«Αγαπητά μου παιδιά»

 

Προς τους παλαιούς μαθητές μου (και όποιον άλλο μπορεί να ενδιαφέρεται)

 

Υστερα από 35 χρόνια διδασκαλίας -ευλογημένα για μένα- πήρα εδώ και αρκετά χρόνια σύνταξη. Το παρελθόν όμως έμεινε για πάντα κοντά μου και εσείς είσαστε αγαπητοί. Σήμερα βρισκόμαστε με οικογένειες, σταδιοδρομίες και επιδιώξεις.

 

Η πατρίδα μας είναι σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Η δουλειά μου ήταν πάντα να σκέπτομαι και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις μου. Φυσικά εσείς μπορεί να έχετε διαφορετικές απόψεις τις οποίες πολύ θα ήθελα να ακούσω.

 

Γίνεται πάλι οργανωμένη και μεγάλη έξοδος των νέων Ελλήνων, αυτή τη φορά επιστημόνων και βεβαίως είναι απόλυτα κατανοητό ότι οι άνθρωποι ζητούν να προσδιορίσουν, όσο μπορούν, τη μοίρα τους. Αλλά ποιος θα επανδρώσει το εθνικό σύστημα υγείας και ποιος θα στηρίξει την ανάπτυξη της χώρας;

 

Λοιπόν έξω από τα μνημόνια να γίνει αμέσως μεγάλη μείωση φορολογίας για ό,τι συνδέεται με τον τουρισμό, η οποία να περάσει στον καταναλωτή. Μείωση επίσης της φορολογίας χρειάζεται για τη ναυτιλία για να επεκταθεί ο εμπορικός στόλος με την ελληνική σημαία. Αυτά είναι σήμερα τα πλεονεκτήματά μας. Ο,τι δάνεια παίρνουμε να μετατραπούν σε ρευστότητα για την παραγωγή. Αν οι τράπεζες παρακρατούν νέες επιχορηγήσεις για λογιστικούς λόγους, το κράτος να χρηματοδοτεί απευθείας. Να αποφευχθούν πλειστηριασμοί που θα διαλύσουν τα πάντα. Αυτά για αμέσως και βλέπουμε.

 

Η παραδειγματική τιμωρία είναι αναγκαία. Οι ατέρμονες όμως συζητήσεις και εμφανίσεις δεν πάνε μακριά. Μαζέψτε και φέρτε στο κράτος τα χρήματα. Η συμφορά που μα βρήκε ανέδειξε τη σημασία και την αξία ενός υπεύθυνου κράτους και της μέριμνάς του.

 

Οι ελεύθερες αγορές δημιουργούν πλούτο αλλά δεν λύνουν όλα τα προβλήματα.

 

Χρειάζονται νοσοκομεία, σχολεία, ανακατανομής του εισοδήματος, υποτροφίες, ανακούφιση της ανεργίας και η δημόσια υγεία και ασφάλεια να μη θυσιάζονται χάρις του κέρδους. Μία είναι η κατεύθυνση. Ενα μεγάλο μέρος του χρέους να αφαιρεθεί, χωρίς όρους, να χαριστεί ως αναγνώριση των θυσιών του ελληνικού λαού και να γίνει το υπόλοιπο διαχειρίσιμο. Αυτό θα εξυπηρετήσει και την αλληλεγγύη και συνεκτικότητα της Ευρώπης. Φυσικά αυστηρά μέτρα θα ληφθούν, να εξαλειφθεί ο ηθικός κίνδυνος να ξαναγίνουν στη χώρα μας τα ίδια.

 

Στέλιος Παπαγεωργίου

 

……………………………………….

 

Νοσηρή φαντασία

 

Από αρκετά χρόνια πριν μου είχε γίνει πίστη ότι αυτοί που ρυθμίζουν τη μοίρα του ελληνικού λαού, πρέπει να είναι ή πολύ σοφοί ή… (θου, Κύριε φυλακήν τω στόματί μου). Κοινό νου, πρακτικό μυαλό δεν διαθέτουν. Δεν χρειάζεται ν’ αναφερθούμε στο παρελθόν. Μιλάμε για το παρόν. Παράδειγμα πρώτο: είπαν (εξήγγειλαν) ότι οι δαπάνες για συντήρηση δεν θα ισχύουν για μείωση φόρου εισοδήματος. Θα ισχύουν οι αποδείξεις από ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς κ.λπ. Αρα, κατ’ αυτούς, ο ιδιοκτήτης σπιτιού, κάθε χρόνο, πρέπει να κάνει επισκευές, ανακαινίσεις, για να συγκεντρώνει αποδείξεις! Παράδειγμα δεύτερο: είπαν ότι τέλη κυκλοφορίας αυτοκινήτου θα πληρώνουμε ανάλογα με τα χιλιόμετρα που διανύουμε κάθε μήνα! Δηλαδή ένας υπάλληλος ή οποιοσδήποτε εργαζόμενος, που διανύει 50-100 χιλιόμετρα την ημέρα, για να πάει από τον τόπο κατοικίας του στον τόπο εργασίας, θα πληρώνει περισσότερα τέλη από εκείνον που διανύει ελάχιστα χιλιόμετρα τον μήνα! Αυτό τι σημαίνει; Ο καθένας που διαθέτει χωριάτικο μυαλό, ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Ομως δεν έχουν δικαίωμα ν’ αναστατώνουν, να παίζουν με τα νεύρα του φτωχού λαού που δεν ευθύνεται για το κατάντημα της οικονομίας.

 

Κώστας Γ. Σπυρόπουλος

συντ. δάσκαλος, Καλούδι Αιτωλ/νίας

 

……………………………………..

 

Προοδευτικότητα

 

Αυτή η απλή διατύπωση, όταν τοποθετείται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα, στη σκέψη αρκετών μοιάζει με τον ορισμό της αφέλειας. Αυτό ακριβώς είναι το πρόταγμα για την προοδευτικότητα: η μετατροπή μιας καλοσυνάτης ελπίδας, μιας αφελούς ουτοπίας, όπως απλά χαρακτηρίζεται, σε αυτονόητο στόχο όλο και περισσότερων ανθρώπων οι οποίοι καθημερινά θα εργάζονται, προσωπικά και συλλογικά, για την επίτευξή του.

 

H προοδευτικότητα έχει αυτή τη στιγμή τη δυνατότητα να συγκεντρώσει την ιστορική εμπειρία χιλιάδων ετών, μαζί και την εμπειρία εκατοντάδων κοινωνικών κινημάτων που προσπάθησαν να ισορροπήσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την επιθυμία για ειρήνη απέναντι σε έναν κόσμο που εκούσια δημιουργεί ολοένα και περισσότερο γιγαντούμενες και επιταχυνόμενες αντιφάσεις.

 

Ολα αυτά τα χρόνια κάθε επινόηση, κάθε εφεύρεση ή θυσία, που προέρχεται ακόμα και από τους πιο ανιδιοτελείς ανθρώπους, καταλήγει στα χέρια αυτών που με μανία και χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό θα προσπαθήσουν να την αξιοποιήσουν για την κατοχύρωση της ιδιωτικής ευζωίας τους και την ισχυροποίηση της κυριαρχίας τους πάνω σε άλλους ανθρώπους. Το ίδιο και οι κόποι, η χειρωνακτική εργασία, οι πρώτες ύλες και ό,τι μπορεί να βρίσκεται στα χέρια αδυνάτων αρπάζεται είτε με τη βίαιη είτε με την αναγκαστική υποδούλωση. Μετά από 10.000 χρόνια αυτό που σήμερα έχει αλλάξει είναι πως στο πρόσωπο των αιμοσταγών αρπακτικών βλέπουμε πλέον τη Νόμιμη Τάξη, τους εκπροσώπους των Θείων Εντολών, τις Διεθνείς Συνθήκες, τα Σώματα Ασφαλείας κ.ο.κ., ενώ έχουμε ξεχάσει στα βάθη της ιστορίας την αυτονόητη ακέραιη υπόσταση του κάθε ανθρώπου.

 

Η κινητοποίηση γύρω από τη σύνταξη ενός Μανιφέστου της Προοδευτικότητας είναι σαν να φοράμε τα υποδήματά μας για να κάνουμε το πρώτο βήμα. Η θεωρία, η πράξη, ο χρόνος, ο τόπος, η σύνθεση, ο τρόπος αποτελούν ερωτήματα που, αν δεν ενταχθούν και δεν απαντηθούν μέσα σε ένα ενιαίο πλαίσιο σκέψης και επιδιώξεων, θα αφήνουν τα κινήματα να χάνονται σαν τα φύλλα των φυλλοβόλων δέντρων το φθινόπωρο.

 

Κώστας Μπεβεράτος