Με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του Λάμπρου Φούντα, οι δύο καταζητούμενοι του Επαναστατικού Αγώνα, με κείμενό τους, αρνούνται οποιαδήποτε σχέση με την Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών και ξεκαθαρίζουν ότι ο Ε.Α. δεν ευθύνεται για καμία δολοφονία
Της Αντας Ψαρρά
Με κείμενο-παρέμβαση οι φυγόδικοι του Επαναστατικού Αγώνα, ο Νίκος Μαζιώτης και η Πώλα Ρούπα, εξηγούν και αναλύουν τη δική τους εκδοχή για τη νέα «τρομομανία» που έχει διαπεράσει τα ΜΜΕ και τους επικεφαλής της ΕΛ.ΑΣ. Αφορμή, η επέτειος της δολοφονίας του Λάμπρου Φούντα (10/3/2010) από άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. στη Δάφνη.
Η μακροσκελής επιστολή τους έχει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες επισημάνσεις, πέρα από τις ιδεολογικές τοποθετήσεις για την κοινωνική επανάσταση και το πώς οι ίδιοι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως συνέχεια όσων διώχτηκαν στο παρελθόν με βάση τις ιδέες τους:
«Αμοιβές για την εξόντωση αγωνιστών»
«Ανέκαθεν η εξουσία επένδυε στην καλλιέργεια και την εκμετάλλευση των κατώτερων ενστίκτων στους υπηκόους της για να εξοντώνει τους επαναστάτες και τους πολιτικούς αντιπάλους της. Το ελληνικό κράτος έχει πλούσια παράδοση όσον αφορά αυτό. Οι επικηρύξεις και οι αμοιβές για την εξόντωση των αγωνιστών του ΕΛΑΣ και των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού ήταν πάγιο φαινόμενο».
Στη σημερινή πραγματικότητα και πέρα από τις διαφορετικές συνθήκες η μέθοδος της επικήρυξης επιδιώκει να ερεθίσει τα πιο ποταπά ένστικτα των καλοθελητών της εξουσίας, αναφέρουν οι συντάκτες της επιστολής. Κατά τους γράφοντες, η στάση και ο τρόπος δράσης τους μέσα στις σημερινές συνθήκες είναι οι αιτίες που δημιουργούν την αγωνία στους μηχανισμούς καταστολής για τη σύλληψή τους.
Μάλιστα, τονίζουν το γεγονός ότι την ώρα που περικόπτονται τα πάντα, το κράτος δίνει δύο εκατ. μόνο και μόνο σε «ρουφιάνους» που θα βοηθήσουν στις συλλήψεις, γεγονός που δημιούργησε αντιδράσεις ακόμα και στους «καθεστωτικούς δημοσιογράφους». Ερμηνεύουν την ανάγκη επικήρυξης ως απόδειξη της μη κοινωνικής συναίνεσης στον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας» και κυρίως στο ότι η κοινωνία δεν θεωρεί πως σήμερα απειλείται από το φαινόμενο της «ένοπλης δράσης».
Αναφέρονται στην εξαγγελία της δημιουργίας φυλακών υψίστης ασφαλείας, ερμηνεύοντας την απόφαση αυτή «ως φόβο των κυρίαρχων μπροστά στο φαινόμενο της ένοπλης δράσης [...] Η κοινή συνισταμένη όλων αυτών των ενεργειών από το καθεστώς είναι η δημιουργία ενός νομοθετικού, αστυνομικού, αλλά και πολιτικού κλοιού στους ένοπλους αγωνιστές και κυρίως σε αυτούς που ζουν στην “παρανομία”».
Στη συνέχεια εξηγούν το πώς και το γιατί -σύμφωνα με τη γνώμη τους- πίσω από κάθε ενέργεια οι αρχές θέλουν να στοχοποιούν τους ίδιους ξεκαθαρίζοντας ότι: «Ομως ο Επαναστατικός Αγώνας είχε διαφορετικά πολιτικά κριτήρια στον τρόπο δράσης, στον τρόπο και στον τόπο που θα πληττόταν κάθε φορά ο πολιτικά επιλεγμένος στόχος, γεγονός που καθόριζε την επιλογή των μέσων και την επιχειρησιακή μεθοδολογία αποφεύγοντας επιχειρησιακές ακροβασίες. Το δεύτερο είναι οι προκηρύξεις. Δεν περιμέναμε βέβαια, από τους αναλυτές της αντιτρομοκρατικής να μπορούν να διακρίνουν λεπτές ή ακόμα και μεγάλες πολιτικές διαφορές στον λόγο των ένοπλων οργανώσεων -όπως διαφορές ανάμεσα σε μια λενινιστική και μια αναρχική προκήρυξη- και γνωρίζουμε εδώ και χρόνια πως οι αναλύσεις και οι ερμηνείες τους μένουν σε χοντροκομμένες και επιφανειακές αναγνώσεις των προκηρύξεων».
Τέλος, ξεκαθαρίζουν ότι, όποτε τους εμπλέκουν για οποιοδήποτε λόγο σε οποιαδήποτε ενέργεια, θα επανέρχονται με κείμενό τους, ενώ ξεκαθαρίζουν ότι δεν έχουν σχέση με την οργάνωση ΟΛΑ και δεν χρησιμοποιούν, όπως αυτοί, μπαζούκας. Εξάλλου, είναι γνωστό το ότι ο Ε.Α. δεν ευθύνεται και δεν έχει καταδικαστεί κανένα μέλος του για οποιαδήποτε δολοφονία.
Επιστολή και από τον Κώστα Γουρνά
• Επιστολή έστειλε από τις φυλακές για τον Λάμπρο Φούντα και ο Κώστα Γουρνάς, γράφοντας ότι: «Η πάλη του Επαναστατικού Αγώνα, η πάλη του ριζοσπαστικού κινήματος για λευτεριά και κοινωνική δικαιοσύνη είναι πιο δικαιωμένη από ποτέ γιατί φροντίσαμε να είμαστε εκεί που έπρεπε πριν ξεσπάσει η καταιγίδα, πριν εισέλθουμε στο σκότος, στις γραμμές του αγώνα ενάντια στον νεοφιλελεύθερο φασισμό. Και μένει, Λάμπρο, να απαντηθεί το αιώνιο ερώτημα, τα τελευταία σου λόγια, “Και τώρα τι κάνουμε;”. Κι αφήνω τη δικιά σου εκκωφαντική απάντηση να ριζώσει στο παρόν και στο μέλλον, στις φοβισμένες ψυχές και στα εφηβικά δωμάτια. Δεν έχουμε άλλο δρόμο που να αξίζει να βαδίσουμε από αυτόν της αντίστασης. Το δρόμο του Λάμπρου, το δρόμο της ζωής».
