Η παράσταση «Supernova» στον πολυχώρο Faust
Δύο εντελώς διαφορετικά 45λεπτα έργα, γραμμένα από τον Βασίλη Μαυρογεωργίου και την πρωτοεμφανιζόμενη Φωτεινή Αθερίδου, κόρη της Ελένης Γκασούκα και του Θοδωρή Αθερίδη, τόλμησαν να… ενωθούν εις σάρκα μία
Της Εφης Μαρίνου
Τον Βασίλη Μαυρογεωργίου τον ξέρουμε από τις καλές δουλειές του στο θέατρο ως συγγραφέα και ως σκηνοθέτη. Τη Φωτεινή Αθερίδου, κόρη του Θοδωρή Αθερίδη και της Ελένης Γκασούκα, τη γνωρίζουμε τώρα για πρώτη φορά. Και τους δυο μαζί θα τους συναντήσουμε από τις 4 Φεβρουαρίου στη θεατρική σκηνή του πολυχώρου Faust να γράφουν και να σκηνοθετούν δύο έργα σε ένα, δημιουργώντας το «Supernova», δύο σαραντάλεπτες θεατρικές παραστάσεις ξεχωριστού χαρακτήρα αλλά με κοινό παρονομαστή το χιούμορ.
Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, γράφοντας το «Dying sweetly», φαίνεται να διαφωνεί με όσους θεωρούν τον θάνατο μια απλή κατάληξη. Μεταφέρει τον θεατή σε έναν κόσμο σκοτεινό, με δικούς του κανόνες και δικούς του κώδικες. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα που έχει γεύση από μιούζικαλ και αμερικάνικη παμπ, οι ήρωες διασκεδάζουν, συνυπάρχουν, προσαρμόζονται, ζουν σε μια νεκρή ζώνη σαν να μην τρέχει τίποτα… Σ' αυτή τη μαύρη κωμωδία ο καθένας αντιμετωπίζει τον θάνατο με τον δικό του τρόπο. Κάποιοι αιφνιδιάζονται από αυτόν και κάποιοι τον έχουν συνηθίσει…
«Και μετά; Και μετά;» ρωτάει από σκηνής η Φωτεινή Αθερίδου στο πρώτο της έργο που παρουσιάζει με την καινούργια ομάδα «Καταλάθος». Τι είναι όλα αυτά που ζω; Ονειρο, εφιάλτης, πραγματικότητα; Ενα κωμικό θρίλερ, όπου κανείς δεν ξέρει ποιος, πού, πότε και γιατί. Ισως φταίει που οι ήρωες είναι ηθοποιοί. Πέντε άτομα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους βρίσκονται κλεισμένα κάπου δίχως να ξέρουν πώς, αγνοώντας τι έχει προηγηθεί και τι πρόκειται να συμβεί. Μέσα σ' αυτόν τον εγκλεισμό, το κυρίαρχο αίσθημά τους είναι ο φόβος, η επιθυμία να φύγουν από εκεί που βρέθηκαν. Μέχρι να καταλάβουν ότι αυτό που φοβούνται είναι και η ελπίδα τους και τότε ησυχάζουν, ηρεμούν.
«Αν δεις τα πράγματα από την άλλη όψη του νομίσματος, διαπιστώνεις ότι αυτό που φοβάσαι είναι η ίδια η ζωή», λέει η Φωτεινή Αθερίδου. «Το κείμενο ουσιαστικά προέκυψε από έναν μονόλογο που έγραφα με αφορμή μια ιδιότυπη περσόνα. Εναν φιλόδοξο ηθοποιό που μιλά ακατάπαυστα, συνεχώς αφηγείται απίθανες, υπερβολικές ιστορίες, φτάνει στο σημείο να σε καταπιέζει και κάποια στιγμή σε προκαλεί να του πεις «σκάσε επιτέλους»… Στην πορεία προστέθηκαν άλλα τέσσερα πρόσωπα: ένας ταλαντούχος νέος, πολλά υποσχόμενος, που οδηγεί τα πράγματα ως ρεαλιστής και συγκροτημένος. Ενας χασικλής, που τον περισσότερο καιρό βρίσκεται αραχτός και στον κόσμο του. Ενα φιλόδοξο κορίτσι, που συνεχώς ονειροβατεί. Κι ένα άλλο που ερμηνεύω εγώ, μια Γαλλίδα η οποία δεν μιλά ελληνικά…».
Αλλά πώς προέκυψαν δύο «μικρού μήκους» έργα σε μία παράσταση;
«Είχα γράψει το εργάκι για ένα φεστιβάλ που τελικά δεν έγινε», λέει η νεόκοπη συγγραφέας. «Στην πορεία μεγάλωσα το κείμενο και αναζήτησα τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, ξέροντας ότι έχει δουλέψει με νέους ηθοποιούς. Η δουλειά του μου αρέσει και το ύφος της πιστεύω ότι ταιριάζει με την ομάδα μας. Του ζήτησα αν έχει κάποιο έργο να το παρουσιάσει μαζί με το δικό μας σε μια ενιαία παράσταση. Ηρθε, είδε την πρόβα μας, του άρεσε και αποφάσισε να γράψει ένα καινούργιο έργο για να ανεβούν και τα δύο μαζί».
Πέντε καρέκλες αποτελούν το σκηνικό, ενώ μια φωνή ακούγεται έξω από τον συγκεκριμένο χώρο -ένας έκτος «ηθοποιός»- σ' όλη τη διάρκεια της παράστασης, πυροδοτώντας το δέος και τον φόβο στους έγκλειστους.
Για τη Φωτεινή Αθερίδη ήταν σχεδόν αυτονόητο ότι θα στραφεί στο θέατρο έχοντας δυο γονείς που επί χρόνια κάνουν καριέρα σ' αυτό: «Σαφώς επηρεάστηκα από τους δικούς μου. Νομίζω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να ζει, να μεγαλώνει μέσα σ' ένα σπίτι όπου όλοι γράφουν, σκηνοθετούν, παίζουν, χορεύουν και να μην επηρεαστεί. Να μη φάει “κόλλημα”. Για ένα μεγάλο διάστημα δεν το παραδεχόμουν. Ελεγα στον εαυτό μου ότι όλοι θα με αντιμετωπίζουν σαν ψωνάρα. Δεν μιλούσα για την επιθυμία μου ούτε στους γονείς μου. Μέχρι που έσκασα πια… Και το είπα. Και ξεκίνησα. Τώρα, με φίλους και συμμαθητές από τη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, κάνουμε την πρώτη μας δουλειά. Μέσα στην εποχή που ζούμε νομίζω ότι το μόνο μέσον που έχουμε για να αντιδράσουμε είναι η δράση. Η όποια δημιουργική δράση. Να ξορκίσουμε, να σαρκάσουμε, να ονειρευτούμε. Προσπαθώ να έχω μια ελπίδα. Αν επιτρέψω στον εαυτό μου να μπει στα σκοτάδια της περιρρέουσας κατάστασης, θα καθηλωθώ. Δεν λέω ότι είναι εύκολο. Αλλά η προσπάθεια να κάνεις κάτι δημιουργικό σού δίνει τη σιγουριά ότι, μ' έναν τρόπο, αντιστέκεσαι. Οι γονείς μου είναι χαρούμενοι. Με συμβουλεύουν αλλά κυρίως μου έχουν εμπιστοσύνη ως άνθρωπο».
INFO: Πολυχώρος Faust (Αθηναΐδος 12 και Καλαμιώτου, τηλ. 2103234095). Κείμενο-σκηνοθεσία: Φωτεινή Αθερίδου («Και μετά; Και μετά;»), Βασίλης Μαυρογεωργίου («Dying Sweetly»). Παίζουν: Ιωάννης Καπελέρης, Ιωάννης Μπισμπικόπουλος, Κώστας Σιλβέστρος, Γιώργος Φλωράτος, Φωτεινή Αθερίδου, Φωτεινή Μπακλατζίογλου. Μουσική σύνθεση: Θοδωρής Οικονόμου, Παναγιώτης Τσεβάς. Σκηνικά-κοστούμια: Βασιλική Σύρμα. Επιμέλεια φωτισμού: Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Φωνή από μαγνητόφωνο: Θανάσης Αλευράς. Χορογραφία: Ελένη Γκασούκα. Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9 μ.μ. Τιμή εισιτ.: 12 ευρώ, 8 ευρώ, 5 ευρώ.
