Του Γιάννη Σβώλου
Το ελληνικό κουαρτέτο εγχόρδων «Τετρακτύς» έπαιξε στη μικρή αίθουσα του «Ωνασείου» (14/2/2014).
Σταθερό σύνολο από το 2008 που πρωτοεμφανίστηκαν, οι τρεις Ελληνες έγχορδοι και ο Τούρκος σύντεχνός τους επενδύουν κατά προτίμηση σε έργα 20ού-21ου αιώνα.
Ξεκίνησαν τη συναυλία στην κατάμεστη αίθουσα με το «Κουαρτέτο αρ. 3» του Σοβιετικού Σοστακόβιτς (1946). Καλοδουλεμένη, δοσμένη με νεύρο και αυτοπεποίθηση έκφρασης, η λυρική εκτέλεσή τους έρρευσε αβίαστα στην τροχιά του αυτονόητου, υποβάλλοντας με πάθος και περισσή ένταση τα ευανάγνωστα εξωμουσικά συμφραζόμενα, ζεστές, αιμάσσουσες μνήμες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: το απατηλά ανάλαφρο, γλυκόπικρα μελωδικό εναρκτήριο Allegretto, το αγχωτικών εξάρσεων Moderato con moto, το θανατερής υστερίας «εβραϊκό» -άλλως ένας χορός θανάτου;- Allegro non troppo, το περιπαθές ελεγειακό Adagio, το στοχαστικό, καταληκτικό Moderato. Ακολούθησε το «Κουαρτέτο αρ. 3» (1993) του Γάλλου Πασκάλ Ντισαπέν. Εδώ ο συνθέτης αναπτύσσει με οικονομία και έμπνευση τα ιστορικά εκφραστικά στερεότυπα του μοντερνισμού σε μια μινιμαλιστικής εμμονής, σχολαστικά υπολογισμένης λεπτομέρειας γραφή, που αναδείχτηκε σε λαμπρό πεδίο δόξης για τον αθλητικού σφρίγους οίστρο των «Τετρακτύς».
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με το κουαρτέτο «Σπαράγματα – Σιωπή για τη Διοτίμα» (1980) του Ιταλού Λουίτζι Νόνο. Πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο, εκτενές, φιλοσοφικά υπομνηματισμένο δοκίμιο, ο ηχητικός κόσμος του οποίου συγκροτείται από μακρές σιωπές και κοφτές, ερμητικά λακωνικές στιχομυθίες των οργάνων. Βασισμένη στις τεταμένες, καίρια υπολογισμένες στίξεις και στους διασταυρούμενους, μοναχικούς μονολόγους των δοξαριών, η ανάγνωση εκτυλίχθηκε σε ατμόσφαιρα βαθιάς ψυχικής κατάνυξης. Αλλη μια βραδιά για γενναίους, ανθεκτικούς ακροατές!