Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ένα πολιτικό πτώμα με αναστολή. Η αποσύνθεσή του μπορεί να πάρει κάποιο χρόνο, ως διαδικασία όμως δεν επιδέχεται πλέον αντιστροφή. Το διαπιστώνεις διαβάζοντας ακόμη και «Βήμα» ή «Καθημερινή», όπου η αγωνιώδης προσπάθεια να πειστεί το εκκλησίασμα για την επικείμενη οικονομική ανάκαμψη υπερκαλύπτεται από την οσμή της εξίσου εναγώνιας αναζήτησης κάποιου βολικού διάδοχου σχήματος. Οι λόγοι γι’ αυτή την προδιαγεγραμμένη εξέλιξη πηγάζουν από το πορτοφόλι του μέσου πολίτη – την υλική οικονομία με σάρκα και οστά, που διαψεύδει κάθε επικοινωνιακό τέχνασμα του τύπου «πάμε καλά γιατί οι εξαγωγές αυξήθηκαν από 18% του ΑΕΠ το 2009 σε 28% το 2013». Για να αντιληφθεί τον απατηλό χαρακτήρα αυτών των αισιόδοξων αριθμών (εν προκειμένω, του κ. Προβόπουλου στην προχθεσινή εφημερίδα του πατρός Ψυχάρη) δεν χρειάζεται άλλωστε να είναι κανείς οικονομολόγος. Αρκεί η απλή μέθοδος των τριών που μάθαμε στο Δημοτικό: εφόσον μέσα στο ίδιο διάστημα το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 30%, το σημερινό 28% δεν απέχει -σε πραγματικά μεγέθη- και πολύ από το 18% των προμνημονιακών χρόνων…
Με τον τρίτο κατά σειρά πρωθυπουργό του Mνημονίου στα πρόθυρα της κατάρρευσης, αναθερμάνθηκε τις τελευταίες εβδομάδες η παραφιλολογία για μια μελλοντική κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ, στα πρότυπα του γερμανικού «μεγάλου συνασπισμού». Εξαιρετικά προσφιλείς στους έχοντες και κατέχοντες, ως μηχανισμός ανάσχεσης κάθε ριζοσπαστισμού σε καιρούς δομικής αστάθειας, αυτού του είδους οι συνεργασίες δεν υποθηκεύουν όμως μόνο τη δημοκρατία, επιβεβαιώνοντας το διάχυτο ιδεολόγημα «όλοι ίδιοι είναι» (1). Για τη στοιχειώδη μακροημέρευσή τους, προϋποθέτουν η ουσιαστική σύγκλιση των κυβερνητικών εταίρων να έχει συντελεστεί ήδη πριν από την επίσημη σύμπραξή τους˙ η δουλική αποποίηση από το ΠΑΣΟΚ κάθε διαφοράς του από τη Ν.Δ. (π.χ. μεταναστευτικό) και η άτυπη πολυδιάσπαση της μετακυβερνητικής ΔΗΜΑΡ επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ανομοιογένειας αποτελεί η κυβέρνηση Τζαννετάκη του 1989, που καταγγέλθηκε ως πολιτική τερατογένεση (2-3) ή εξαπάτηση της αφελούς Αριστεράς από τον λύκο του νεοφιλελευθερισμού (4). Η κυβέρνηση Παπαδήμου, πάλι, διέθετε μεν αξιοσημείωτη ομοιογένεια, βρέθηκε όμως εξαρχής αντιμέτωπη μ’ ένα μαζικό κίνημα που επικαθόρισε την περιορισμένη νομιμοποίησή της (5-8). Οι πολίτες έφεραν έτσι στα πρόθυρα της εξουσίας όχι τον «σοβαρό» κ. Κουβέλη (9) αλλά το «κόμμα των κουκουλοφόρων» που ευαγγελίστηκε το τέλος του παλιού κόσμου (10).
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Τι Λοζάνη, τι Κοζάνη
Η πρόσφατη απόφαση των Ελβετών να κλείσουν με δημοψήφισμα τις πόρτες της χώρας τους στους μετανάστες από την «πρωτοκοσμική» Ευρωπαϊκή Ενωση ήρθε να υπογραμμίσει για μιαν ακόμη φορά τη σχετικότητα -και, κυρίως, την προσωρινότητα- των ιεραρχικών ταξινομήσεων πάνω στις οποίες βασίζεται ο κυρίαρχος σήμερα διαφορικός, «πολιτισμικά» επικαθορισμένος ρατσισμός. Οι Ευρωπαίοι πολίτες που «περισσεύουν» εκεί δεν είναι κάποιοι προλεταριοποιημένοι Ανατολικοί, η «χαμηλή ποιότητα» των οποίων προκαλεί την περιφρόνηση ακόμη και του κ. Δένδια, υπό την ιδιότητά του ως απλού συνοριοφύλακα της Ε.Ε. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ελβετικής στατιστικής υπηρεσίας, η συντριπτική πλειονότητά τους απαρτίζεται από Γερμανούς (23,8%), Ιταλούς (24,5%), Πορτογάλους (20%), Γάλλους (8,7%), Ισπανούς (5,8%) και Αυστριακούς (3,3%). Ανθρώποι που προέρχονται από τον δυτικοευρωπαϊκό πυρήνα της πάλαι ποτέ ΕΟΚ και τώρα περνάνε στη δεύτερη ταχύτητα, σε σχέση τουλάχιστον μ’ αυτό που ο Λένιν είχε κάποτε εύστοχα αποκαλέσει «κράτος–κλεπταποδόχο της Ευρώπης».
Η απροσδόκητη αυτή μετάπτωση των «πρωτοκλασάτων» πολιτών στης Ε.Ε. σε ανεπιθύμητους γκασταρμπάιτερ δεν είναι μια εξέλιξη που πρέπει να μας ξαφνιάζει. Παρ΄ όλες τις θεωρητικούρες περί «πολιτισμικών ταυτοτήτων», στην πραγματικότητα αυτού του είδους οι ιεραρχήσεις αντανακλούν καθαρά ταξικούς συσχετισμούς. Οι σεΐχηδες επενδυτές από τα Εμιράτα, οι Κινέζοι μεγιστάνες της Cosco ή οι Γιαπωνέζοι μάνατζερ απέχουν από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο πολύ περισσότερο απ’ ό,τι ο Αλβανός ή ο Μολδαβός εργάτης, κανένα «Εθνικό Μέτωπο» δεν διανοείται ωστόσο να ισχυριστεί πως η παρουσία τους χαλά την πιάτσα. Πριν από δυο δεκαετίες, οι πρώην Σοβιετικοί μετατράπηκαν εν μιά νυκτί από σεβαστοί πολίτες μιας υπερδύναμης σε περιφρονημένους «λαθρομετανάστες» και αναλώσιμο θηλυκό κρέας για την εγχώρια βιομηχανία του σεξ. Σε μικρότερη -προς το παρόν- κλίμακα, ανάλογη καταρράκωση έχει υποστεί στη Δυτική Ευρώπη η εικόνα του Ελληνα, μετά τη δραστική υποβάθμιση της ντόπιας μισθωτής εργασίας από τα μνημόνια και το προπαγανδιστικό μπαράζ με το οποίο επενδύθηκε η εφαρμογή τους.
Τη ρευστή αυτή πραγματικότητα προσπαθεί ν’ αποτυπώσει το περσινό αντιρατσιστικό σύνθημα κατά της ανοχής στα αστυνομικά πογκρόμ του «Ξενίου Διός». Ο όποιος σχολιασμός του από τα ΜΜΕ επικεντρώθηκε συνήθως στην (επικοινωνιακά εύστοχη) χρήση της παγκοσμίως διάσημης ελληνικής προσφώνησης, παρακάμπτοντας κατά κανόνα την ουσία της προειδοποίησης. Κι όμως, η μέρα που οι Ευρωπαίοι ομόλογοι του Μιχαλολιάκου, του Βορίδη και του Δένδια θα δείξουν «κόκκινη κάρτα» (και) στους Ελληνες μετανάστες δεν απέχει ίσως πολύ. Από την πανευρωπαϊκή κάλπη της 25ης Μαΐου μάς χωρίζουν, άλλωστε, μόλις τρεις μήνες.
