«Η έλλειψη βίας οδηγεί στην υπέρτατη ηθική που είναι και ο σκοπός όλης της εξέλιξης. Μέχρι να σταματήσουμε να κάνουμε κακό στα ζώα, είμαστε ακόμα απολίτιστοι».
Thomas A. Edison

Της Βιολέτας Πετροπούλου*

Είμαι τρομερά προβληματισμένη σχετικά με το πώς θα μπορέσουμε να προστατεύσουμε ουσιαστικότερα τα αθώα θύματα, ζώα, παιδιά, γυναίκες, τη φύση, όλα τα ανυπεράσπιστα πλάσματα που έχουν ανάγκη. Το ψυχολογικό προφίλ όσων ασκούν βία σε ζώα, δεν διαφέρει απ' εκείνο αυτών που ασκούν βία σε ανθρώπους. Συνήθως είναι υπερβολικά ανασφαλείς, νευρικοί και ευέξαπτοι, με υπέρμετρο εγωισμό και χαμηλή αυτοεκτίμηση, με βίαια ξεσπάσματα ανεξέλεγκτου θυμού. Οι περισσότεροι απ' αυτούς υπήρξαν κακοποιημένα παιδιά. Μεγάλωσαν χωρίς αγάπη, σε σπίτια όπου κυριαρχούσαν η βία και ο παραλογισμός. Το πρώην «θύμα» όταν ενηλικιώνεται έχει τρεις βασικές επιλογές: α) παραμένει θύμα και θεωρεί φυσιολογικό να γίνεται αποδέκτης οποιασδήποτε μορφής βίας, β) ταυτίζεται με τον θύτη και εφαρμόζει τις ίδιες μεθόδους σε κάθε επαφή και σχέση του, ή γ) γίνεται θεραπευτής, επιδιώκοντας τη λύτρωση μέσα από την αλλαγή των δεδομένων που έχει βιώσει και μάθει.

Οπως προανέφερα, οι άνθρωποι που κακοποιούν τα ζώα δεν έχουν γνωρίσει ποτέ την αγάπη και τις περισσότερες φορές είναι πολύ δύσκολο να τη δεχτούν και να την εκφράσουν σε οποιονδήποτε, στον ίδιο τους τον εαυτό, στον συνάνθρωπό τους, στα ζώα, στη φύση. Η βίαιη συμπεριφορά τους γενικεύεται και εκφράζεται σε όλους και σε όλα όσα τους περιβάλλουν (έμψυχα και άψυχα). Πολύ συχνά παρουσιάζουν παραβατική συμπεριφορά, είναι οι «νταήδες», οι «σκληροί», που εμπλέκονται εύκολα σε καβγάδες. Ενώ μέσα τους κρύβεται ένα ανώριμο παιδί με κακοφορμισμένες πληγές, το εξωτερικό τους προσωπείο είναι αυτό του οργισμένου τιμωρού. Αν οι ίδιοι δεν το θελήσουν, δεν είναι εύκολο να τους βοηθήσουμε να αλλάξουν τη βίαιη συμπεριφορά τους. Το μόνο που θέλουν είναι να εκφράσουν με οποιονδήποτε τρόπο την εσωτερική οργή και θυμό που έχει συσσωρευτεί μέσα τους και τους εμποδίζει να ζήσουν, να χαρούν. Το μόνο που επιδιώκουν είναι να μεταδώσουν και στο θύμα τους τη δική τους δυστυχία, γιατί είναι το μόνο που έχουν γνωρίσει.

Εκείνο που εμείς μπορούμε να κάνουμε είναι να πάρουμε υπεύθυνη θέση και να βοηθήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο, οποιοδήποτε πλάσμα κακοποιείται, λεκτικά είτε σωματικά. Μην επιτρέψουμε στον φόβο που μας καταβάλλει να σταθεί εμπόδιο και να κλείσουμε τα μάτια. Ας νιώσουμε λίγο αυτό που βιώνει το θύμα και ας δράσουμε όπως θα θέλαμε να κάνουν οι άλλοι αν βρισκόμαστε στη θέση του.

Πολλοί από εμάς διαχωρίζουν τα πλάσματα σε σημαντικά και ασήμαντα. Κάποιοι από εμάς θα βοηθούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη το παιδί τους, τον σύντροφό τους, τον αδελφό τους, τον δικό τους άνθρωπο, αλλά θα προσπερνούσαν τον γείτονα, τον άγνωστο, τον αλλοδαπό, ΤΟ ΖΩΑΚΙ. Αραγε γιατί να υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός; ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΘΥΜΑΤΑ. ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΡΕΙΑΣΤΟΥΜΕ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΒΟΗΘΕΙΑΣ. ΑΣ ΔΡΑΣΟΥΜΕ ΠΙΟ ΥΠΕΥΘΥΝΑ, ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΗ ΧΑΡΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΚΑΘΕ ΠΛΑΣΜΑΤΟΣ. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας προσπάθειας για μοίρασμα θα μας ανταμείψει πολλαπλά. Οταν γινόμαστε πιο ανθρώπινοι, η εσωτερική μας ομορφιά μάς ανοίγει δρόμους για να ζήσουμε με περισσότερα χαμόγελα και αισιοδοξία. Ας προσπαθήσουμε λίγο περισσότερο. ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΣΠΑΣΕΙ Η ΣΙΩΠΗ, ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ!

………………………………………………………………………………………………………………………

* Ψυχολόγος, φιλόζωη – εθελόντρια του Δήμου Σικυωνίων για τα αδέσποτα ζώα.

Ο Παναγιώτης Διαμαντής θα παίρνει τα γράμματά σας στη διεύθυνση: Κολοκοτρώνη 8, Αθήνα (στήλη «Εμείς κι αυτά»), τα τηλεφωνήματά σας στον αριθμό 211 1045000, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, 11.00-13.00 και τα e-mails σας στη διεύθυνση [email protected]