Δεν είναι το ίδιο να βλέπεις μια ταινία στο σινεμά της γειτονιάς σου όσο σε μια αίθουσα διεθνούς φεστιβάλ. Αλλο συναίσθημα, άλλη αίγλη, άλλη αύρα… ειδικά αν πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ παγκοσμίως. Με μισό εκατομμύριο αιτήσεις συμμετοχών και περίπου 300.000 εισιτήρια. Γιατί για τέτοια νούμερα μιλάμε στην Μπερλινάλε, το διεθνές κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Βερολίνου. Με κόκκινα χαλιά και σταρ διεθνούς βεληνεκούς να περνάνε δίπλα σου. Οπως η Νταϊάν Κίτον, στην περίπτωσή μου. Την ίδια ταινία πήγαμε να δούμε, στην ίδια ουρά περιμέναμε. Για την τουαλέτα η ουρά, για τον Σίζαρ Τσάβες η ταινία.

Το θέμα, δυνατό: ο Μεξικανός Ντιέγκο Λούνα σκηνοθετεί ταινία αφιερωμένη στη ζωή και το έργο του Σίζαρ Τσάβες, μαχητή υπέρ των εργατών, ανθρωπιστή και αγωνιστή κατά της βίας. «Επιτέλους όλοι θα μάθουν την ιστορία αυτού του σπουδαίου ανθρώπου», μας είπε ο σκηνοθέτης, καταχαρούμενος, καθώς κατόρθωσε να φτιάξει μια πολιτική ταινία, η οποία θα πάρει διανομή και στην Αμερική -πράγμα δύσκολο για αυτού του είδους τις ταινίες. Εξαιρετικός και ο «κακός» της υπόθεσης, Τζον Μάλκοβιτς, στον ρόλο ενός πάμπλουτου οινοπαραγωγού. Ο ίδιος είναι και συμπαραγωγός στην ταινία, που κατορθώνει να μας συστήσει τον επικεφαλής της μεγαλύτερης ειρηνικής καμπάνιας διεκδίκησης βασικών δικαιωμάτων για περισσότερους από 50.000 αγρότες στην Καλιφόρνια το ‘60. Μαζί με τη σύζυγό του (ξεχωρίζει η Αμέρικα Φερέρα στον ρόλο), ο Τσάβες ίδρυσε το εθνικό αγροτικό συνδικάτο, για πρώτη φορά στην Αμερική. Από το «Yes, we can» εκείνων των εργατών εμπνεύστηκε και ο Ομπάμα το σλόγκαν της προεκλογικής του καμπάνιας.

Δυστυχώς η αναιμική παρουσία του Μάικλ Πένια στον ρόλο του Τσάβες, που δεν πείθει ως χαρισματικός ηγέτης, οι ατέλειες του σεναρίου και η συναισθηματική αποφόρτιση σκηνών, όπως αυτές των πολύχρονων διαπραγματεύσεων αφεντικών και εργατών, αποδυνάμωσαν την ταινία. Και λοιπόν; «Επιτέλους όλοι θα μάθουν την ιστορία αυτού του σπουδαίου ανθρώπου»… και αυτό είναι εξίσου σπουδαίο.

Νόρα Ράλλη