Πήραν φωτιά χθες τα σόσιαλ μίντια. Εντάξει, παίζει ρόλο και με ποιους συγχρωτίζεσαι. Οι δικοί μου, πάντως, οι σινεφίλ φίλοι φρύαξαν. Τους φάνηκε ανοσιούργημα ο διορισμός του Γιάννη Σμαραγδή στη θέση του προέδρου του Δ.Σ του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Δεν τους αρέσουν οι ταινίες του (μεταξύ μας, δύσκολα βλέπονται, ειδικά το «Χαβιάρι», άσ’ τα να πάνε). Τους είχε ενοχλήσει πολύ και η μαντινάδα που έγραψε για τον πρωθυπουργό μας.

Εμένα, πάλι, η μαντινάδα μού είχε φανεί απλώς γελοία. Πολιτικά δεν μου έπεφτε λόγος. Κάποιος πρέπει να ψηφίζει και Δεξιά σ’ αυτόν τον τόπο. Μέσα στο 20% που επιμένει, δεν μπορεί, θα ‘ναι και κάνα δυο καλλιτέχνες.

Η κατακραυγή, λοιπόν, κατά του Γιάννη Σμαραγδή μού φαίνεται αφελής. Μα ποιον περίμεναν ότι θα βάλει ο Πάνος Παναγιωτόπουλος πρόεδρο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης; Τον Γιάννη Οικονομίδη ή τον Αλέξανδρο Αβρανά; Ηταν πάνω από βέβαιο, εδώ και πολύ καιρό, ποιος θα κάλυπτε την κενή θέση του Γιάννη Μπουτάρη. Ο Γιάννης Σμαραγδής ήταν ήδη αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του Φεστιβάλ και δεν είδα να εμποδίζεται σε τίποτα το δύσκολο και καταπληκτικό έργο του Δημήτρη Εϊπίδη. Μπορεί να ‘ταν και δική του πρόταση ο σκηνοθέτης. Λέω τώρα…

Ας είμαστε, λοιπόν, λίγο προσεκτικοί. «Κράζοντας» τον Σμαραγδή, υποτιμάμε τη δύναμη και την προσωπικότητα του διευθυντή του θεσμού. Δεν είναι μωρό παιδί ο Εϊπίδης να δέχεται παθητικά όποιον του επιβάλλει η κεντρική εξουσία. Θα έχει κάνει τα κουμάντα του. Ελπίζω, δηλαδή.

Γι’ αυτό σήμερα που ξεκινά στη Θεσσαλονίκη το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ανανεώσουμε, χωρίς μεμψιμοιρίες, την εμπιστοσύνη μας σ’ αυτό. Καλού κακού, βέβαια, ας ρίχνουμε και από μέσα μας καμιά προσευχή στον Θεό που αγαπάει το χαβιάρι.

Βένα Γεωργακοπούλου