Περιζήτητος ήδη σε Ελλάδα και εξωτερικό, ο νεαρός σολίστ θεωρεί ότι η κλασική μουσική δεν τον αποξενώνει από τη γενιά του, αντιθέτως τον κάνει να ξεχωρίζει και να εξελίσσεται καλλιτεχνικά
Της Νόρας Ράλλη
Ο Μιχάλης Χόιπελ, μόλις στα 25 του, ανήκει στους σημαντικότερους Eλληνες μουσικούς της νέας γενιάς. Περιζήτητος ως σολίστ στο βιολοντσέλο, με διακρίσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ζει στο Αμβούργο (ο πατέρας του είναι Γερμανός) και σήμερα εμφανίζεται στο Μέγαρο Μουσικής, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Νέοι καλλιτέχνες στο Μέγαρο».
«Eχω πάντα στον νου μου ένα ρητό του Μαρτίνου Λούθηρου που λέει: Ακόμη και αν ήξερα πως ο κόσμος θα καταστραφεί αύριο, θα φύτευα σήμερα μια μηλιά» μας λέει. «Η Ελλάδα δεν προσφέρει στήριγμα για το επίπεδο που ήθελα να φτάσω. Το “καλωσόρισμα” του Μεγάρου αποκτά λοιπόν για μένα ιδιαίτερη αξία, με τιμά και με συγκινεί ταυτόχρονα, καθώς μου δίνει την ελπίδα πως η σκληρή δουλειά και η “εξορία” μου αναγνωρίζονται και στην ίδια μου τη χώρα. Θα ήθελα η χώρα μου να είναι σε καλύτερη κατάσταση και σ’ αυτό προσπαθώ να προσφέρω και εγώ με τα δικά μου μέσα, τέσσερις χορδές και πέντε δάχτυλα, είτε είμαι στην Ελλάδα είτε έξω».
Από τα επτά του γνώρισε το βιολοντσέλο και έγιναν αχώριστοι. «Εχω την τύχη να παίζω σε ένα ιδιαίτερο όργανο που φτιάχτηκε στη Ρώμη το 1723. Αμέσως ένιωσα τις ιστορίες που έχει περάσει. Είναι ταυτόχρονα η γυναίκα μου και ο καλύτερός μου φίλος».
• Βλέπετε διαφορές στους νέους της Ελλάδας από του εξωτερικού;
«Οι νέοι έξω έχουν ευκολότερη πρόσβαση σε ποιοτικά πολιτιστικά δρώμενα. Αυτό δημιουργεί μια πιο άμεση σχέση με τις τέχνες και έτσι υπάρχει μεγαλύτερη ανεκτικότητα για νέα, άγνωστα ή πρωτοποριακά πράγματα. Επίσης, υπάρχει μεγαλύτερη πρόνοια σε πράγματα που θα πρέπει να θεωρούνται αυτονόητα. Θεσμοί όπως τα Πανεπιστήμια και τα υπουργεία Πολιτισμού και Παιδείας είναι σταθεροί και λειτουργούν».
• Νιώθετε να συμβαδίζετε με τη γενιά σας;
«Σίγουρα η ενασχόλησή μου με την κλασική μουσική μπορεί να δημιουργεί την εντύπωση μιας αποξένωσης από αυτό που θεωρείται φυσιολογικό στην Ελλάδα για τους συνομηλίκους μου, αλλά δεν έχω καμία αμφιβολία πως συμβαδίζω με τη γενιά μου, χωρίς αυτό να μου στερεί την ικανότητα της ατομικότητας. Δεν ζω έξω από αυτόν τον κόσμο ούτε αναπολώ μια άλλη εποχή».
• Πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν φορείς όπως μουσικά σχολεία, καλά ωδεία ή μέρη όπως το Μέγαρο Μουσικής για μια χώρα και για τη μουσική της παραγωγή;
«Ολα αυτά αποτελούν φάρους πολιτισμού για τη χώρα μας. Είναι απαραίτητα. Η μουσική όπως και οι άλλες τέχνες δεν εκφράζουν μόνο την πνευματική κατάσταση της εποχής τους, την οδηγούν. Η ποιοτική τέχνη βοηθά σε μια πνευματική εξέλιξη και αυτό έχει αντίκτυπο και στην κοινωνία. Μια πνευματικά ανεπτυγμένη κοινωνία δεν ανέχεται την ηθική παρακμή που οδηγεί σε παντός είδους κρίσεις. Δεδομένης της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε, η ύπαρξη φορέων τέχνης και πολιτισμού είναι αναγκαία. Η τέχνη ίσως δεν αποτελεί οικονομικά τον πιο κερδοφόρο τομέα αλλά παράγει ένα κέρδος πιο σημαντικό».
• Αν μπορούσατε να συνομιλήσετε με τους υπουργούς Πολιτισμού Ελλάδας και Γερμανίας, τι θα τους λέγατε;
«Θα ήθελα να σιγουρευτώ κατά πόσο κατανοούν το έργο που τους έχουν εμπιστευτεί. Ο πολιτισμός για να λειτουργήσει θέλει πάθος, απαιτεί καθημερινή φροντίδα. Θα 'θελα επίσης να τους θυμίσω πως ο πολιτισμός είναι αυτός που ξελασπώνει ένα κράτος στις πιο σκοτεινές του στιγμές. Η Ελλάδα κατάφερε να υπάρξει μετά από τόσους πολέμους, επειδή βασίστηκε στην ύπαρξη του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε λόγος να έχει ένα κοινό εθνικό συναίσθημα. Αντίστοιχα και στη Γερμανία, μετά τον Β′ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν και πάλι ο πολιτισμός που είχε αναπτυχθεί από προσωπικότητες όπως οι Μπαχ, Μπετόβεν, Γκέτε, Καντ που της έδωσαν την αντοχή να ανασυνταχθεί ως κράτος. Θα επιθυμούσα λοιπόν, πριν οποιοσδήποτε υπουργός αναφέρει τα “περασμένα μεγαλεία” να αναλογιστεί την αξία του πολιτισμού, καθώς και ποια είναι η δική του συνεισφορά σ’ αυτόν».
*INFO: Σήμερα (20.30) στο Μέγαρο Μουσικής (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη, 210 7282333). Τον πλαισιώνει η Αθηναϊκή Συμφωνική Ορχήστρα Νέων, υπό τον αρχιμουσικό Παύλο Σεργίου, σε έργα Χάιντν, Σνίτκε, Κωνσταντινίδη και Κόκορα.
