→Τα «πιστεύω» και τα «θέλω» του Ομπράντοβιτς όπως τα εξομολογήθηκε πριν από 15 χρόνια

Του Γιάννη Ντεντόπουλου

Τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς οι οπαδοί του Παναθηναϊκού τον ένιωθαν δικό τους άνθρωπο πολλά χρόνια πριν από το καλοκαίρι του 1999, όταν παρέλαβε τα κλειδιά της ομάδας από τα χέρια του Παύλου Γιαννακόπουλου. Σε κάθε ευκαιρία τού έδειχναν την ευγνωμοσύνη τους, γιατί δύο συνεχόμενες χρονιές (1994, Τελ Αβίβ και 1995, Σαραγόσα) είχε εμποδίσει τον Ολυμπιακό να γίνει η πρώτη ομάδα από την Ελλάδα που θα κατακτούσε τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης.

Τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς οι οπαδοί του Παναθηναϊκού τον λατρεύουν πια σαν θεό, γιατί τα 13 χρόνια που κράτησε στα χέρια του εκείνα τα κλειδιά που λέγαμε, μετέτρεψε τον Παναθηναϊκό στην τελευταία δυναστεία της Ευρώπης. Φεύγοντας το καλοκαίρι του 2012 τον άφησε με απολογισμό άλλα 5 ευρωπαϊκά (σύνολο 6), στο κατόπι της Ρεάλ Μαδρίτης.

Αυτή η εμβληματική μορφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο «άρχοντας των δαχτυλιδιών», όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν μόνο προπονητής. Ηταν μια προσωπικότητα του αθλητισμού, που άνοιγε το παράθυρο μιας διαφορετικής οπτικής για τη ζωή και όλες τις πτυχές της.

Ανέτρεξα, λοιπόν, στην πρώτη συνέντευξη που μου είχε δώσει τον Νοέμβριο του 1999, για το ένθετο «Εξτρα Σπορ» τής τότε «Ελευθεροτυπίας». Απολαύστε την:

«Φοιτούσα σε τεχνική σχολή, αλλά μόλις μπήκα επαγγελματικά στο μπάσκετ, κατάλαβα ποιος είναι ο δρόμος μου».

«Είμαι μοναχοπαίδι. Δεν θα ξεχάσω τη συμβουλή των γονιών μου, που μου έλεγαν: Να είσαι δίκαιος και να ξέρεις ότι μια μέρα θα ανταμειφθείς γι’ αυτό».

«Αν είχα παίκτη τον Ομπράντοβιτς, θα τον διόρθωνα συνέχεια. Θα ήμουν πάνω από το κεφάλι του και θα του έκανα παρατηρήσεις».

«Ο προπονητής ούτε γεννιέται, ούτε γίνεται. Γεννιέσαι και μετά γίνεσαι, αφού πρώτα μαθαίνεις να αξιοποιείς το ταλέντο και τις ικανότητές σου. Παίζει ρόλο η κουλτούρα και η θέληση να γίνεις κάτι στη ζωή σου».

«Κάθε μέρα μαθαίνω κάτι καινούργιο για το μπάσκετ και πρώτα απ’ όλα από τους παίκτες που συνεργάζομαι. Οι παίκτες είναι πάντα πηγή έμπνευσης».

«Ταλέντο στο μπάσκετ είναι ένας νεαρός παίκτης που μπορεί να παρακολουθήσει ένα μεγάλο αστέρι, να απομονώσει τα καλά του στοιχεία και να τα “κλέψει”. Κυρίως είναι η αντίληψη».

«Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, εγώ περισσότερο πιστεύω στη δουλειά, παρά στο ταλέντο. Είδα πολλά ταλέντα που δεν δούλεψαν να χάνονται και το αντίστροφο».

«Με τίποτα δεν θα άλλαζα τα τρόπαια που έχω κατακτήσει, γιατί μαζί με τους παίκτες μου έχουμε χύσει πολύ ιδρώτα. Ή μάλλον θα μπορούσα να τα δώσω όλα και να μην ξανακάτσω ποτέ σε πάγκο αν μου εγγυόταν κάποιος ότι ο λαός μου δεν θα υποφέρει άλλο από πολέμους».

«Το τρόπαιο που με κάνει να καμαρώνω περισσότερο, είναι το… επόμενο. Οσο παράξενο κι αν σου φαίνεται, μετά από δύο παγκόσμια πρωταθλήματα, θα σου έλεγα το χάλκινο μετάλλιο που πήραμε στο πανευρωπαϊκό της Γαλλίας (σ.σ. 1999) με την Εθνική. Μόνο εγώ και τα παιδιά ξέρουμε τι περάσαμε και πόσες αντιξοότητες καταφέραμε να ξεπεράσουμε για να φτιάξουμε την ομάδα έπειτα από τον πόλεμο».

«Η αγάπη, η φιλία και η ειρήνη είναι οι μεγαλύτερες αξίες στη ζωή».

«Διασκεδάζω πια όταν ακούω να με αποκαλούν “Γκαστόνε”. Οταν ήμουν παίκτης, με τον Κίμπα, τον φυσιοθεραπευτή της Παρτίζαν παίζαμε ΛΟΤΤΟ. Πέντε χρόνια δεν κερδίσαμε ποτέ».

«Ο Μάτζικ Τζόνσον είναι ο αγαπημένος μου παίκτης, γιατί άλλαξε την πορεία του μπάσκετ με τον σωματότυπό του. Μπορούσε να παίξει από “ένα” έως “πέντε”. Τον αγαπώ περισσότερο από τον Τζόρνταν γιατί από τον Τζόρνταν δεν μπορείς να αντιγράψεις τίποτα, επειδή η ταχύτητα και η αλτικότητά του ήταν μοναδικά».

«Δεν υπάρχει καμιά καλή ομάδα χωρίς καλούς παίκτες. Αλλά και οι καλύτεροι παίκτες δεν μπορούν να πετύχουν χωρίς έναν καλό προπονητή να τους κατευθύνει».

«Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως είναι ντροπή να κλάψει ένας άντρας. Ειδικά στον θάνατο αγαπημένων προσώπων».

«Για το μπάσκετ έκλαψα μια φορά. Τότε που χάσαμε από τη Γιουγκοπλάστικα ένα πρωτάθλημα, έκλαιγα μιάμιση ώρα στα αποδυτήρια. Με έβγαλαν σηκωτό, ένας φίλος μου και ο φυσιοθεραπευτής».

«Τα υλικά αγαθά δεν έχουν καμία αξία. Πολυτέλεια για μένα είναι να συναντάω τους φίλους μου και να μιλάμε μέχρι το πρωί. Δεν με πειράζει να μην κοιμηθώ. Αλλωστε λίγες ώρες μού φτάνουν για ξεκούραση».

«Στην Αθήνα ανακάλυψα το χταπόδι στα κάρβουνα και τον γύρο».

«Μου αρέσει ο ρυθμός και το συναίσθημα που βγάζει η ελληνική μουσική. Ειδικά ο Ρέμος».

«Εχω προπονήσει πολλούς μεγάλους παίκτες, αλλά δεν θέλω να φτιάξω την ιδανική πεντάδα, για να είμαι δίκαιος με αυτούς που δεν ήταν αστέρια, αλλά με τη δουλειά τους βοήθησαν την ομάδα όσο δεν φαντάζεται κανείς».

«Ο Σαμπόνις, ήταν προικισμένος και πανέξυπνος, σε βαθμό να μην μπορούν να τον καταλάβουν οι συμπαίκτες του».

«Θα αποσυρθώ, όταν ξυπνήσω ένα πρωί και νιώσω ότι βαριέμαι να πάω για προπόνηση»…