Τα Μάρμαρα

 

Τα Μάρμαρα αυτά ήσαν μια κάποια λύσις;

 

Παρακολουθώ τις πρόσφατες εξελίξεις όσον αφορά το ζήτημα της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα και αναρωτιέμαι τι πραγματικά κρύβεται πίσω από το τόσο ένθερμο αίτημά μας για την επιστροφή τους. Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν, και έχουν ήδη ειπωθεί, όσον αφορά την ουσία του ζητήματος. Για παράδειγμα, είναι όντως αυτά τα Μάρμαρα δικά μας; Αν ναι, είναι σωστός ο τρόπος που τα διεκδικούμε («μας τα κλέψατε, φέρτε τα πίσω!»). Γιατί δεν τα δεχτήκαμε όταν η πρόεδρος του Βρετανικού Μουσείου μάς τα έδωσε; Και, τελικά, τι έχει αξία; Το μάρμαρο ή η ιδέα που ενσαρκώνεται σε αυτό; Οπως παρατηρεί ο «θείος» Πλωτίνος στην 5η Εννεάδα του και την πραγματεία «Περί του νοητού κάλλους», «… ο βράχος που μέσω της τέχνης οδηγήθηκε στην ωραιότητα της μορφής, εμφανίζεται ως ωραίος όχι επειδή είναι βράχος [...], αλλά δυνάμει της μορφής που του πρόσφερε η τέχνη». Αν δεχτούμε αυτήν την πρόταση, τότε την ίδια ακριβώς αξία θα έχει και ένα τέλειο αντίγραφο. Οπότε προς τι όλη η φασαρία και η τεράστια κόντρα με το Βρετανικό Μουσείο; Είναι τα Μάρμαρα που ζητάμε ή κάποια υποσυνείδητη εκτόνωση για όλα όσα τραβήξαμε από τους Βρετανούς; Και, τελικά, τι μας εμποδίζει να εκμεταλλευτούμε την πολιτιστική μας κληρονομιά εδώ και τώρα; Γιατί η Ακρόπολη παραμένει γιαπί εδώ και τριάντα χρόνια τουλάχιστον; Για ποιο λόγο τα αγάλματα είναι στα μουσεία και όχι στους δρόμους; Γιατί οι Αμερικανοί κάθισαν και έφτιαξαν στο Νάσβιλ ένα τέλειο αντίγραφο του Παρθενώνα κι εμείς δεν μπορούμε να χαρούμε ούτε τον πρωτότυπο; Με δυο λόγια, για ποιον ακριβώς λόγο η πολιτιστική μας κληρονομιά παραμένει όχι απλώς ανεκμετάλλευτη, αλλά και απροσπέλαστη για τους περισσότερους Ελληνες; Αν δεν είμαστε άξιοι στα μικρά και σε αυτά που έχουμε τώρα, πώς θα γίνουμε άξιοι στα μεγάλα; Τελικά, μήπως όλη αυτή η ιστορία δεν είναι τίποτα παραπάνω από τους βαρβάρους του ποιητή; Αν όχι, καλώς να έρθουν.

 

Δημήτριος Παρζίγκας,

ζωγράφος, Αθήνα

 

……………………………………

 

Δημόσιος λόγος

 

Κύριε Διευθυντά,

 

Προξενεί έκπληξη η απάντηση του μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ στο άρθρο μου «Αριστερά και εμπαθής δημόσιος λόγος».

 

Ο κ. Σεραφείμ, αντί να μετανοήσει για τα κηρύγματα μίσους ενάντια στην ομοφυλόφιλη κοινότητα, εγκαλεί εμένα που καταγγέλλω τη στάση του. Ξεχνάει τον πλήρη ανεκτικότητας λόγο του Ιησού αλλά και το ότι οι Φαρισαίοι (οι όμοιοί του δηλαδή) Τον σταύρωσαν.

 

Κατόπιν τούτου, ευελπιστώ την επόμενη φορά σε έναν εκ μέρους του αφορισμό προς το πρόσωπό μου, ενέργεια που θεωρώ ότι συνιστά τίτλο τιμής από κάποιον που, αν τελικά υπάρχει Κόλαση, έχει εξασφαλίσει πρώτο καζάνι πίστα.

 

Νίκος Τσάμης, ιατρός,

διδάκτωρ Κοινωνικής Ιατρικής

 

………………………………………………………

 

Προ των πυλών

 

Εξόριστος και διψασμένος εκεί πέρα αλάργα στο άγονο και αφόρητο βάθος της ερήμου, σταλίζω άλαλος και αποσβολωμένος ως άκληρο και ανίσκιωτο σκιάχτρο που έμελλε να προκαλέσω ανατριχίλα και δέος στους φρόνιμους και μειλίχιους ιχνηλάτες, οι οποίοι με καλοσύνη και αγαθή προαίρεση προπορεύονται και με ακέραια νεύματα οδηγούν τους πρόσχαρους και ακάματους αποσπερίτες προς την πολυπόθητη και μακάρια όαση για να κατασβήσουν τη λαύρα τους με γάργαρο και δροσερό νερό. Διότι όντας τοιούτοι αναίσχυντοι ποιμένες, διαπράττουν ύβριν απέναντι στο αλαφιασμένο κοπάδι τους, το οποίο το έσπρωξαν στην απελπισία ανήμπορο να αντιδράσει και να αποκτήσει την αξιοπρέπεια του την οποία διέσυραν οι ξετσίπωτοι και ελεεινοί ποιμένες που μάλλον παρεξήγησαν την αδράνεια και την υποταγή των αμνών δίχως να λογαριάσουν, όντας παρακμιακοί, την έλευση του έσχατου αγγελιοφόρου που παρουσιάστηκε θωρακισμένος ενώπιον της πανούργας κτίσεως για να αφυπνίσει τα απολωλότα τέκνα και να αρραβωνιάσει με την αγέρωχη νύφη του Βορρά, η οποία κατέχει τα ακλόνητα ρήματα της σωτηρίας και ευαγγελίζεται τη μετάβαση προς την αντίπερα όχθη.

 

Τι να πούμε λοιπόν περί αυτού, και αν θέριεψε η ξηρασία σε τούτην αχανή έρημο, εντούτοις συλλογιέμαι να δραπετεύσω και να φανερωθώ κείθε στη σεσημασμένη πεδιάδα που βόσκουν τα θαρραλέα δαμάλια και να τους αναγγείλω πως δεν εξανεμίστηκε η προοπτική που μαρτυρά το πέρασμα προς τη φιλόξενη βασιλεία και πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να σηκώσουν στάση και αντιπατώντας με πάταγο να μεταγγίσουν στις πονηρές και μολυσμένες καρδιές των αχρείων ποιμένων, φόβο και τρόμο ώς που να παραλύσει το σάπιο σαρκίο τους. Διότι τα πελώρια πουλιά αγροίκησαν την κραυγή της απόγνωσης που εκπορεύεται από τα ακρίματα πουλάρια και απέστειλαν στον ουράνιο θόλο τη στυγερή φρουρά τους να σαλπίσουν από τον πέμπτο ορίζοντα συναρπάζοντας τα ασυμβίβαστα κριάρια, τα οποία πλέον πρέπει πριν ξημερώσει να ξεκινήσουν τις εχθροπραξίες.

 

Σωτήρης Κωστόπουλος,

ποιητής, Πάτρα

 

……………………………………………………

 

«Καρυπιδισμός»

 

Ο «καρυπιδισμός», που χρόνια τώρα εμφανίζεται με διάφορες ονομασίες, είναι μια παλιά, αθεράπευτη προς το παρόν, πολιτική ασθένεια των κομμάτων, με σοβαρές επιπτώσεις στην κοινωνία. Είναι η ανίατη και συνάμα ανόητη λογική τους, να επιλέγουν και να επιβάλλουν στους ψηφοφόρους μιας περιοχής τούς «δικούς τους». Ετσι μας έχουν συνηθίσει σε μια απαράδεκτη τακτική παρέμβασης στις αυτοδιοικητικές εκλογές των τοπικών κοινωνιών, με την υπόδειξη υποψηφίων άσχετων πολλές φορές με τα τοπικά προβλήματα, χωρίς ικανότητες και γνώση, με μόνο προσόν την κομματική τους αφοσίωση και την αναγνωρισιμότητα, χάρη στην τηλεοπτική κυρίως προβολή τους.

 

Ιδιαίτερη αίσθηση αλλά και προβληματισμό δημιούργησε η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται στα πρόθυρα της διακυβέρνησης της χώρας και επαγγέλλεται την αλλαγή και την ανατροπή του πολιτικού συστήματος, με τις πρόσφατες προτάσεις υποψηφίων. Αντιγράφει και ακολουθεί τη γνωστή πρακτική που έβλαψε τα μέγιστα τους δήμους και συνέβαλε στη σημερινή παρακμή, ενώ θα περίμενε κανείς να φέρει κάτι καινούργιο και πρωτόγνωρο. Τι πιο ριζοσπαστικό και πρωτοπόρο θα ήταν στην αυτοδιοίκηση να αφήσει ανεπηρέαστο το εκλογικό σώμα κάθε περιοχής, χωρίς παρεμβάσεις και υποδείξεις, να αποφασίσει εκείνο; Κι αν θέλει τον οποιονδήποτε Καρυπίδη με φιλοχρυσαυγίτικες απόψεις και αντιεβραϊκές θέσεις, με γεια του και χαρά του. Αυτή είναι η δημοκρατία. Επιτέλους κάποτε πρέπει να αντιληφθούν τα κόμματα ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν γίνονται για να μετρήσουν τις δυνάμεις τους, ούτε για να πέσει η οποιαδήποτε κυβέρνηση.

 

Σταύρος Φαλαγκάρας,

εκπαιδευτικός