Oλοι από χθες βρίζουν τον Λαζόπουλο – ακόμα και εδώ μέσα, που όσο να ‘ναι αντιμνημονιακοί είναι οι περισσότεροι, αλλά, όλα κι όλα, και το γούστο μας διατηρούμε και έχουμε κάτι κεραίες τεράστιες απέναντι σε σεξισμούς, ρατσισμούς και λαϊκισμούς.
Αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη το θέμα δεν είναι το ίδιο το «Αλ Τσαντίρι», που εγώ προσωπικά εδώ και πολλά χρόνια έπαψα να βλέπω μπας και κρατήσω μέσα μου άσπιλους και αμόλυντους τους υπέροχους «Δέκα Μικρούς Μήτσους». Το πρόβλημα δεν είναι τι είπε ή τι δεν είπε ο Λαζόπουλος στην πρώτη εκπομπή της σεζόν, αν επανέλαβε τον εαυτό του και την εύκολη και επικίνδυνη πολιτική του προπαγάνδα (o ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να προσευχόταν να αλλάξει στρατόπεδο), αν μας τάραξε στα πέη και στα βυζιά, όλα τεράστια -και μετά λένε για τον Σεφερλή-, αν προσπάθησε να βγάλει γέλιο κοροϊδεύοντας κάτι υπέρβαρους ή τηλεπερσόνες που αγνοούσα και την ύπαρξή τους. Τυχαία τον παρακολούθησα άλλωστε, έπαιζε η τηλεόραση στην εφημερίδα και βαριόμουνα να ψάξω το τηλεκοντρόλ.
Και ευτυχώς που δεν το έκανα. Γιατί το είδα το σκάνδαλο με τα ίδια μου τα μάτια. Το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά παραχωρήθηκε στον Λαζόπουλο (ελπίζω τουλάχιστον έναντι ενοικίου) για να στήσει το τσαντίρι του. Ενα θέατρο που όλοι «ιστορικό» το ανεβάζουν, «καλλιτεχνικό θησαυρό» το κατεβάζουν. Που δαπανήθηκαν εκατομμύρια για να ξαναγίνει λαμπερό και όμορφο. Που ο δήμαρχος Πειραιά (στη δικαιοδοσία του ανήκει) το ονειρεύεται, λέει, κέντρο πολιτισμού.
Σιγα να μη… Αλλη μια τέτοια παραχώρηση να γίνει, θα λέμε ότι η πόλη απέκτησε χειμερινό «Δελφινάριο» με βασιλικά θεωρεία και βελούδινες καρέκλες (αυτό το έκλεψα από τον Tassos Theodoropoulos στο facebook, γιατί όταν τσατίζομαι χάνω την όποια ευγλωττία μου).
Τι να του ευχηθώ του Λάκη Λαζόπουλου; Αντε και στο θέατρο του Τσίλερ; Με πρόλαβε ο Σωτήρης Χατζάκης. Ευτυχώς, όχι με το τσαντίρι του. Αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά.
Βένα Γεωργακοπούλου