Τον πρωτοπόρο των πρωτοπόρων του κλασικού ρεμπέτικου τραγουδιού, τον ρεμπέτη των ρεμπέτηδων που πέθανε σαν σήμερα στα 1967 μνημονεύουμε σε χασάπικο πιασμένοι. Ο Γιώργος Τσωρός γεννήθηκε στα Παλαιά Λουτρά (Κάτω Μούσκα) των Μεθάνων το 1885 ή 1886. Ο πατέρας του Θανάσης δούλευε στις οικοδομές και μόλις έπαιρνε το μεροκάματο πήγαινε στην ακροθαλασσιά κουνώντας τα χαρτονομίσματα επιδεικτικά στο κύμα και λέγοντας: «Αν δεν σας φάω σήμερα, να με πάρει ο μπάτης». Οι γνωστοί τον αποκαλούσαν με το όνομα της πελαγίσιας αύρας που επεκαλείτο, προσωνύμιο που κληρονόμησε και ο γιος του.
Εγκαταστάθηκε η οικογένεια στα 1902 στον Πειραιά. Ο Μπάτης δούλευε φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι όπου γνωρίζεται με τον κόσμο της μαγκιάς. Στρατεύτηκε το 1908 και απολύθηκε έπειτα από θητεία 13 ετών, την οποία εξέτισε ως επί το πλείστον στις στρατιωτικές φυλακές επειδή η ανήσυχη φύση του τον ωθούσε συχνά στη λιποταξία. Εκεί έμαθε να παίζει μπαγλαμά και να σκαρώνει τραγούδια. Ο Μιχάλης Γενίτσαρης έμενε απέναντι απ' το σπίτι του στην Αγια-Σοφιά.
Καπάτσο και πανέξυπνο άνθρωπο τον χαρακτηρίζει στη Ρεμπέτικη Ιστορία του Κώστα Χατζηδουλή: «Ηταν σ’ όλα μέσα. Μαγκίτης και παραλής. Πολύ τσιγκούνης όμως και τοκογλύφος. Εκανε οποιαδήποτε δουλειά μπορούσες να φανταστείς. Σ' όλους ο Μπάτης έδινε δανεικά όταν ήτανε μπατίρηδες. Ηταν η τράπεζα των ρεμπέτηδων και ταχτικότερός του πελάτης ο Μάρκος Βαμβακάρης. Είχε ένα αγόρι ο Μπάτης, τον Θανάση, που ήτανε πολύ φίλος μου· μαζί μεγαλώσαμε. Οταν ο γερο-Μπάτης ήθελε να φουμάρει κανένα τσιγαρλίκι, έλεγε του γιου του: “Αντε παιδί μου Θανάση, να 'χεις την ευχή μου, φτιάξε ένα τσιγαράκι να το πιούμε”».
Ενεχυροδανειστής, σαράφης, μικροπωλητής, παλαιοπώλης, μουσικός, χοροδιδάσκαλος, καφετζής, ταβερνιάρης, τεκετζής, περιπλανώμενος πρακτικός οδοντίατρος και εφευρέτης αυτοσχέδιων σκευασμάτων για τον πονόδοντο και διά πάσαν νόσον ήταν μερικά μόνο από τα επαγγέλματα που κατά καιρούς άσκησε. Τη δεκαετία του ’20 άνοιξε τη σχολή χορού «Κάρμεν» και το 1931 το καφενείο «Ζωρζ Μπατέ», που εξελίχθηκε σε εργαστήρι στιγμών ονειρικών υπό τους ήχους του μπουζουκιού. Θαμώνες όλες οι μυθικές φυσιογνωμίες του ρεμπέτικου και ανάμεσά τους ο Ναπολέων Λαπαθιώτης.
Συμμετείχε στην Τετράδα την Ξακουστή του Πειραιώς μαζί με τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Ανέστο Δελιά και τον Στράτο Παγιουμτζή, την πρώτη χρονολογικά κομπανία με μπουζούκια που εμφανίστηκε το 1933 στου Σαραντόπουλου, στην Ανάσταση της Δραπετσώνας. Οι διασυνδέσεις ανέβασαν το περιφρονημένο ζητιανόξυλο στο πάλκο και το ταξίδεψαν αργότερα με τα γραμμόφωνα στα πέρατα της γης. Παίζει μπαγλαμά στο “Χαρμάνης είμ' απ' το πρωί”, του Μάρκου, τον πρώτο δίσκο με μπουζούκι στην Ελλάδα, που κυκλοφόρησε η Οντεόν τις Απόκριες του 1933. Λίγοι ξέρουν ότι το 1932 είχε γράψει ένα δικό του τραγούδι στην Κουλούμπια αλλά ο ιδιοκτήτης της, Θεμιστοκλής Λαμπρόπουλος, δίσταζε να το βγάλει στα φόρα. Τα μετέωρα αποχαιρετούν τον Μπάτη με τραμουντάνες, βροχές και χιονόνερα, τελευταία αντίσταση του χειμώνα στην παντοκρατορία της άνοιξης.
Μετέωρος [email protected]
