Του Τάσου Πετρόπουλου *
Επικοινωνιακές ανάγκες εξυπηρετεί ο θόρυβος περί διαφωνιών της κυβέρνησης με την τρόικα. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να εμφανίσει ως δικές της νομοθετικές πρωτοβουλίες: α) την κατάργηση της απεργίας, β) τον περιορισμό του μισθού στο ύψος που η κυβέρνηση θα αποφασίζει, γ) την καθιέρωση της προσωρινής απασχόλησης ως κυρίαρχου «εργασιακού θεσμού», που αναιρεί θεμελιώδη χαρακτηριστικά του δικαιώματος στην εργασία. Ανεξαρτήτως της χρονικής προτεραιότητας εφαρμογής των νομοθετικών πράξεων της κυβέρνησης, όλες κατατείνουν στην ολοκληρωτική κατάργηση του εργατικού δικαίου.
Τυχόν θεσμοθέτηση οποιασδήποτε διαδικασίας ψηφοφορίας για την κήρυξη απεργίας [και μάλιστα από την πλειοψηφία (50+1) του συνόλου των εργαζομένων] καθιστά αδύνατη τη λήψη απόφασης και «νομιμοποιεί» εργοδοτικές και άλλες εξωσυνδικαλιστικές παρεμβάσεις, με πρόσχημα τον έλεγχο της νομιμότητας για την προκήρυξη απεργιών. Και τούτο, όταν στη Βουλή ψηφίζονται νόμοι με την παρουσία τριών βουλευτών, οι οποίοι εικάζεται ότι εκπροσωπούν το σύνολο των απόντων, προερχομένων από το ίδιο κόμμα, συναδέλφων τους.
Τη δυνατότητα κατάργησης των πολυετιών έχει ήδη δρομολογήσει η κυβέρνηση. Απαγόρευσε τη διατήρηση των μισθολογικών όρων συλλογικών συμβάσεων μετά τη λήξη της μετενέργειας (νόμος 4046/12 και ΠΥΣ 6/12), εξαρτά την κατάρτιση Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας από τη συμφωνία του εργοδότη και των εργοδοτικών οργανώσεων, εξαιρεί από οποιαδήποτε ΣΣΕ (ακόμη και από την Εθνική Γενική ΣΣΕ) τους εργοδότες που δεν είναι μέλη εργοδοτικής οργάνωσης, ρυθμίζει τον κατώτατο μισθό με δικές της αποφάσεις. Επομένως, η «συζήτηση», είτε για την κατάργηση είτε για τη μείωση κατά 50% των ήδη υπαγομένων στα επίπεδα του 2012 τριετιών, αφορά τη μείωση του κατώτατου νομοθετημένου από την κυβέρνηση μισθού, αλλά και τη μείωση ή εξαφάνιση του χρονοεπιδόματος που έχει διασωθεί ως περιεχόμενο των ατομικών συμβάσεων εργασίας.
Ο προσωρινά απασχολούμενος μισθωτός αναδεικνύεται ως πρότυπο εργαζόμενου για τους εργοδότες καθώς αποξενώνεται από τους λοιπούς εργαζόμενους της επιχείρησής τους λαμβάνοντας τον νομοθετικά καθοριζόμενο κατώτατο μισθό ή ημερομίσθιο, αλλά και διότι δεν λαμβάνει αποζημίωση απόλυσης, αφού μετά τριών (το ανώτερο) ετών εργασίας λύεται η σύμβασή του προσδοκώντας απλώς και πάλι την επαναπασχόλησή του.
…………………………………………………………………….
*Δικηγόρος – εργατολόγος
