Εναν χρόνο πριν κλείσει τα 30, είναι μάλλον η διασημότερη, σίγουρα η ομορφότερη, ενδεχομένως η πιο φιλόδοξη νέα Γαλλίδα ηθοποιός – κανείς μην απορήσει αν σε λίγα χρόνια δώσει τη μορφή της στην εμβληματική Μαριάν. Μιλήσαμε μαζί της στις Κάνες

Της Λήδας Γαλανού

Μέσα στο 2013 σημάδεψε την οθόνη με τον ρόλο της στη «Ζωή της Αντέλ», δίπλα (εξαιρετικά κοντά) στην Αντέλ Εξαρχόπουλος. Και τώρα επιστρέφει, μ’ έναν ρόλο εντελώς διαφορετικό, εξίσου παθιασμένο, στο «Grand Central» της Ρεμπέκα Ζλοτοφσκί, απαγορευμένο αντικείμενο του πόθου, στη σκιά ενός εργοστασίου παραγωγής ραδιενέργειας.

Μεγάλωσε σε μια από τις επιφανέστερες γαλλικές οικογένειες: ο παππούς της είναι πρόεδρος της Pathé, ο ένας θείος της πρόεδρος της Gaumont, ο άλλος πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας της Λιλ κι ο πατέρας της είναι ο γενικός διευθυντής της Parrot, του τεράστιου γαλλικού παρόχου Ιντερνετ – δεν είναι λίγες οι φορές που η Λεά κατηγορήθηκε για νεποτισμό, με τελευταίο παράδειγμα τον σκηνοθέτη της στην «Αντέλ», Αμπντελατίφ Κεσίς, που το συμπεριέλαβε κι αυτό στον δημόσιο καβγά τους.

Ωστόσο, πριν βιαστεί κανείς να κρίνει, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι έχει ένα πηγαίο, καλοδουλεμένο, σπάνιο ταλέντο, που την έχει οδηγήσει σε εκπληκτικούς ρόλους, από την «Αδελφή μου» της Ούρσουλα Μεγέρ, μέχρι την «Ωραία και το Τέρας» του Κριστόφ Γκανς, μέχρι, γιατί όχι, το «Lobster», την επόμενη ταινία του Γιώργου Λάνθιμου. Μιλώντας μαζί της, η διαπίστωση έρχεται γρήγορα: όσο καμπυλωτό είναι το κορμί της, όσο γεμάτα τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, τόσο λιτά, αποφασιστικά και ξεκάθαρα είναι τα λόγια της.

*«Ξέρω ότι με λένε σεξοβόμβα, αισθησιακή. Ισως είναι κάτι που βλέπει μόνον ο κόσμος. Κάποιες φορές, όταν βλέπω τον εαυτό μου στην οθόνη λέω, κοίτα να δεις, πραγματικά έχω κάτι, όχι ακριβώς σέξι, αλλά περισσότερο «σαρκικό». Ισως επειδή έχω κυτταρίτιδα, δεν ξέρω…».

*«Το «Grand Central» είναι η δεύτερη ταινία μου με τη Ρεμπέκα. Εχουμε έναν πολύ στενό σύνδεσμο, είμαστε απόλυτα συμβατές. Εκείνη έχει το μυαλό κι εγώ την καρδιά. Εκείνη είναι εγκεφαλική, εγώ περισσότερο ενστικτώδης, σαν ζώο. Καταλαβαίνω πάντα αμέσως τι εννοεί και μπορώ να το εκφράσω».

*«Μ’ αρέσει που στο σινεμά γίνομαι κάποιος άλλος. Οχι στ’ αλήθεια άλλος, γιατί βάζεις και τον εαυτό σου μέσα όταν παίζεις, ακόμα και τα μυστικά σου. Αλλά μ’ αρέσει να παίζω ανθρώπους που είναι μακριά μου, αν και δεν ξέρω καλά ποια είμαι. Συνήθως μ’ αρέσει να παίζω ηρωίδες που παλεύουν, αγωνίζονται, που είναι θαρραλέες. Προτιμώ να παίζω στερημένους, φτωχούς ανθρώπους, τους βρίσκω πιο κινηματογραφικούς».

*«Είναι μια καλή εποχή για τη γυναίκα στο σινεμά, γιατί η θηλυκότητα έχει αλλάξει, είναι πιο αρρενωπή. Μ’ αρέσει να δουλεύω με γυναίκες παρά με άντρες σκηνοθέτες. Μπορούν να γίνουν πολύ σκληρές κι αυτός ο σκληρός ρομαντισμός ταιριάζει στη δουλειά μου».

*«Μ’ αρέσει πολύ να παίζω ερωτικές σκηνές στο σινεμά, αλλά και να βλέπω ερωτικές σκηνές. Απλώς, για να λειτουργήσω, ως ηθοποιός ή ως θεατής, πρέπει να είμαι ερωτευμένη με τον ήρωα».

*«Ο Αμπντελατίφ Κεσίς είναι πολύ σκληρός. Ηθελα να έχω μια έντονη εμπειρία, νομίζω, γι’ αυτό πήγα και κάναμε τη «Ζωή της Αντέλ», αλλά δεν ξέρω αν θα το έκανα δεύτερη φορά, παραήταν δύσκολο. Εμαθα πώς είναι να νιώθεις κάτι δυνατό. Αλλά αυτή η ταινία ήταν περισσότερο από δουλειά, για έναν χρόνο τού έδωσα τα πάντα».

*«Αγαπώ πολύ τις αμερικανικές ταινίες. Είναι ένας άλλος τρόπος να κάνεις σινεμά και μ’ αρέσει πολύ να παίζω στ’ αγγλικά. Νιώθω ακόμα πιο άνετα να κάνω συνεντεύξεις στα αγγλικά, παρά στα γαλλικά. Για ν’ απαντήσω στα γαλλικά σκέφτομαι, αργώ. Στα αγγλικά το σκέφτομαι λιγότερο. Δεν με νοιάζει πώς ακούγομαι ή τι λέω. Χάρηκα τρομερά που έπαιξα στο «Mission Impossible: Ghost Protocol». Μ’ αρέσει η δράση, όταν το σώμα εκφράζει κάτι. Στο γαλλικό σινεμά όλο μιλούν. Στο αμερικανικό παίζεις με το σώμα σου».

*«Ενα γύρισμα δεν είναι ποτέ ωραίο. Προτιμώ την περίοδο που σκέφτομαι την ταινία. Το αποτέλεσμα είναι που μετράει. Οταν βλέπω τις ταινίες όπου έχω παίξει, αν δω στην οθόνη την ηρωίδα, όλα είναι εντάξει. Αν δω τον εαυτό μου, είναι κάτι το φρικτό. Και καμιά φορά, δυστυχώς, βλέπω τον εαυτό μου. Αισθάνομαι ντροπή και δεν μ’ αρέσει καθόλου».

*«Προς το παρόν δεν είμαι τίποτε άλλο, παρά μια ηθοποιός. Καμιά φορά μπορεί να έχω μια ιδέα, βλέπω τι μ’ αρέσει στις ταινίες και τι όχι, καταλαβαίνω το μυαλό του σκηνοθέτη, μ’ αρέσει αυτό, να καταλαβαίνω τις επιλογές του. Αλλά δεν θέλω να γράψω, να σκηνοθετήσω, δεν αισθάνομαι αρκετή αυτοπεποίθηση. Για τώρα».

*INFO: Το «Grand Central» προβάλλεται στους κινηματογράφους από τη Strada Films.