Της Αλλοπάρ*

Τα πράγματα για τη βυζαντινή αυτοκρατορία, κυρίες και κύριοι, ήταν -ως συνήθως- πολύ σκούρα, εκεί γύρω στο 1280, λίγα χρόνια μετά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης και τη θριαμβευτική είσοδο σ' αυτήν του Μιχαήλ Παλαιολόγου, που ανέβηκε στον θρόνο ως Μηχαήλ Η’. Οι Λατίνοι, και ειδικά ο Κάρολος Α' ο Ανδεγαυός, βασιλιάς της Σικελίας, Αλβανίας και Ιεροσολύμων, ηγεμόνας της Προβηγκίας, της Ανδεγαυίας και της Πελοποννήσου -αυτοί ήσαν οι τίτλοι του-, το 'χανε βάλει αμέτι μουχαμέτι να ξαναπάρουν την Πόλη. Και με το δίκιο τους, εδώ που τα λέμε:

Είδαν κι έπαθαν για να την κατακτήσουν το 1204 και, ξαφνικά, 57 χρόνια μετά, το 1261, την έχασαν μέσα απ' τα χέρια τους, χωρίς πολιορκία, χωρίς τίποτα, χάρη σ' ένα τυχαίο τέχνασμα του βυζαντινού στρατηγού Στρατηγόπουλου και μιας χούφτας στρατιωτών του.

Ο Μιχαήλ Η' ο Παλαιολόγος τα ήξερε καλά τα σχέδια των Λατίνων και προσπαθούσε με τον μικρό του στρατό και, κυρίως, με διπλωματικά μέσα, κρυφά και φανερά, να τους αντιμετωπίσει. Μέχρι τότε τα 'χε καταφέρει αρκετά καλά, λαδώνοντας τους πάντες και τα πάντα, κάνοντας το καλό παιδί στον πάπα Νικόλαο Γ’, ο οποίος έφτασε στο σημείο να βάλει πάγο στον Κάρολο και να του απαγορεύσει να επιτεθεί στην Κωνσταντινούπολη.

Αλλά τώρα τα πράγματα άλλαξαν: Ο πάπας Νικόλαος Γ' πέθανε και ο νέος πάπας, ο Μαρτίνος Δ' (1281) έκανε ό,τι του έλεγε ο Κάρολος. Ο οποίος πήρε τ' απάνω του κι άρχισε να προετοιμάζεται στα σοβαρά για να πάρει την Κωνσταντινούπολη. Είχε σχεδόν τους πάντες μαζί του: τους βασιλείς Γαλλίας και Ουγγαρίας, τους ηγεμόνες Σερβίας και Βουλγαρίας, καθώς και τους Ελληνες δεσπότες της Ηπείρου και άλλους δυσαρεστημένους με τον Μιχαήλ Η’. Μαζί μ' αυτούς ήταν και η Βενετία με τον σπουδαίο στόλο της, αλλά και -φυσικά- ο πάπας.

Ποιους είχε συμμάχους ο βυζαντινός αυτοκράτορας; Μόνο τους Γενουάτες, που τους είχε τρελάνει στα (εμπορικά) προνόμια, και -στα κρυφά- τον Πέτρο της Αραγονίας (ένα βασίλειο της Ισπανίας, βόρεια της Καταλονίας), στον οποίο είχε στείλει χρυσάφι με το τσουβάλι για να φτιάξει στόλο και να χτυπήσει τον Κάρολο στη Σικελία.

Την άνοιξη του 1282 η προετοιμασία του Καρόλου για την επίθεση στην Κωνσταντινούπολη έχει σχεδόν τελειώσει: περίπου 400 πλοία περίμεναν έτοιμα στη Σικελία, την Πελοπόννησο κι αλλού, για να μεταφέρουν περίπου 8.000 σιδερόφρακτους ιππότες, τοξότες και πολιορκητικές μηχανές, εφόδια και βοηθητικούς. Σ' όλη την Ευρώπη, αλλά και στην Ανατολή, οι συγγραφείς θεωρούσαν τον Κάρολο βέβαιο κυρίαρχο του κόσμου!

Τότε, και συγκεκριμένα τη Δευτέρα του Πάσχα, κατά τον Εσπερινό, μπροστά στην εκκλησία του Αγίου Πνεύματος στο Παλέρμο, ένας στρατιώτης του Καρόλου πρόσεξε, μέσα στο πλήθος που εκκλησιαζόταν, μια πανέμορφη γυναίκα. Την πλησίασε και την «πείραξε». Ο σύζυγός της, που στεκόταν δίπλα της -μιλάμε για Σισιλιάνο!-, έβγαλε ένα μαχαίρι και σκότωσε τον ερωτύλο στρατιώτη. Λες κι ήταν συνεννοημένοι -μήπως ήταν;- οι κάτοικοι του Παλέρμου έπεσαν πάνω στους Γάλλους του Καρόλου και σύντομα η εξέγερση έγινε επανάσταση, που κατέληξε σε σφαγή των Γάλλων. Σε λίγο επαναστάτησε κι η Μεσσήνη, το κύριο λιμάνι της Σικελίας. Ο στόλος του Καρόλου καταστράφηκε και, πάνω στη σύγχυση, πλάκωσε κι ο αραγονικός στόλος με τον Πέτρο, που έτσι έγινε κύριος της Σικελίας!

Ετσι, κυρίες και κύριοι, χάρη στον περίφημο σικελικό Εσπερινό, ο Κάρολος έχασε τ' αβγά και τα πασχάλια και τη σκαπούλαρε η Κωνσταντινούπολη. Εστω και για λίγο. Μη μου πείτε, κυρίες και κύριοι, ότι δεν είναι ωραία η Ιστορία…

* Η Αλλοπάρ είναι σκύλα, πανέμορφη, αεικίνητη και, γενικά, αλλοπαρμένη -σωστό τρελοκομείο. Οποτε δεν γαβγίζει υπαρκτούς και ανύπαρκτους «εχθρούς», διαβάζει μανιωδώς Ιστορία, επιμένοντας στις πικάντικες λεπτομέρειές της.