Μια αριστοτεχνική παρουσίαση της σκοτεινής όψης της βικτωριανής εποχής από τον συγκαιρινό, φίλο και εφάμιλο του Τσάρλς Ντίκενς, σε ένα μυθιστόρημα που – παρά τις 1214 σελίδες του – διαβάζεται μονομιάς.

Ένα βιβλίο που πρέπει να βρίσκεται σε κάθε βιβλιοθήκη!

 
Ολέθριοι έρωτες, δίψα για πλούτο, άνθρωποι σε κρίση ταυτότητας, οικογενειακά μυστικά, εκρηκτικές αντιπαλότητες και η δολοφονική φαντασία μιας πανούργας γυναίκας συνθέτουν το μυθιστόρημα του Wilkie Collins, που καθήλωσε τους βικτωριανούς αναγνώστες και «αποκαθήλωσε» την βικτωριανή ηθική: το θρυλικό «Αρμαντέιλ».

Ο συγγραφέας, ζώντας και στην καθημερινή του ζωή, στο περιθώριο της ηθικής και του καθωσπρεπισμού, συγκατοικούσε με την νόμιμη γυναίκα και την ερωμένη του ταυτόχρονα, έχοντας με την τελευταία και τρία παιδιά!

 Η οργή των κριτικών της εποχής – θεματοφυλάκων όπως πάντα κάθε κατεστημένου – δεν έκαμψε τις πωλήσεις του Λονδρέζικου περιοδικού Cornhill, όπου δημοσιεύονταν σε συνέχειες το «Αρμαντέιλ».

Ο καθωσπρεπισμός και τα θέσφατα κάθε εποχής πλάθουν – σαν πήλινο αγγείο – τον άνθρωπο και τον κόσμο του. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες με το έργο τους ή και με τη ζωή τους σπάνε το αγγείο.

Μήπως τελικά, το ανήθικο των βικτωριανών σκιαγραφεί τη σύγχρονη ηθική (έρωτες, χρήμα, πανουργία, κρίση ταυτότητας);

Το «Αρμαντέιλ» στο θέατρο

Στο βιβλίο βασίζεται το ομώνυμο θεατρικό έργο που κάνει πρεμιέρα τη Δευτέρα 17 Μαρτίου στο «Σύγχρονο Θέατρο» (Ευμολπιδών 45, Κεραμικός) για 8 παραστάσεις.

Οι συντελεστές της παράστασης:
Διασκευή: Μαρία Κίτσου – Κωνσταντίνος Ασπιώτης,
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης,
Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός,
Σκηνικά: Ηλένια Δουλαδίρη,
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη – Παναγιώτης Λαμπριανίδης,
Φωτισμοί – Φωτογραφίες: Τάκης Λυκοτραφίτης,
Βοηθός σκηνοθέτης: Μαρία Κίτσου,
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ἑλένη Κάκκαλου – Αγνή Χιώτη,
Κατασκευή κοστουμιών: Δάφνη Τσακότα.

Παίζουν οι: Κωνσταντῖνος Ασπιώτης, Χάρης Αττώνης, Λάζαρος Βαρτάνης, Ελένη Κάκκαλου, Ζωή Καραβασίλη, Μαρία Κίτσου, Μάριος Μακρόπουλος, Σύνθια Μπατσή, Φάνης Παυλόπουλος.

 
Η κινηματογραφική ταινία: «Η αόρατη γυναίκα»

Σχετική, καθώς αναφέρεται στην ίδια εποχή και παρουσιάζει μια πολύ προσωπική πτυχή της ζωής του Τσαρλς Ντίκενς είναι και η κινηματογραφική ταινία «Η αόρατη γυναίκα» του Ρέιφ Φάινς που προβάλλεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους.

Στην ταινία φαίνεται ξεκάθαρα η στενή φιλική σχέση του Ντίκενς με τον Κόλλινς, καθώς και η φιλοσοφία τους ως πρωτοπόρα πνεύματα της εποχής τους!

 
Ουΐλλιαμ (Γουΐλκι) Κόλλινς – βιογραφικό

Ο Ουΐλλιαμ (Γουΐλκι) Κόλλινς, συγγραφέας των πρώτων αστυνομικών ιστοριών στα αγγλικά, γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1824.

Ήταν γιoς του τοπιογράφου Ουΐλλιαμ Κόλλινς και πήρε το όνομά του από τον ζωγράφο-νονό του, Ντάιβιντ Γουΐλκι. Σπούδασε νομικά στο Λονδίνο, αν και δεν επρόκειτο να ασκήσει ποτέ τη δικηγορία και δοκίμασε για λίγο την τύχη του στη ζωγραφική.

Από το 1848 άρχισε να γράφει άρθρα και ιστορίες, που πολλά δημοσιεύθηκαν ανώνυμα, και το μυθιστόρημα περιπέτειας «Ιολάνι», που ανακαλύφθηκε και δημοσιεύθηκε, για πρώτη φορά, το 1999. Η βιογραφία του πατέρα του ήταν το πρώτο σημαντικό έργο του που εκδόθηκε και τού έδωσε το κουράγιο να αφοσιωθεί στη γραφή. Ακολούθησε το ιστορικό μυθιστόρημα «Antonina or The Fall of Rome» («Αντονίνα ή η πτώση της Ρώμης», 1850), που σημείωσε εκδοτική επιτυχία. Το έργο προκάλεσε το ενδιαφέρον του Κάρολου Ντίκενς, που έγινε στενός φίλος του και τον βοήθησε να ανεβάσει στο θέατρο δύο μελοδράματα, το «Lighthouse» (1855) και το «The Frozen Deep» (1857). Δημοσίευσε, επίσης, πολλά έργα του σε συνέχειες στα περιοδικά του Ντίκενς «Household Words» και «All the Year Round». Ο Κόλλινς υπήρξε πρωτοπόρος συγγραφέας ιστοριών μυστηρίου και αγωνίας. Ωστόσο, το έργο που τον έκανε διάσημο ήταν το «The Woman in White» («Η γυναίκα με τα άσπρα», 1860), και η καθιέρωση της συγκινησιακής λογοτεχνίας. Μεγάλη επιτυχία σημείωσαν επίσης τα μυθιστορήματά του «No Name» («Χωρίς όνομα», 1863), «Armadale» (1866) και «The Moonstone» («Η φεγγαρόπετρα», 1868). Το τελευταίο το υπαγόρευσε, στο μεγαλύτερο μέρος του, από το κρεβάτι, υποφέροντας από αρθρίτιδα. Σε μεγαλύτερη ηλικία εθίστηκε στο όπιο και τα μυθιστορήματα που έγραψε μεταξύ 1870 και 1889, θεωρούνται υποδεέστερα των προηγούμενων. Πέθανε το 1889.

 
Επιμέλεια: Νόρα Ράλλη – [email protected]