Από το «έντεκα αυτοί, έντεκα κι εμείς» στο «το ποδόσφαιρο είναι απόλαυση και χόμπι»
Του Ν. Ασημακόπουλου
Πριν από λίγο καιρό, με αφορμή κάποια άλλη ευρωπαϊκή επιτυχία του Ολυμπιακού, είχα χαρακτηρίσει τον Μίτσελ μια νέα μοντέρνα έκδοση του Φέρεντς Πούσκας. Χωρίς να είναι κανένας από τους δύο μεγάλος προπονητής, κουβάλησαν όταν ήρθαν στην Ελλάδα τη φουλ επιθετική φιλοσοφία και τη νοοτροπία της Ρεάλ Μαδρίτης όπου έκαναν τεράστια καριέρα ως ποδοσφαιριστές. Δούλεψαν με όπλο την ατομική ποδοσφαιρική τους ευφυΐα και χωρίς να έχουν πολλές δυνατότητες να διδάξουν τακτική, κατάφεραν να δώσουν ο καθένας στην εποχή του αέρα πρωταγωνιστή, ο ένας στον Παναθηναϊκό τότε κι ο άλλος στον Ολυμπιακό σήμερα.
Βέβαια στις μέρες μας έχουν αλλάξει ο επαγγελματισμός και οι απαιτήσεις. Το ποδόσφαιρο βρίσκεται πλέον αλλού. Δεν μπορώ να φανταστώ τον Μίτσελ να παρακολουθεί την προπόνηση από τον πάγκο φτύνοντας σποράκια, καλαμπουρίζοντας με τους παίκτες και βάζοντας στοιχήματα με τον Ρομπέρτο για το πόσα γκολ θα του βάλει στα δέκα σουτ, όπως έκανε ο Πούσκας με τον Τάκη Οικονομόπουλο.
Ομως, το «έντεκα αυτοί, έντεκα κι εμείς» του Πούσκας το λέει με άλλα λόγια τώρα ο Μίτσελ στους παίκτες του και τους γεμίζει με αυτοπεποίθηση τα μυαλά: «Το ποδόσφαιρο είναι απόλαυση και χόμπι. Δεν έχετε λόγους να φοβάστε κανέναν, αλλά να κυνηγάτε χωρίς άγχος το παραπάνω»…
Ακούγεται απίθανο βέβαια, ακόμη και μετά το 2-0 με τη Γιουνάιτεντ, να καταφέρει και ο Ολυμπιακός να φτάσει στον τελικό, όπως π.χ. τότε ο Παναθηναϊκός. Τα πράγματα είναι σαφώς δυσκολότερα σήμερα απ’ ό,τι το 1971. Ομως, δεν μπορεί να μη διακρίνει κανείς την ίδια θετική διάθεση, τον ίδιο ενθουσιασμό από τον κόσμο, τον ίδιο ευρωπαϊκό αέρα που άρχισε να φυσάει μετά τις πρώτες μάλλον αναπάντεχες επιτυχίες και τον ίδιο προσανατολισμό σε στόχους που φαντάζουν πανύψηλοι, αλλά οι παίκτες δείχνουν να μην τους φοβούνται και να ρισκάρουν για να τους πετύχουν. Μαζί φυσικά και την ανάλογη-απαραίτητη τύχη. Πανομοιότυπη συνταγή από δύο μεγάλους σταρ που έμαθαν να παίζουν άμυνα μόνο αναγκαστικά και το μόνο που τους ένοιαζε πάντα ήταν να βάζει η ομάδα τους ένα γκολ παραπάνω μπροστά.
Τώρα, από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός πήρε φόρα, έχει και αρκετές πιθανότητες να συνεχίσει. Αλλωστε, ο τρόπος που το κυνηγάει μοιάζει με εκείνο που κατάφερε η Εθνική μας πριν από δέκα χρόνια. «Να δείξουμε σε όλο τον κόσμο ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο υπάρχει, όπως το 2004 στο Euro», είπε κι ο Μίτσελ. Απόδειξη ότι ξέρει να το δουλεύει με τον καλύτερο τρόπο…
Βέβαια, ο Βαλβέρδε ήταν σαφώς καλύτερος και περισσότερο συγκροτημένος προπονητής. Ομως δεν είχε δει ποτέ κανένας τον δικό του τον Ολυμπιακό να παίζει τόσο επιθετικά και απελευθερωμένα στην Ευρώπη (σχεδόν με άγνοια κινδύνου) και να του βγαίνουν τα αποτελέσματα.
Το δεύτερο σημαντικό είναι η εμπιστοσύνη που έδειξε στους Ελληνες παίκτες, που βρήκε ή του έφεραν το καλοκαίρι. Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του που δεν ήθελε να τους βλέπει, αυτός έσκυψε πάνω τους, κουβέντιασε με καθέναν ξεχωριστά, κατάλαβε τη λάθος νοοτροπία τους, κατάφερε να τους διορθώσει κουσούρια και να τους προσθέσει πράγματα.
Αλλος Μήτρογλου ο φετινός, άλλος ο Μανωλάς, άλλος ο Σιόβας, άλλος ο Σάμαρης… Κι άλλος ο Ολαϊτάν, που κι αυτός ώς έναν βαθμό «Ελληνας» μπορεί να θεωρηθεί, με δεδομένο ότι δεν υπήρχε ποδοσφαιρικά πουθενά πριν έρθει στη Βέροια της Β’ Εθνικής σε ηλικία 17-18 χρονών.
