Του Γιώργου Σταματόπουλου
Μου γράφει φίλος αναγνώστης, οιονεί απορών αλλά με καλή και αυστηρή διάθεση: «Στις “Υποσημειώσεις” του Σαββάτου 15 Μαρτίου με τον τίτλο “Πλερέζες”, διαβάζω: “Μήπως πρέπει τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσουν επαφή με την πραγματικότητα; Μήπως πρέπει να πάψουν να είναι γελοίοι;”. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι αντισυριζικός φανατισμός σάς παρέσυρε στο ολίσθημα να αποδώσετε αυτόν τον βαρύτατο χαρακτηρισμό στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, στα οποία, μην το ξεχνάτε, περιλαμβάνονται άτομα υψηλού επιπέδου, αγωνιστές, με σοβαρότητα και ήθος, όπως ο Μανώλης Γλέζος.
Υποθέτω ότι μάλλον θέλατε να αναφερθείτε σε συγκεκριμένα στελέχη και γι’ αυτό σάς ζητώ να ανασκευάσετε. Σε διαφορετική περίπτωση, θα αναγκαστώ να το ζητήσω με τη δημοσίευση σχετικής επιστολής».
Ας ηρεμήσουμε. Σαφώς ανασκευάζω, εννοώ διευκρινίζω. Δεν είχαν θέση στο κείμενο τα όντως υψηλού επιπέδου στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ· αυτά απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη μου και, ενίοτε, τον θαυμασμό μου, τότε που εμφανίζονται σοβαρά, μετρημένα, χωρίς οίηση, με έμπρακτη τη συμπάθειά τους στα κοινωνικά υποκείμενα και στα κινήματα από τα «κάτω». Ο στηλιτευτικός και ολίγον άγαρμπος, είναι αλήθεια, λόγος αφορούσε και αφορά όλους αυτούς που προβαίνουν σε κατάχρηση εξουσίας, που είναι εμποτισμένοι δηλαδή με το εξουσιαστικό δηλητήριο και φέρονται σαν ανώτεροι (!) προς κατώτερους (!).
Εκείνους που εξακολουθούν να είναι κομματικά φερέφωνα χωρίς εντούτοις να γνωρίζουν ποιο είναι το κόμμα· εννοείται, γνωρίζουν ότι κόμμα δεν είναι ο λαός αλλά κάτι ανώτερο θεσμικά που τους έχει επιλέξει (τους κυρίους αυτούς) σαν άριστους.
Σ’ αυτούς πρέπει όχι στηλίτευση απλώς αλλά κι ένα τράβηγμα απ’ τ’ αυτί· επειδή λοιπόν δεν ήμασταν παρόντες να τους τραβήξουμε τ’ αυτί εκείνη τη στιγμή, το κάνουμε από τις σελίδες της εφημερίδας. Αν κάποιοι ενοχλούνται είτε οι ίδιοι είτε φίλοι τους (γιατί συμβαίνει και τούτο το παράδοξο), πρόβλημά τους, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραμένουμε τυφλοί, κωφοί, βωβοί, νωδοί και λοιπά, δηλαδή να μην αντιδρούμε.
Η Αριστερά διακρίνεται για το ήθος της, λένε, η Αριστερά είναι στάση ζωής περισσότερο και όχι ευφυές ιδεολόγημα. Ωραία. Συμφωνούμε. Και; Ούτε ήθος βλέπουμε σε πολλούς που δηλώνουν αριστεροί ούτε ο βίος τους δεικνύει μια βαθιά βιοσοφία, χαρούμενη και έτοιμη να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα και τον εκχυδαϊσμό της προεκλογικής περιόδου.
Κάτι ακόμη. Δεν υπάρχει αντισυριζαϊκός φανατισμός, δεν υπάρχει καν φανατισμός, υπάρχουν μόνο επικοινωνιακοί κώδικες που έχουν συνταχθεί από την αμοιβαιότητα στην επικοινωνία και στον συμφωνημένο σεβασμό όλων απέναντι σε όλους, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους (οι όροι ανήκουν σ’ αυτούς που τους χρησιμοποιούν, είτε ασπαζόμενοι αυτούς είτε κρίνοντάς τους). Φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν ενοχλούνται όταν γίνεται κριτική στον πρόεδρο ή στα στελέχη, απλώς, λένε, είναι η μόνη μας ελπίδα να διώξουμε τα μνημονιακά φερέφωνα. Το σέβομαι μεν, δεν το αποδέχομαι δε, και αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Καλό είναι να θυμόμαστε κάπου κάπου τους παλιότερους, τον Σοφοκλή λ.χ. που φώναζε «Πολίτες, χρη λέγειν τα καίρια», να λέτε αυτά που σας καίνε, που μας καίνε, είμαστε υποχρεωμένοι (από τον νόμο της ειρηνικής συνύπαρξης και της ισονομίας) να το φωνάξουμε αυτό· κάθε μέρα, κάθε μέρα. Αυτά.
