Του Πέτρου Μανταίου

Εύχομαι να μην έχει διαψευστεί σήμερα το χθεσινό δημοσίευμα της «Εφ.Συν.», βάσει του οποίου η επικεφαλής των ευρωβουλευτών της Ν.Δ. Μαριέττα Γιαννάκου «φέρεται να μη θέλει να είναι στην ίδια λίστα με τον Φαήλο» (Κρανιδιώτη). Δεν είναι μόνον ότι η κ. Γιαννάκου, με την έως τώρα μακρόβια πολιτική της δράση, διαθέτει τα δημοκρατικά εύσημα που της επιτρέπουν ανάλογες κρίσεις και επικρίσεις, τα οποία εύσημα, κατά τη γνώμη μου, δεν διαθέτει ο κ. Κρανιδιώτης. Είναι ότι, σε κρίσιμες πολιτικές επιλογές και αποφάσεις, επί επιπέδου προσωπικού είτε συλλογικού, είναι απαραίτητο, αλλά και εξ ίσου παρήγορο για τις δύσκολες και ασταθείς ώρες που περνάμε, πρόσωπα εγνωσμένης δημοκρατικής πιστοποίησης να ορθώνουν σταθερές δημοκρατικές αντιθέσεις εναντίον προσώπων αμφίβολης δημοκρατικής πιστοποίησης∙ προπαντός όταν αυτά ανήκουν ή φέρονται να ανήκουν στον δικό τους πολιτικό χώρο.

Ενστάσεις και εναντιώσεις ανάλογες με της κ. Γιαννάκου (επαναλαμβάνω: εφ’ όσον οι σχετικές πληροφορίες είναι υποστατές) πρέπει να εγείρονται, όποτε χρειάζεται, σε όλα τα κόμματα του, νεωστί λεγόμενου, «δημοκρατικού τόξου» (έπρεπε να σκάσει το «αυγό του φιδιού», ώστε να αρχίσουμε να υποψιαζόμαστε οι ειλικρινείς δημοκράτες ότι υπάρχουν και «δημοκρατικά τόξα»). Είναι, προπαντός, ζήτημα αισθητικής της δημοκρατίας να αποβάλλει και να απορρίπτει ό,τι την ασχημαίνει και προσθέτει γνωρίσματα που δεν είναι δικά της και αλλοιώνουν το περιεχόμενό της. Το γεγονός ότι σ’ αυτές τις αποβολές και τις απορρίψεις δεν υπάρχει αυτοματισμός στη δημοκρατία (ο αυτοματισμός είναι υπόθεση αντιδημοκρατικών πολιτευμάτων), δεν σημαίνει ότι ανεξάρτητες προσωπικότητες, είτε ανήκουν είτε δεν ανήκουν σε πολιτικά κόμματα, δεν μπορούν, στην κάθε ασχήμια που ευτελίζει το δημοκρατικό σώμα, να αντιτάσσουν τη δική τους αισθητική της δημοκρατίας.

Δεν είναι «ψιλά γράμματα» αυτά από κάποιον δημοκρατικά… μεγαλοπιασμένο. Η μεγαλύτερη απαξίωση της δημοκρατίας είναι η απαξίωση της αισθητικής της. Από κει ξεκινούν όλα και εκεί σταματούν…