Δράση…
Η ερώτησή μου είναι τι περιμένουν; Για σένα το λέω, κύριε καθηγητά. Τι σόι γράμματα μάθατε; Να διδάσκετε μόνο απεργίες και αντίσταση; Δεν είναι μόνο να γράφουμε άρθρα ότι η ελληνική γλώσσα είναι η πιο τέλεια και να διαβάζουμε στατιστικές ότι τα Ελληνόπουλα είναι τα πιο αγράμματα.
Για σένα το λέω, στρατηγέ μου και στους υπόλοιπους στρατιωτικούς. Ξεχάσατε τον όρκο που δώσατε; Και μην πάει το μυαλό σας σε χούντα.
Για σας, κύριοι πολιτικοί. Σε όσους από εσάς έχει μείνει λίγη ανθρωπιά. Οχι μόνο να κοιτάζετε και να λέτε «κάποιοι από εμάς θησαύρισαν». Οσο για τους δημοσιογράφους, τι να πω; Από ό,τι ακούω και διαβάζω τη βρήκαν τη λύση. Και αυτή είναι η ΕΛΙΑ! Οι σύντροφοι των 58. Δεν πιστεύω στα αυτιά μου όταν ακούω κάποιους να δηλώνουν «χρειαζόμαστε μια ισχυρή Κεντροαριστερά. «ΚΕΝΤΡΟ». Εχουν την εντύπωση ότι όταν καμουφλάρουν τον κομμουνισμό με το ΚΕΝΤΡΟ-Αριστερά θα προοδεύσουμε. Δηλαδή μας προσφέρουν την ίδια ΚΟΠΡΙΑ και την ίδια ΜΠΟΧΑ. Αυτοί δεν κυβερνούσαν όλα αυτά τα χρόνια; Τώρα, γιατί να ελπίζουμε ότι με τα ίδια άτομα – τις ίδιες ιδέες – που θα κάνουν τα ίδια πράγματα – ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ; Beats me!
Sο, κύριοι, δεν κάνουμε τίποτα με τις μετάνοιες και τα ευχόλογα.
Χρειαζόμαστε ACTION.
Peter Triantafyllos, Toronto
………………………………………………..
Πολίτες και αγορά
Επιστρέφω αγανακτισμένος απ’ την επίσκεψή μου στο μαγαζί του φίλου μου ψαροπώλη (κι όχι ψαρά – να μην τον συγχέουμε με τον εργάτη της θάλασσας), του φίλου μου μανάβη στη λαϊκή, της φίλης μου που ‘χει ψιλικατζίδικο. Ο ψαροπώλης δεν έχει πια φτηνά ψάρια: Τα «λαϊκά ψάρια», η σαρδέλα, ο γαύρος, τα προσφυγάκια, δεν είναι πια λαϊκά.
Mε την ευκαιρία της αναμπουμπούλας, της δυσκολίας των υπολογισμών, του «δεν βαριέσαι τώρα, μη γίνεσαι τσιγκούνης», την ευκολία οικονόμησης χρημάτων και την ελπίδα του προσεχούς πλουτισμού, η σαρδέλα κόστιζε από 100 έως 400 δραχμές, στα πιο ακριβά της και ο γαύρος έως 500 δρχ. Tώρα τη βρίσκεις στων «φίλων» μου τα ψαράδικα από 4,50 έως 6, αλλά τη χοντρή καμιά φορά κι 8 ευρώ! Οι υπολογισμοί και οι συσχετισμοί, δικοί σας! Τώρα, όταν ο βασικός μισθός έχει πέσει κάτω απ’ τα 600 ευρώ, πόσες φορές τον μήνα θα μπορέσει ο φτωχός λαός να φάει τα λαϊκά ψάρια ή τη λαϊκή ντομάτα, που και αυτή κοστολογήθηκε ανάλογα σε ευρώ στη «λαϊκή αγορά»;
Συμβαίνει όμως και το άλλο: τα ακριβά ψάρια φτήνυναν λόγω έλλειψης ζήτησης! Ετσι «ο έχων» μπορεί να αγοράσει κατά 5-10 ευρώ φτηνότερα την τσιπούρα ή τη συναγρίδα του. Βέβαια τα «φτηνά» συνεχώς ακριβαίνουν επίσης λόγω ζήτησης! Δηλαδή δεν φτάνει στον φίλο μου τον ψαρά πως θα πουλήσει πολλά να βγάλει κέρδος απ’ τον τζίρο, τσιμπάει συνεχώς και τις τιμές…
Ειρήσθω εν παρόδω ότι τα ακριβά ψάρια τα πιάνει ο μικρός ψαράς με το καΐκι, τα δίχτυα και τα παραγάδια, τα «φτηνά» η ανεμότρατα και το γρι γρι, που ξεκινούν αυτοί το τσίμπημα τιμών, οπότε η ισορροπία πιο δραματικά έχει ανατραπεί! Αυτοί είναι οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς, του υγιούς ανταγωνισμού… μπλα μπλα.
Οταν η Ελλάδα ήταν φτωχή -κυρίες και κύριοι- υπήρχε διατίμηση στα λαϊκά είδη. Αν θέλει ένα κράτος να μπορεί να θρέψει τους φτωχούς ή τους νεόπτωχούς του, πρέπει να φροντίσει κάποια βασικά είδη να ‘ναι πάντα προσιτά. Κι αν η πατρίδα δεν το μπορεί από μόνη της, να θεσπιστεί πανευρωπαϊκά.
Ο έμπορος της διπλανής πόρτας συνήθως θα σε κλέψει, ναι, πιο πολύ απ’ την τρόικα. (Μόλις η ψιλικατζού είδε πως περνάει το «στριφτό», τσίμπησε 10 λεπτά την τιμή στα χαρτάκια. Αλλού έχουν 40 λεπτά, εκεί 50 λεπτά, 20% είν’ αυτό, δεν είναι παίξε-γέλασε!) Η τρόικα όμως τον κατάντησε κι αυτόν μπατίρη και φουκαρά· και οι μεταρρυθμίσεις που θέλει, κι η κατάργηση της στοιχειώδους διατίμησης ως «κρατικού παρεμβατισμού», δεν θ’ αφήσουν κανέναν φτωχό να βρει φτηνό είδος να φάει.
Γιατί απλά, οι νόμοι της ζούγκλας ευνοούν τα λιοντάρια. Κι εμείς τα μικρά ζώα όλο και περισσότερο τρέμουμε τους βρυχηθμούς τους και συρρικνωνόμαστε!
Ξυπνήστε ’σείς ευρωβουλευτές και προσεχείς τέτοιοι, εκεί έξω (όσοι δούλοι πολυτελείας δεν είστε)! Οι ρυθμίσεις που προστατεύουν τους αδύναμους είναι το μίνιμουμ για ένα, όχι δίκαιο, απλά βιώσιμο κράτος κι αν οι διοικούντες την ευρωζώνη δεν το επιτρέπουν… τότε σκατά στα μούτρα τους.
Μ. Ράμνος
……………………………………..
Περάστε από το Τμήμα
Αγαπητοί Συντάκτες,
Στην εφημερίδα μας έγραφα (15/1/14, «Ρέκβιεμ»): «Δεν μας μειώθηκαν μόνο τα προς το ζην… αλλά και η δημοκρατία! Ας αρχίσουμε πάλι την προσπάθεια και ελπίζω όσο ζω να την αντικρίσω και πάλι».
Πριν «στεγνώσει το μελάνι» ήρθε η «επιχείρηση» της αστυνομίας εναντίον των μαθητών στο Κερατσίνι και μου έφερε παλιές μνήμες και ανατριχίλα. Παλιά το «περάστε από το Τμήμα δι’ υπόθεσίν σας» ακουμπούσε ηλικίες φοιτητικές και άνω. Τώρα πιάνει ήδη τους μαθητές!
Πόσο πίσω θα μας πάνε οι κυβερνώντες; Θα δούμε μήπως και δηλώσεις και πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων;
Με τι θα αντικατασταθεί η περίφημη ερώτηση «Ψηφίσατε στο δημοψήφισμα του 1945;». Στην περίπτωσή μου, ως νεοσύλλεκτος το 1962, δημιούργησα μεγάλο πονοκέφαλο στον Α2 του λόχου λέγοντας ότι δεν μπορώ να απαντήσω «ναι» (όπως έλεγε για να μην έχω προβλήματα) αφού τότε ήμουν μόλις έξι ετών. Τον έπεισα δε να μην επιμείνει, με το επιχείρημα ότι κινδύνευε η αξιοπιστία τού τότε δημοψηφίσματος.
Τι μπορούμε να κάνουμε; Πώς θα σπρώξουμε για να μη μας ακυρώσουν την όποια δημοκρατία έχει μείνει ακόμα; Να μαυρίσουμε στις ερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές και τις ευρωεκλογές τους υποψηφίους που κατεβαίνουν με κομματικό χρίσμα του κ. Δένδια ή του κ. Χρυσοχοΐδη και της παρέας τους. Αλλά και αυτούς που το παίζουν τώρα ανεξάρτητοι αλλά είναι υποστηρικτές ή και στελέχη μνημονιακών κομμάτων. Ισως τότε οι διοικούντες καταλάβουν πως δεν πάει άλλο, πως πρέπει ή να φύγουν ή να αλλάξουν τελείως πλεύση. Ισως έτσι προλάβω και εγώ να ξαναδώ δημοκρατία!
Στάθης Κοσιονίδης
Χαλάνδρι, συντ. διευθυντής Ερευνών,
Ινστιτούτο Πυρηνικής Φυσικής ΕΚΕΦΕ «Δημόκριτος»
