Ο Δημήτρης Κουφοντίνας μέσα από το βιβλίο του «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», που κυκλοφορεί σήμερα, αποκαλύπτει αλήθειες που δεν έχουν ειπωθεί ποτέ μέχρι σήμερα για τη δράση της οργάνωσης
Της Κατερίνας Κατή
«Αρνούμαι την απόπειρα να ξαναγραφεί η ιστορία μέσα σε μια αίθουσα δικαστηρίου που δεν μπορεί να δικάσει κοινωνικά φαινόμενα», ήταν η αποστροφή του Δημήτρη Κουφοντίνα όταν μετά από πολλούς μήνες ακροαματικής διαδικασίας είχε κληθεί σε απολογία για τη δράση του στη 17Ν.
Σήμερα, έντεκα χρόνια από τότε, ο Δημήτρης Κουφοντίνας, «δρων πάντοτε πολιτικά», έρχεται «ανοιχτά και σε πρώτο πρόσωπο», με ένα βιβλίο-ντοκουμέντο να αποκαλύψει αλήθειες που δεν ειπώθηκαν ποτέ μέχρι σήμερα για τη δράση της 17Ν.
Το βιβλίο του ηγετικού στελέχους της Οργάνωσης, που όπως επισημαίνεται στο βιογραφικό του συγγραφέα «μετά το χτύπημά της, το 2002, επέλεξε να βγει από την παρανομία για να υπερασπιστεί την τιμή της και τις επαναστατικές ιδέες που ευτελίζονταν απ’ τις ομολογίες και το κενό της σιωπής», κυκλοφορεί σήμερα από τις εκδόσεις Λιβάνη, έχει τίτλο «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» και η ιδέα του εξωφύλλου ανήκει στον νεαρό γιο του συγγραφέα, φοιτητή του Πολυτεχνείου, Εκτορα Κουφοντίνα.
Ο πρόλογος
«Αυτονόητα, δεν μπορεί να ειπωθεί σήμερα όλη η αλήθεια· θα έρθει η ώρα να ειπωθεί ολόκληρη, να δοθεί όνομα στα πάντα. Οσα ειπωθούν σήμερα, όμως, πρέπει να είναι όλα αλήθεια», ξεκαθαρίζει στο προλογικό του σημείωμα ο Δημήτρης Κουφοντίνας, που κλείνει 12 χρόνια κρατούμενος στην απομόνωση της ειδικής πτέρυγας των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού.
Εξηγώντας τους λόγους που τον ώθησαν στη συγγραφή του βιβλίου, το οποίο ουσιαστικά εγκαινιάζει μια νέα ειδική κατηγορία στα ελληνικά δεδομένα καθώς είναι μοναδικό στο είδος του, ο Δημήτρης Κουφοντίνας αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Συλλογικά θα έπρεπε να γίνει και ο απολογισμός της Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη, η αυτοκριτική για το έργο μας, για εμάς τους ίδιους. Συλλογικά να πάρουμε την ευθύνη και να σταθούμε μπροστά στον λαό, να του δώσουμε λογαριασμό. Το οφείλαμε στις γενιές που πέρασαν, το χρωστάγαμε στις γενιές που θα έρθουν. Εγώ, από τη μεριά μου, ανέλαβα την προσωπική μου ευθύνη. Και, τώρα, ανοιχτά, σε πρώτο πρόσωπο, μιλώ για τη βιωματική πορεία, τη διαμόρφωση της ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας που με μετέτρεψε στον Αντώνη του παράνομου αγώνα…».
Δίχως «να απαρνηθεί την προσωπική του ιστορία», κάνει έναν πρώτο απολογισμό της πορείας του, έπειτα από «σαράντα χρόνια στο κίνημα» (τέσσερα στο μαζικό, τέσσερα στο πολύμορφο, είκοσι στη 17Ν, δώδεκα πολιτικός κρατούμενος) και με μια γραφή που διακρίνεται και για τη γλαφυρότητά της, καθηλώνει τον αναγνώστη όταν περιγράφει άγνωστες λεπτομέρειες για την επιχειρησιακή δράση της «17 Νοέμβρη», όπως τις συμπλοκές της με αστυνομικούς, αλλά και την οργανωτική δομή της καταδεικνύοντας έτσι και τις διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας που ακολούθησαν του «χτυπήματός της το 2002».
Ακόμη, αναφέρεται στις πολιτικές εξελίξεις, στο ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που «κάνει σαν να μην καταλαβαίνει ότι η επιλογή της είναι ή να δώσει με το κίνημα τη σύγκρουση ή να εξευτελιστεί σε διαχειριστή της “καμένης γης”», αλλά και στον λαό που «πρέπει να ξεπεράσει τις πολλαπλά βολεμένες και τακτοποιημένες πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, να ξεπεράσει κάθε ελπίδα στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες που ανακυκλώνουν φθαρμένους και διεφθαρμένους πολιτικούς, να ξεπεράσει κάθε πίστη σε διακηρύξεις ειρηνικών και καθωσπρέπει αλλαγών, να μην περιμένει καμία λύση απ’ τους επίσημους θεσμούς».
Συντροφικός χαιρετισμός
Την επιμέλεια της έκδοσης έχει ο Νίκος Γιαννόπουλος, που τονίζει για το βιβλίο ότι είναι «ένα σε δύο», καθώς «το πολιτικό στοιχείο συνυπάρχει με την αστυνομική περιπέτεια και η ιδεολογική αναζήτηση με τη βιωματική-υπαρξιακή διάσταση» ενώ χαιρετισμό στον «σύντροφο, Δημήτρη» απευθύνει το μέλος της ηγεσίας των Τουπαμάρος, Χόρχε Σαμπάλσα.
«Από την εδώ όχθη του ωκεανού και από την ίδια ταξική θέση έρχεται ο αδελφικός μου χαιρετισμός, στο όνομα των Τουπαμάρος (σ.σ.: αντάρτες της Ουρουγουάης) που πάντα αμετανόητοι συνεχίζουν τον αγώνα τους για την επανάσταση και τον σοσιαλισμό», αναφέρει ο Σαμπάλσα.
