→Η οικογένεια των Σύρων είχε προορισμό τη Σουηδία, όπου την περίμεναν συγγενείς. Τελικά αντάμωσαν στη Λέσβο για το στερνό «αντίο»…
ΛΕΣΒΟΣ Της Ανθής Παζιάνου
Μπίζνες με το νεκρό σώμα του μικρού κοριτσιού που χάθηκε την περασμένη εβδομάδα στα νερά του Αιγαίου προσπαθούν να κάνουν οι Τούρκοι δουλέμποροι, οι οποίοι απειλούν τη ζωή των οχτώ διασωθέντων του πολύνεκρου ναυαγίου, αν δεν τους δοθούν 2.500 ευρώ για το ταξίδι της μικρής Μαρίτα με τη λέμβο που… κόστισε τη ζωή της τετράχρονης, αλλά και της οικογένειάς της.
Η κηδεία των πέντε Σύρων προσφύγων πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή στο νεκροταφείο του Αγίου Παντελεήμονα στη Μυτιλήνη, παρουσία των συγγενών τους που κατέφτασαν από τη Σουηδία, αλλά και του 23χρονου επιζώντος που κέρδισε τη μάχη με τα κύματα του Αιγαίου, αλλά έχασε μάνα, αδελφή, τα δυο του ανίψια και τον γαμπρό της αδελφής του.
Τραγική ειρωνεία
Η «ταρίφα» για το ταξίδι με προορισμό τη Λέσβο ήταν 2.500-3.000 ευρώ για κάθε επιβαίνοντα. Αυτό αποκάλυψε ένας από τους επιζώντες σε συνέντευξη στην τοπική εφημερίδα «Εμπρός», όπου -μεταξύ άλλων- επεσήμανε την τραγική ειρωνεία: «Μας είπαν 2.500 ευρώ για να φτάσουμε σώοι, αλλά η λέμβος είχε πρόβλημα»…
Το ταξίδι των προσφύγων ξεκίνησε την προηγούμενη Δευτέρα και ο 25χρονος Μοχάμεντ, οδοντίατρος το επάγγελμα, περιγράφει το ναυάγιο: «Η λέμβος ήταν πολύ μικρή, ώστε να αντέξει τόσο βάρος. Ο χειριστής του σκάφους δεν ήταν πάνω από 16 χρόνων και από την αρχή του ταξιδιού έμοιαζε να έχει μεθύσει ή να έχει καπνίσει κάτι. Ξαφνικά, η βάρκα άρχιζε να βάζει νερά. Του φωνάξαμε να πάει πιο αργά κι εκείνος σταμάτησε τη μηχανή και καλυφθήκαμε από τα κύματα. Μείναμε 5,5 ώρες μέσα στη θάλασσα. Δύο από μας κολύμπησαν έως τη στεριά και ειδοποίησαν το Λιμενικό». Η οικογένεια των Σύρων που ξεκληρίστηκε μέσα σε ένα βράδυ, είχε προορισμό τη Σουηδία, όπου την περίμεναν συγγενείς. Τελικά η μοίρα και μια σειρά πολιτικές που έχουν καταστήσει το τελευταίο διάστημα τη Λέσβο… αποθήκη ανθρώπινων ψυχών, ήθελαν οι συγγενείς να ανταμώσουν στη Λέσβο για το στερνό «αντίο».
Ανθρωποι, όχι αριθμοί
«Σταματήστε να μιλάτε με νούμερα», φώναξε στην εκκλησία η πρόεδρος της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης του νησιού, Ζωή Λειβαδίτου, στους ανθρώπους του γραφείου κηδειών. «Δεν έχουμε ονόματα, μόνο νούμερα, δεν πρέπει να γίνει κανένα λάθος», απάντησε κάποιος. Και ύστερα οι συγγενείς κατέρρεαν ένας ένας, ενώ ο 23χρονος επιζών ήταν σε κατάσταση σοκ: η 4χρονη Μαρίτα, η μητέρα της Ροζ, ο μπαμπάς της Κάρλο, ο αδελφός της Ιωσήφ και η γιαγιά της Σουαχήλ δεν θα έφταναν στη Σουηδία.
Το ταξίδι όμως ήταν δεδομένο. «Είπα στη Ροζ, μιλούσαμε στο τηλέφωνο, να μην μπει στη βάρκα, ότι είναι επικίνδυνο, και εκείνη με διαβεβαίωνε ότι είναι μια χαρά και θα έφταναν σώοι. Τους περιμέναμε στη Σουηδία. Ηθελαν τα παιδιά τους να επιβιώσουν. Το σκηνικό πολέμου και οι βόμβες που έσκαγαν δίπλα τους, απειλούσαν κάθε δευτερόλεπτο τη ζωή τους», εξήγησε στην «Εφ.Συν.» ο θείος της Ροζ, Γκαουρίγε, συμπληρώνοντας: «Εφυγαν από τις βόμβες, για να τους κοροϊδέψουν και να τους πνίξουν. Γιατί να μην έρθουν νόμιμα; Για ποιο λόγο πρέπει να πεθαίνει κόσμος;»…
«Σήμερα θλίβεται όλη η πόλη. Θλίβεται όλο το νησί για τη νέα απώλεια των προκείμενων νεκρών. Ξέρουμε ότι προσέβλεπαν στην Ελλάδα, για να έρθουν σε έναν χώρο δημοκρατίας και καλύτερης ζωής. Και ο λαός μας είναι φιλειρηνικός και φιλόξενος, δεν θέλει οι άνθρωποι να πνίγονται, σήμερα χριστιανοί, χτες μουσουλμάνοι. Ολοι οι λαοί πρέπει να ξεφύγουν από τις καταστροφές που δημιουργούν ξένα συμφέροντα. Υποκλίνομαι ενώπιον των συγγενών και ενώπιον των νεκρών», είπε ο δήμαρχος Λέσβου, Δημήτρης Βουνάτσος.
Και απειλές
Σαν να μην έφτανε το σκληρό «αντίο», οι δουλέμποροι ξαναχτύπησαν. Τη μέρα της κηδείας απειλούσαν τους επιζώντες ότι, αν δεν καταβάλουν 2.500 ευρώ, «θα βάλουν τους ανθρώπους τους στην Αθήνα να μας σκοτώσουν». Ολοι προσπαθούσαμε να τους καθησυχάσουμε κι όμως εκείνοι ήξεραν ότι το σύστημα δουλεύει ρολόι και παντού είχαν ανθρώπους τους.
Ενας μεταφραστής μού εξήγησε ότι η συνήθης πρακτική θέλει τα λεφτά που συμφωνούνται ανάμεσα στον δουλέμπορο και τον μετανάστη, να τα κρατά τρίτο πρόσωπο κοινής εμπιστοσύνης και ο δουλέμπορος να παραλαμβάνει τα χρήματα, μόλις ο μετανάστης φτάσει ασφαλής σε ευρωπαϊκό έδαφος. Την ίδια ώρα, η απόγνωση τους κυριεύει και δεν θέλουν να απευθυνθούν στις τουρκικές Αρχές, γιατί φοβούνται τα χειρότερα, ενώ συγγενείς και επιζώντες δεν μπορούν καν να θρηνήσουν: «Ζητάνε λεφτά για το νεκρό κορίτσι, για το νεκρό κορίτσι! Τι άλλο θέλουν πια;». Πράγματι, τι άλλο θέλουν πια;
