Την ώρα που γράφονταν τούτες οι γραμμές, το μέλλον της ουκρανικής κρίσης ήταν αδύνατον να προβλεφθεί. Αν, δηλαδή, η επαναστατική κατάληψη της εξουσίας στο Κίεβο από την ακροδεξιά θα οδηγήσει απλώς στη «βελούδινη» απόσχιση της ρωσικής μειονότητας της Κριμαίας και του Ντονμπάς ή θα καταλήξει σε θερμή αναμέτρηση με ανυπολόγιστες συνέπειες για την παγκόσμια ειρήνη. Σε αντίθεση με τους καθ’ ημάς ομοϊδεάτες τους, που υπήρξαν διαχρονικά απλές αποφύσεις του «βαθέος κράτους», οι Ουκρανοί φασίστες έχουν πολύχρονη παράδοση πραγματικής αντικαθεστωτικής δράσης, που αφήνει ανοιχτό κάθε ενδεχόμενο. Η ρωσική μειονότητα, πάλι, είναι προφανές ότι βιώνει αυτήν την καθεστωτική αλλαγή ως ακύρωση του συμβολαίου που νομιμοποιούσε την υπαγωγή της στο ουκρανικό κράτος, όπως ακριβώς συνέβη και με τους Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου μετά την κατάργηση της εκεί αυτονομίας το 1989 ή τους Σέρβους της Κράινα μετά την εκλογή του εθνικιστή Τούτζμαν στην Κροατία το 1990. Παρά την αδιαμφισβήτητη εμπλοκή τους, ούτε η Μόσχα ούτε η Κομισιόν ή η Ουάσινγκτον είναι σε θέση να υπαγορεύσουν μέχρι τέλους συμπεριφορές σε πληθυσμούς αντιμέτωπους με μια τόσο δραματική ανατροπή των δεδομένων της ζωής τους.

Το μόνο βέβαιο είναι η επιστροφή της διεθνούς πολιτικής και ειδησεογραφίας σε ένα αυθεντικά ψυχροπολεμικό κλίμα. Ακόμη και στα πιο «ψύχραιμα» δυτικά ΜΜΕ, η αναβίωση του φοβήτρου τής πάλαι ποτέ σοβιετικής (νυν ρωσικής) «απειλής» είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού. Η προσαρμογή της Ελλάδας σ’ αυτήν τη συλλογιστική συναντά προς το παρόν αντιστάσεις, όχι μόνο λόγω των παραδοσιακών αντιιμπεριαλιστικών ανακλαστικών της Αριστεράς ή του διάχυτου ευρωσκεπτικισμού που γεννά η βαρβαρότητα των μνημονίων, αλλά και της εκτεταμένης ρωσοφιλίας που απαντάται στο δεξιό άκρο του πολιτικού φάσματος, ως αποτέλεσμα επιχειρηματικών και άλλων διαπλοκών της τελευταίας εικοσαετίας. Ανθρωποι και μηχανισμοί, στρατευμένοι παλιότερα στην αντικομμουνιστική σλαβοφαγία, πίνουν σήμερα νερό στο όνομα του Πούτιν, εγκαταλείποντας τη σημαία του αντιρωσικού αγώνα σε μια ομαδούλα αριστερίστικων καταβολών, πασίγνωστη σε όσους έχουν μπει στον κόπο να διαβάσουν τις τυποποιημένες εφημερίδες τοίχου που αυτή αναρτά στο κέντρο της Αθήνας. Ο λόγος, φυσικά, για την ΟΑΚΚΕ. Την Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ, που, όπως διαβάζουμε στην ιδρυτική προκήρυξή της, συγκροτήθηκε στις 8.7.1985 ύστερα «από μια μακρόχρονη πάλη ενάντια σε αντιπρολεταριακά, οπορτουνιστικά ρεύματα μέσα στους κόλπους του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος, δηλαδή και μέσα στο ΕΚΚΕ και στην ΟΜΛΕ, αλλά και μέσα στο ΕΚΚΕ-ΜΛ ΚΚΕ», και στις γραμμές της «συσπειρώθηκε η πλειοψηφία από τα πιο συνεπή και τίμια ταξικά στοιχεία που ήσαν μέλη του ΕΚΚΕ-ΜΛ ΚΚΕ, και μάλιστα όλα σχεδόν τα μέλη που προέρχονταν από το ΕΚΚΕ». Ακολουθώντας «τα διδάγματα των Μαρξ – Ενγκελς – Λένιν – Στάλιν – Μάο Τσε τουνγκ και έχοντας ιδεολογία της τον μαρξισμό – λενινισμό – Σκέψη Μάο Τσε τουνγκ», η οργάνωση έθεσε ως καθήκον «να δημιουργήσει, τόσο στο επίπεδο της θεωρίας, όσο και στο επίπεδο της οργάνωσης, τις προϋποθέσεις για τη συγκρότηση του Νέου ΚΚΕ». Στις τρεις δεκαετίες που ακολούθησαν διακρίθηκε ωστόσο κυρίως για την ακραία ρωσοφοβία της, που δεν περιορίζεται σε ζητήματα διεθνούς πολιτικής (1) αλλά αγκαλιάζει ως ερμηνευτικό εργαλείο κάθε πτυχή του εγχώριου δημόσιου βίου, με την εναγώνια αναζήτηση «ρωσικού δακτύλου» πίσω από κάθε συμβάν: την αποκάλυψη των υποκλοπών το 2006 (2), το παραδικαστικό του 2005 (3), το σκάνδαλο Ζαχόπουλου (4), την υπεράσπιση του Ελαιώνα (5), το πανεπιστημιακό κίνημα κατά των ιδιωτικών ΑΕΙ (6), τη νεανική εξέγερση του Δεκέμβρη (7) και τις εργατικές αντιστάσεις κατά του Μνημονίου (8). Η εμμονή αυτή συνδυάζεται με την -αναπάντεχη για κομμουνιστική οργάνωση- ένθερμη προάσπιση επιχειρηματιών, όπως ο Λάτσης, ο Βαρδινογιάννης ή ο Βωβός, το ίδιο δε το Μνημόνιο αποδίδεται στην «υπονόμευση» της παραγωγικής βάσης της χώρας από τους «ρωσόδουλους σαμποτεριστές», που απέκρουαν τις «εξυγιαντικές» απολύσεις (9-10). Ακόμη κι ο Γιώργος Παπανδρέου είχε καταγγελθεί σαν ενεργούμενο της Μόσχας, η ανατροπή του όμως τον Νοέμβριο του 2011 δεν μπορούσε παρά να αποτελεί -κι αυτή- υπαγόρευση του Κρεμλίνου (11).