→Στα 100 χρόνια ζωής, ο Αρης πέφτει ξανά κατηγορία και ψάχνει την επόμενη μέρα του
Του Κ. Πετρωτού
Βλέποντας τον Ντίνο Κούη και τον Αλέκο Αλεξιάδη δίπλα στον Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη, οι φίλοι του Αρη που βρέθηκαν χθες το απόγευμα στο «Αλεξάνδρειο» για να γιορτάσουν τα 100 χρόνια ιστορίας του συλλόγου, είναι βέβαιο ότι μέσα τους αναρωτήθηκαν πώς η ομάδα που έγραψε τις δικές της σελίδες δόξας στο ελληνικό και ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο έφτασε να βιώνει τόσο τραγικές στιγμές το 2014.
Ο Αρης, που πριν από τέσσερα χρόνια είχε φτάσει στο σημείο να νικάει δύο φορές την κάτοχο του Europa League Ατλέτικο Μαδρίτης και να την αφήνει εκτός της φάσης των «32», είναι πλέον μια ανάσα από το να βρεθεί στην τρίτη κατηγορία, αφού έχει πια πτωχεύσει, τόσο αγωνιστικά όσο και οικονομικά…
Σαφώς και η ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά για τους «κιτρινόμαυρους» αν νικούσαν εκείνοι στο μπαράζ τον Ολυμπιακό στον Βόλο και έπαιρναν μαζί το πρώτο πρωτάθλημα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, το 1979-1980. Ή αν κατάφερναν να πάρουν έναν από τους τέσσερις τελικούς του Κυπέλλου Ελλάδας που συμμετείχαν από το 2003 μέχρι και το 2010 – με ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό δύο φορές και Παναθηναϊκό, κατά σειρά.
Ωστόσο, αν κάποιος μελετήσει σωστά τα πορίσματα της ποδοσφαιρικής ιστορίας των «κιτρίνων», τότε θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτό που απέτρεψε τον ιστορικό σύλλογο από το να φτάσει εκεί όπου επιτάσσει η δυναμική του κόσμου του είναι η νοοτροπία του και η εσωστρέφεια που μεγάλωνε όσο περνούσαν τα χρόνια.
Η πικρή αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι από τον Αρη δεν έλειψε ουσιαστικά καμία από τις προϋποθέσεις που χρειάζονται για να πετύχει σπουδαία πράγματα μια ομάδα.
• Και κόσμο διαθέτει.
• Και το χρήμα έρρευσε άφθονο κατά καιρούς στα ταμεία του, αν θυμηθούμε τις περιόδους Γράντα και, κυρίως, Κοντομηνά.
• Και παικταράδες είχε, ξεκινώντας από Αλεξιάδη, Κούη, Φοιρό και φτάνοντας μέχρι τον Ρονάλντο Γκιάρο.
• Και μεγάλοι προπονητές υπήρξαν στον πάγκο του, αρκεί να αναφέρουμε τα ονόματα του Παναγούλια τα πρώτα χρόνια, του Μπάγεβιτς αργότερα και του Εκτορ Ραούλ Κούπερ πρόσφατα.
Ομως, έλειψαν η ποδοσφαιρική λογική και η αυτοκριτική.
Ο σύλλογος, από τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 κυρίως, μπήκε σε μια περίοδο «λαοκρατίας» που «εξαφάνισε» κάθε φωνή γόνιμης αντιπολίτευσης. Ηταν η εποχή που οι οπαδοί, ο SUPER 3 για την ακρίβεια (που το τελευταίο διάστημα έχει προχωρήσει σε γενναία αυτοκριτική και στη δική του εσωτερική εκκαθάριση), ανέβαζαν και κατέβαζαν διοικήσεις.
Τη συγκεκριμένη κατάσταση εκμεταλλεύτηκαν ορισμένοι άνθρωποι που είχαν τη λαϊκή αποδοχή. Ομως, το μόνο που κατάφεραν ήταν να πάρουν έναν σύλλογο ευεργετημένο από τις ευνοϊκές διατάξεις του άρθρου 44 το 2004 και μέσα σε 10 χρόνια να δημιουργήσουν χρέη 30 και πλέον εκατομμυρίων ευρώ.
Ολα αυτά αποτελούν ένα πάθημα το οποίο δεν το αρνείται κανείς, αλλά το ζητούμενο είναι αν ακόμη και με τον τρίτο υποβιβασμό της ομάδας θα μεταφραστεί στο κατάλληλο μάθημα.
Το πρόβλημα του Αρη αυτή την περίοδο δεν είναι αν αρχίσει από την τρίτη κατηγορία κάνοντας επανεκκίνηση με ισχυρό επενδυτή (φυσικό πρόσωπο ή ομάδα ανθρώπων, όπως προωθείται με μπροστινό πλέον τον Αλέξη Κούγια!) ή ψάξει να βρει μια φόρμουλα για να σταθεί στη δεύτερη και να προσπαθήσει να επανέλθει άμεσα στη Σούπερ Λίγκα.
Αυτό που θα καθορίσει την πορεία του συλλόγου στο μέλλον είναι αν θα υπάρχει διάθεση, όλων όσοι ασχολούνται από δω και πέρα με τον σύλλογο, να κάθονται μπροστά από έναν καθρέφτη, ανά περιόδους, και να κάνουν γενναία αυτοκριτική…
