Η επεισοδιακή ομιλία του υπουργού Υγείας στο Imperial College, μέσα από τα μάτια ενός Ελληνα φοιτητή
Του Ελευθέριου Αποστολάκη*
Είναι Κυριακή και ο Αδωνις Γεωργιάδης είναι καλεσμένος στο Κολέγιο για να συζητήσει την ελληνική κρίση… Είμαι στο αμφιθέατρο, με μολύβι και χαρτί στο χέρι, περιμένοντας να αρχίσει η συζήτηση. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά, αλλά πάλι, μπορεί έτσι να τη νιώθω εγώ…
Ο υπουργός Υγείας έχει αργήσει 20 λεπτά και ήδη μια ομάδα παρευρισκομένων έχει μοιράσει διακήρυξη Ελλήνων φοιτητών και προσωπικού του Imperial εναντίον της πρόσκλησής του. Οσο περνάει η ώρα, αυξάνεται η υπερένταση του κόσμου. Οι κουβέντες είναι πιο δυνατές. Κάποιος από το πλήθος ρωτάει πόση ώρα θα περιμένουμε ακόμα. Ενας από τους διοργανωτές τού απαντά ότι (ο Γεωργιάδης) θα φτάσει στις 17.30. «Θα έπρεπε να μας το είχατε πει, έχουμε και δουλειές. Δεν είμαστε όλοι υπουργοί». Οι αποδοκιμασίες είχαν αρχίσει.
Ο υπουργός έφτασε με περισσότερη από μισή ώρα καθυστέρηση. Εγινε δεκτός με γιουχαΐσματα και χειροκροτήματα… Σηκώθηκε να μιλήσει και ξέσπασε χάος. Τα χειροκροτήματα αναμείχθηκαν με αποδοκιμασίες και σχόλια για τις σχέσεις του Γεωργιάδη με τον ΛΑΟΣ, προκάλεσαν μια σειρά από παρατηρήσεις εκ μέρους του υπουργού, όπως: «Αυτή είναι η αντίσταση στην τρόικα; Σπουδαία αντίσταση! Θα βάλω τα κλάματα!… Δεν μου αξίζει αυτή η παρωδία».
Προκάλεσε τους ταραξίες να ανέβουν στο βήμα και να μιλήσουν ανοιχτά. Μια γυναίκα δέχτηκε την πρόσκληση και διάβασε ένα κείμενο που περιγράφει μια θλιβερή, αλλά αληθινή εικόνα της δημόσιας Υγείας, με βάση στοιχεία και μελέτες… Το κοινό ακούει σιωπηλό, καθώς ο Γεωργιάδης προσπαθεί να απαντήσει, φωνές και προσβολές εκτοξεύονται ξανά εναντίον του. Σε κάποιο σημείο φωνάζει σαρκαστικά: «…τι σπουδαία δημοκρατία είστε… Μπορώ να απαντήσω, αλλά δεν θα καταλάβουμε ποτέ ο ένας τον άλλον».
Αρχίζει να μιλάει, αποκηρύσσοντας κάθε πολιτική ευθύνη πριν από το 2011. Μετά περιγράφει τις ενέργειες που έγιναν, για να αντιμετωπιστεί η κρίση ως αποφάσεις, ώστε να μη γίνει η χώρα Αργεντινή ή Βενεζουέλα και τυχαία πετάει στο ενδιάμεσο το όνομα του πολιτικού του αντιπάλου Α. Τσίπρα. Ξανά το κοινό αντιδρά και η συζήτηση ξεφεύγει. Σε κάποιο σημείο, ο Γεωργιάδης ακούγεται να ρωτά το ακροατήριό του: «Είστε εσείς δημοκράτες; Δεν ξέρετε τίποτε για τη δημοκρατία… νομίζετε ότι κάνετε αντίσταση στην τρόικα, ξοδεύοντας τα λεφτά των γονιών σας…».
Το κοινό δικαίως εξοργίζεται, ξεκάθαρα αρκετοί είναι επαγγελματίες που δεν έχουν σχέση με το Imperial και ακούγονται να του απαντούν με φωνές: «Εμείς δουλεύουμε!»… Η συζήτηση διαρκεί συνολικά δυο ώρες. Σε γενικές γραμμές, λίγες ερωτήσεις απαντήθηκαν ευθέως, με τον Γεωργιάδη να εκτρέπει την κουβέντα σε μια συζήτηση περί δημοκρατίας ή για το ήθος του ακροατηρίου του και το πολιτικό του υπόβαθρο, απορρίπτοντας πολλές φορές τους συμμετέχοντες ως κομμουνιστές…
Η τελευταία από το κοινό που πήρε τον λόγο ήταν η νεαρή γυναίκα που μίλησε πρώτη. Αναφέρεται σε μια προσωπική της εμπειρία σχετικά με ένα κορίτσι με HIV στις φυλακές του Κορυδαλλού… Στη μέση της ομιλίας της δείχνει συγκινημένη. Εξαλλος ο υπουργός Υγείας της επιτίθεται, επειδή δείχνει τα συναισθήματά της και την κατηγορεί ότι προσπαθεί να χειραγωγήσει το πλήθος. Η δραστική του επίθεση συμπεριλαμβάνει φράσεις, όπως «Λες και είσαι η μόνη με ανθρωπιά! Θα έπρεπε να ντρέπεσαι! Είσαι ένα τέρας!».
Η συνάντηση αρχίζει να διαλύεται μετά από αυτό… Στην πρώτη σειρά οι υποστηρικτές του υπουργού Υγείας τον χειροκροτούν. Ο Γεωργιάδης κλείνει την ομιλία του. Περιλαμβάνει μερικές από τις πλέον παράλογες δηλώσεις που άκουσα όλη τη νύχτα. «Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται στα πανεπιστήμιά μας», είπε. «Βρίσκονται παντού, μιλάνε για δημοκρατία, αλλά δεν αφήνουν να μιλήσει όποιον διαφωνεί μαζί τους… Πρέπει να τους δείξουμε ότι δεν τους φοβόμαστε. Δεν τους φοβόμαστε. Αντιπροσωπεύουμε τον ελεύθερο κόσμο… Αυτοί συνιστούν την τυραννία του κόσμου…».
Συνεχίζει, μιλώντας για το πόσο δύσκολο είναι να είναι κάποιος πολιτικός στην Ελλάδα: «…Πρέπει να είστε περήφανοι γι’ αυτούς τους πολιτικούς, που έχουν το κουράγιο να υψώνουν το ανάστημά τους στον κόσμο» και επανέρχεται στις επιθέσεις κατά του ήθους όσων του αντιτάχθηκαν: «…Οποτε έχουν αναλάβει την εξουσία, έχουν σκοτώσει εκατομμύρια ανθρώπους (αναφερόμενος στον Στάλιν και στο κοινό, το οποίο για κάποιο λόγο πιστεύει ότι αποτελείται από κομμουνιστές)… θα δουν όλο τον κόσμο στην Ελλάδα να πεθαίνει, αλλά γι’ αυτούς αυτό δεν θα σημαίνει τίποτε, διότι θα κλείσουν την τηλεόρασή τους και θα φάνε το χάμπουργκέρ τους (αναφερόμενος σε αυτούς από το κοινό που, παρότι ζουν στο εξωτερικό, έχουν το θράσος να του αντιμιλάνε)… Δεν μας επιτρέψατε να κάνουμε αυτή την κουβέντα κι αυτό είναι φασισμός (αναφερόμενος σε αυτούς που τον γιουχάισαν)… Η σημερινή εκδήλωση ήταν μια σπουδαία εκδήλωση… Οι Ελληνες πολιτικοί δεν κάνουν τίποτε για το οποίο να ντρέπονται… Δεν θα αφήσουμε τη χώρα να βουλιάξει επειδή το θέλουν μερικοί κομμουνιστές».
Πράγματι η εκδήλωση ήταν μια μεγάλη επιτυχία για τον Γεωργιάδη. Κατάφερε με επιτυχία να αποφύγει σημαντικές ερωτήσεις για το μέλλον του συστήματος Υγείας, χειραγωγώντας και προκαλώντας το κοινό σε λεκτικές αντιπαραθέσεις. Η ειρωνεία είναι ότι συνέχισε να μιλάει για τη δημοκρατία, για το πώς οι άνθρωποι τον εξέλεξαν, πως αντιπροσωπεύει τη θέληση του λαού και πως όποιος του αντιτίθεται, αντιτίθεται στον ίδιο τον λαό. Επαναλάμβανε συνεχώς το ίδιο επιχείρημα και με έβαλε σε σκέψεις. Πράγματι τον ψηφίσαμε. Η δημοκρατία τον έφερε σε αυτό το αξίωμα.
Μήπως ένα σύστημα που έχει ως αποτέλεσμα τέτοιου είδους άνθρωποι να αποκτούν πολιτική εξουσία είναι ελαττωματικό; Μήπως αυτό είναι ένα αποτέλεσμα της τυραννίας της πλειοψηφίας; Ή μήπως είναι ένα παιχνίδι που παίζουν οι πολιτικοί με το μυαλό μας, για να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι ναι, η δημοκρατία είναι πράγματι ελαττωματική, όταν στην πραγματικότητα αυτό που έχουμε δεν είναι δημοκρατία.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
*Αποσπάσματα από το άρθρο του φοιτητή Ελευθέριου Αποστολάκη που δημοσιεύτηκε στο «FELIX», την εβδομαδιαία εφημερίδα που εκδίδουν οι φοιτητές τού Imperial College (η «FELIX» έχει βραβευτεί επανειλημμένως ως η φοιτητική εφημερίδα της χρονιάς).
