Του Γιώργου Σταματόπουλου
Πάσχιζε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης να πει στον αέρα ότι η πολιτική για τα φάρμακα, το γάλα και τα βιβλία θα επιφέρει πλήγμα μέγα στις ελληνικές βιομηχανίες, στους φαρμακοποιούς και στους εκδότες. Πού να ακούσει ο Γιώργος Παπαδάκης, ο αγαπημένος των εκπομπαρχών. Εχει τελειώσει αυτή η ιστορία, τον διέκοψε αναιδώς, έχει υπογράψει ο υπουργός. Πάπαλα. «Τι πάει να πει έχει τελειώσει;» αντέδρασε με το δίκιο του ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν έβρισκε άκρη. Τείχος, ντουβάρι ο «μεγαλοδημοσιογράφος», ο κατά τα άλλα λάβρος εναντίον της μνημονιακής πολιτικής. Δύο τινά: ή έχουν πωρωθεί τόσο πολύ ώστε δεν καταλαβαίνουν την πραγματικότητα, ή προσπαθούν να κρύψουν τον συμβιβασμό τους (αλλά δεν βγαίνει από το μυαλό του τηλεθεατή ότι αυτό είναι υποτέλεια) με θολά ρητορικά σχήματα. Κομπαστές και υπερφίαλοι, θεωρούν ότι αυτοί οι ίδιοι ως αστέρες της τηλοψίας ρυθμίζουν την πολιτική σκέψη, άμα τε και πράξη της ελληνικής κοινωνίας. Η έπαρση δεν τους αφήνει, τους εμποδίζει, τους τυφλώνει να δουν τι πραγματικά συμβαίνει σ’ αυτήν την κοινωνία· τα βλέπουν όλα θεωρητικά, μέσα στο πούσι όντες της ασφάλειάς τους (και του μισθού τους…).
Τι να πεις για τέτοιους «συναδέλφους», οι οποίοι έχουν χάσει το μέτρον και κάθε ίχνος ευγένειας στους καλεσμένους τους, αλλά και σε όσους (ακόμη!) τους παρακολουθούν. Απλώς δεν λες, γιατί είναι τόσο «συνασπισμένοι» αφ’ ενός και τόσο επηρμένοι αφ’ ετέρου, ώστε έτσι και τους «κακολογήσει» κάποιος πέφτουν σαν όρνια πάνω του να τον κατασπαράξουν· εξ ου και η ασυλία που απολαμβάνουν, η οποία, δεν γνωρίζω αν ξέρουν, οφείλεται στον φόβο των πολιτών μήπως διασυρθούν. Νέες μορφές εξουσίας στην τάλαινα χώρα. Ούτε και οι ίδιοι φαντάστηκαν ποτέ ότι θα είχαν τέτοια τύχη!
Γι’ αυτό και (ίσως) δεν καταλαβαίνουν ότι έχουν καταντήσει φερέφωνα της εξουσίας, υποχείρια αλλά και τελάληδες αυτής, κόλακες του δήθεν και μιας στα μέτρα τους δημοκρατίας, υπηρέτες (αλλά με τι υπερηφάνεια!) του καπιταλισμού, του υπάρχοντος (ισχύοντος) τέλος πάντων πολιτικού συστήματος. Και τι άνεση. Αλλά κι αυτή οφείλεται (γελοιωδεστάτη, μην παραπλανιόμαστε) στον φόβο της κοινωνίας, σ’ εκείνο το κομμάτι της τέλος πάντων που αυτοχαρακτηρίζεται πνευματικό· για τους πολιτικούς δεν γίνεται λόγος, είναι ίδιοι κι απαράλλαχτοι (ούτε «πιτσουνάκια» να ήσαν δεν θα αντάλλασσαν τόσες φιλοφρονήσεις). Ευπαρουσίαστοι, ελαφρώς ευτραφείς, τάχα χιουμορίστες, άνετοι, ελεεινοί. Η αυτοκρατορία της τιποτοδουλοφροσύνης. Βοήθειά μας.
gstamatopoulos@efsyn.gr
