής. Η επιβίβαση συνεχίζεται, θεωρητικά κανείς από τους επιβαίνοντες δεν είναι άχρηστος ξένος, μεταξύ τους όμως όλοι είναι ενάρετα εχθρικοί. Το δρομολόγιο για τις διπλές εκλογές όπου να 'ναι ξεκινά, οι καθήμενοι της κυβερνητικής κοινοπραξίας και οι της αντιπολίτευσης τηρούν τα προσχήματα, μπροστά στο καινοφανές και άπληστο στρίμωγμα των ορθίων κεντροαριστερών και κεντροδεξιών. Ομως, η αλήθεια για όλους είναι μια διαρκής αγωνία, το 2015 λήγει η θητεία του Προέδρου της Δημοκρατίας, οπότε όλα είναι πιθανά. Οι καθυστερημένοι σπεύδουν, βάζουν το πόδι στο σκαλί, δεν μπαίνουν μέσα, κοιτάνε αν έρχεται κανείς άλλος, μοιάζουν να κρέμονται.
- «Πιο μέσα, κύριος. Κι εσύ, κύριος, πάρε το πόδι σου, το μασπιέ δεν αντέχει» προειδοποιεί βαρύθυμα ο εισπράκτορας.
Οταν το όχημα βρισκόταν στο συνεργείο, κάποιος κατά την επισκευή έφαγε το «ρ» (marchepied), από άγνοια ή για οικονομία, «μασπιέ» το άκουσε ο εισπράκτορας, και χωρίς το «ρ», μια καινούργια λέξη κέρδος είναι.
Μεταξύ των επιβαινόντων τίποτα δεν έχει ξεφύγει από τη βεβαιότητα της απόλυτης σπουδαιότητάς τους, έχει ενσωματωθεί η ατομική πολιτική μοίρα στο συλλογικό πεπρωμένο, η πίστη σώζει τους περισσότερους από την αποτυχία στην οποία μπορεί να τους καταδικάσει η Ιστορία. Επαίρονται όλοι ότι είναι μέλη της μεγάλης σχολής του θυμού και της ονειροπόλησης, τα πάντα είναι απαράλλαχτα στον εικονογραφημένο άτλαντα των αναμετρήσεων της κάλπης εδώ και δεκαετίες.
Το πολιτικό παιχνίδι συνεχίζεται την ίδια στιγμή που παρεισφρέει κάτι, σαν κρυφή αδιαφορία, για το ίδιο του το διακύβευμα. Εχει τεθεί σε λειτουργία η κεντρομόλος ώθηση, η εκκεντρότητα που οδήγησε τα κομματικά στερεότυπα να εκραγούν πέραν των ιδίων ορίων τους, να υπερφαλαγγίσουν τη λογική τους σε μια δυνάμει άνοδο, μέσα στην οποία έπαιξαν και παίζουν τον ίδιο τον χαμό τους.
Το δρομολόγιο θα ξεκινήσει, η λέξη «εκλογές» αποτελεί τη χρονική πρόκληση διά της οποίας επιχειρείται η πλαστική χειρουργική της αντίληψης του εκλογικού σώματος γι’ αυτές, η απεγνωσμένη ιστορική επιστροφή σε μια οψιγενή αλήθεια και τούτο σε μια στιγμή όπου δεν υπάρχει αρκετή αλήθεια για να επιτευχθεί μια οποιαδήποτε επαλήθευση, όπου δεν υπάρχει αρκετή φιλοσοφία για να θεμελιωθεί σχέση θεωρίας και πρακτικής η οποία και θα έδινε χρήσιμα εργαλεία.
Κι όμως, εδώ βρίσκεται το αποφασιστικό σημείο. Οτι, δηλαδή, μέσα σ’ αυτό το όχημα υπάρχει υπερεπαρκής Ιστορία για να μορφωθεί ιστορική απόδειξη με κατεύθυνση το μέλλον. Ωστόσο, κάποιος πρέπει να παρεμποδίσει μια τέτοια τροπή. Το να ξέρεις πού θα βρεις ελληνική φέτα είναι ήδη αρκετή γεωγραφία, αρκετή εθνολογία. Σμήνη ακρίδων οι αναλυτές ενός τέτοιου «κεκτημένου» βρήκαν ήδη το επιθυμητό άσυλο στη φονική διαφάνεια των ΜΜΕ (Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης) και με κεφάτη έξαρση προεκτείνουν τις κατευθύνσεις του παρελθόντος διά των πάσης φύσεως εικόνων και δικτύων τα οποία περιπαίζουν τα δεδομένα των δημοσκοπήσεων, τα ποσοστά κύρους, τις χαρισματικότητες. Δεν υπάρχει χρόνος για σιωπή, αυτή έχει εξοβελιστεί από τις οθόνες και την επικοινωνία, η σιωπή θα ισοδυναμούσε με συγκοπή στο κύκλωμα, ο λαός -πού ξέρεις;- μπορεί να βγάλει απ’ το μπαούλο την μπλούζα του μουζίκου, κινδυνεύουμε, έφτασε η ώρα της Κρίσεως, συνεπώς, καλού-κακού, χρήσιμα είναι και μερικά σύντομα ξεσπάσματα ηθικής αγανάκτησης!
Το πολιτικό παιχνίδι είναι το «άθλημα» του κεφαλαίου, των ΜΜΕ και των δικτύων, γιατί το πολιτικό, μετά την ιώδη και μεταστατική εισόρμηση του οικονομικού, εξαφανίστηκε, χωρίς να αναδυθεί κάτι άλλο στη θέση του. Αν το κεφάλαιο είχε αναπτυχθεί σύμφωνα με την ίδια την αντιφατική λογική του, θα είχε ηττηθεί προ πολλού από το προλεταριάτο. Αλλά το προλεταριάτο και μαζί του το πολιτικό ξεκληρίστηκαν μέσα στην πάλη των τάξεων.
Παρότι οι εγγαστρίμυθοι αποπειρώνται να αναστείλουν τη δυναμική επανεκκίνηση του πολιτικού από την πλειοψηφική Αριστερά, με τίποτα δεν υπερφαλαγγίζεται ο αλματώδης συσχετισμός της δύναμής της, ό,τι και αν μηχανευτεί το νατουραλιστικό προεκλογικό «υπόσχομαι» των ΜΜΕ. Γιατί η Αριστερά, αν και παρέμεινε για χρόνια ένα σύμβολο που διαλυόταν σε σημασίες, οι οποίες μεμονωμένες γνώριζαν τον θάνατο, δεν συγκροτούσε το αποτέλεσμα της Ιστορίας αλλά την αφετηρία της, παντού και πάντα. Σήμερα, ως θησαυροφυλάκιο εμπειριών, μπορεί να υψωθεί πάνω από τη συνήθη τάξη των πραγμάτων με μια, εδώ και τώρα, επική πολιτική που να απειλεί την εσωκομματική, μειοψηφική, λοιμώδη κριτική, μέσα στα ίδια της τα προνόμια…
Ο οδηγός του οχήματος για το δρομολόγιο προς τις εκλογές κοιτάζει το ρολόι του και πατάει μηχανικά το κλάξον. Ενα κορνάρισμα που τρομάζει – οι σάλπιγγες προ των Τειχών της Ιεριχούς. Τον προσεχή Μάιο «τίποτα δεν μπορεί να αποδειχτεί πιο φανταστικό και πιο απρόοπτο από την πραγματικότητα» (Ντοστογέφσκι).
