Σε μείζον πρόβλημα για χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους του στενού δημόσιου τομέα, των υπαλλήλων των ΟΤΑ και των υπόλοιπων ΝΠΔΔ έχει αναχθεί η προσυνταξιοδοτική διαθεσιμότητα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι εργαζόμενοι σ’ αυτούς τους χώρους χάνουν το δικαίωμα συνταξιοδότησής τους λόγω της πρόωρης αποπομπής τους (με δεδομένο ότι στο Δημόσιο δεν υφίσταται διαδοχική ασφάλιση). Μοναδικό «καταφύγιο» και ενδεχομένως λύση είναι τα διοικητικά δικαστήρια στα οποία μπορεί να προσφύγει ο υπό προσυνταξιοδοτική διαθεσιμότητα δημόσιος υπάλληλος για να ακυρώσει την… απόλυσή του. Κυρίως λοιπόν, και προκειμένου να ακυρωθεί η απόφαση, μπορεί να στηριχθεί σε 4 κυρίως νομικούς λόγους οι οποίοι αφορούν την προσβολή συγκεκριμένων συνταγματικών αρχών:

α) Στη συνταγματική επιταγή να παύονται οι δημόσιοι υπάλληλοι μόνον ύστερα από σχετική απόφαση του αρμόδιου υπηρεσιακού συμβουλίου (άρθρο 103 παρ. 4 του Συντάγματος).

β) Στις αρχές της ισότητας και ισονομίας καθώς και της χρηστής διοίκησης και της προστασίας της καλής πίστης του διοικουμένου, διότι με την απόφαση απόλυσης από το Δημόσιο μετατίθεται η συνταξιοδότηση σε άλλη χρονολογία.

γ) Στις αρχές της ίσης μεταχείρισης, διότι στερείται του δικαιώματος να εξελιχθεί μισθολογικά κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας του και της δυνατότητας να λάβει ανώτερη διοικητική θέση που μετά βεβαιότητας θα ελάμβανε δεδομένων των προσόντων του, της εμπειρίας του και των χρόνων παραμονής του στην υπηρεσία.

δ) Το δημόσιο συμφέρον, διότι η θέση του σε διαθεσιμότητα είναι αντίθετη με το δημόσιο συμφέρον, καθώς ανατρέπει τη διατήρηση της ομαλής λειτουργίας της δημόσιας υπηρεσίας και την εξυπηρέτηση του σκοπού της διοίκησης.

Βέβαια θα πρέπει παράλληλα να αναδειχθεί ότι υφίσταται ανεπανόρθωτη βλάβη, που συνίσταται στο γεγονός της μετακύλισης της χρονολογίας συνταξιοδότησης του υπό προσυνταξιοδοτική διαθεσιμότητα υπαλλήλου ή της μείωσης της σύνταξής του, που συνεπάγεται η μη καταβολή εισφορών για το χρονικό διάστημα από την απόλυση έως τη συνταξιοδότηση.