Μα τι γίνεται με το περιβόητο φιλμ του για τον Ντομινίκ Στρος-Καν; Θα παιχτεί ποτέ; Ο Εϊμπελ Φεράρα δεν δίνει απαντήσεις στον απεσταλμένο τής «Μοντ» στη Ρώμη. Είναι πολύ απασχολημένος με τα γυρίσματα της δέκατης ένατης ταινίας του με ήρωα τον Παζολίνι και πρωταγωνιστή τον Γουίλεμ Νταφόε. Είναι η τέταρτη φορά που συνεργάζονται και σίγουρα αυτό έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο από την κάποια ομοιότητα που έχει με τον Ιταλό σκηνοθέτη ο 58χρονος Αμερικανός ηθοποιός.
Το σενάριο βασίζεται στα γεγονότα της τελευταίας μέρας της ζωής του Παζολίνι, της 1ης Νοεμβρίου 1975 (βρέθηκε δολοφονημένος το επόμενο πρωί στην παραλία της Οστια), σε μια συνέντευξή του, σε αποσπάσματα από το τελευταίο του βιβλίο («Πετρέλαιο», εκδόσεις Παρατηρητής) και σε ένα σενάριο που δεν πρόλαβε να κάνει ταινία («Porno Teo Kolossal»).
Γιατί μια ταινία για τον Παζολίνι; «Οι ταινίες του μού άλλαξαν τη ζωή», απαντά ο Φεράρα. «Το “Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα”, που είδα όταν ήμουν 24 χρόνων, το “Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο”, όλες σχεδόν. Οι ηθοποιοί του, κυρίως ο Νινέτο Ντάβολι, για τους Ιταλοαμερικανούς δεύτερης γενιάς, εμένα, τον Πατσίνο, τον Ντε Νίρο, ήταν σπουδαία υπόθεση, μας ένωναν με τις ρίζες μας. Συνάντησα πολύ κόσμο για την ταινία, συνεργάτες του, φίλους του, μερικούς από τους μεγαλύτερους Ιταλούς συγγραφείς, ανθρώπους του δρόμου. Κανένας δεν μου είπε κάτι αρνητικό γι’ αυτόν. Δεν ύψωνε καν τη φωνή του. Γύρισε το “Σαλό” χωρίς να βάλει ούτε μια φωνή! Μάθημα ζωής».
Ο Φεράρα συνάντησε φυσικά και τον Πίνο Πελόζι, τον νεαρό που συνελήφθη και ομολόγησε τη δολοφονία του Παζολίνι για να υποστηρίξει μετά τριάντα χρόνια ότι ο σκηνοθέτης είχε δολοφονηθεί από αγνώστους. Μια σκηνή γυρίστηκε στο ίδιο εστιατόριο όπου ο Παζολίνι πήρε το τελευταίο πρωινό της ζωής του παρέα με τον Πελόζι -τον είχε «ψαρέψει» νωρίτερα στον σταθμό του Ρίμινι, εκεί όπου έκανε πεζοδρόμιο. Για τον ρόλο του ο Φεράρα βρήκε «στον δρόμο» ένα αγόρι με σκοτεινό βλέμμα, αέρα πρόστυχο και απίστευτη σεξουαλική ένταση.
Oσο για τον Γουίλεμ Νταφόε, περίμενε την ταινία τρία χρόνια. «Γνωρίζω το έργο του Παζολίνι περισσότερο από τον μέσο Αμερικανό ηθοποιό», λέει. «Στο Φεστιβάλ του Σάντανς οι φίλοι μου με ρώταγαν τι ετοιμάζω και συνειδητοποίησα ότι δεν είχαν ιδέα ποιος ήταν ο Παζολίνι!». Ξαναείδε τις ταινίες του και διάβασε όσο περισσότερο μπορούσε (βιβλία, γράμματα). «Αλλά η έρευνα δεν φτάνει. Επρεπε να βρω τη φόρμα που θα έδινα σε όλο αυτό το υλικό, έναν δρόμο να εκφράσω με ό,τι είχα στη διάθεσή μου τι ήταν αυτός ο άνθρωπος».
Τον συγκρίνει, μάλιστα, με τον Χριστό, που ερμήνευσε στον «Τελευταίο Πειρασμό» του Σκορσέζε. «Νιώθω την ίδια πίεση, γιατί και με τα δύο αυτά πρόσωπα οι άνθρωποι έχουν έντονη σχέση. Θέλουμε να τιμήσουμε τη μνήμη του Παζολίνι, χωρίς, όμως, αυτό να μας παραλύσει. Ούτε υπερβολικός έπαινος, ούτε προπαγάνδα. Μια δύσκολη ισορροπία, ακριβώς όπως και στον “Τελευταίο Πειρασμό”».
Επιμ.: Β.Γεωργ.
