Ο Αρης του Γκάλη και του Γιαννάκη, φαινόμενο μιας ολόκληρης εποχής

Του Γιάννη Ντεντόπουλου

Μπορεί ο μπασκετικός Αρης να μην αξιώθηκε να κατακτήσει το πρωτάθλημα Ευρώπης ή να μην έφτασε καν σε τελικό, παρ’ ότι συμμετείχε στα τρία πρώτα φάιναλ φορ της ιστορίας, ωστόσο στη συνείδηση των Ελλήνων φιλάθλων είναι σαν να τα έχει καταφέρει και με το παραπάνω.

Στα χρόνια της μπασκετικής μας αθωότητας έφτασε στο σημείο να αντιμετωπίζεται ως μια άτυπη Εθνική Ελλάδας, με κιτρινόμαυρη φορεσιά και έδρα το Αλεξάνδρειο, το οποίο στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 είχε μετατραπεί σε ιερατείο της πορτοκαλί μπάλας.

Κάθε Πέμπτη βράδυ, στον δρόμο προς τη Γάνδη (‘87), το Μόναχο (‘89) και τη Σαραγόσα (‘90) οι δρόμοι σε όλη την επικράτεια άδειαζαν, τα θέατρα έβαζαν λουκέτο, οι τηλεοράσεις έπαιρναν «φωτιά» και όλοι συντονίζονταν με το μυαλό του Γιάννη Ιωαννίδη, τις χορευτικές φιγούρες του Νίκου Γκάλη, τον δυναμισμό του Παναγιώτη Γιαννάκη, το χέρι του Λευτέρη Σούμποτιτς, τον καλπασμό του Νίκου Φιλίππου. «Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τ’ άλλα παιδιά», όπως τραγούδησε ένα βράδυ στο «Ακρόαμα» η Μαρινέλλα. Ως φανατική οπαδός της ομάδας, είχε πιάσει τον σφυγμό της εξέδρας.

Από το «Ακρόαμα» πέρασαν για να γλεντήσουν τις μεγάλες νίκες πολλά από τα πρώτα ονόματα του θεάματος. Η αξέχαστη Αλίκη Βουγιουκλάκη (συνοδευόμενη από τον Κώστα Σπυρόπουλο) ή ο αείμνηστος -άρρωστος Αρειανός- Βασίλης Τσιβιλίκας.

Σε όποια πόλη της Ελλάδας κι αν έπαιζε το Σαββατοκύριακο ο Αρης για το πρωτάθλημα, το sold out ήταν εξασφαλισμένο, ενώ έμεναν και χιλιάδες άνθρωποι έξω από τα μικρά, έτσι κι αλλιώς, μπασκετικά γήπεδα. Λες και έδιναν συναυλία οι Beatles. Γυναίκες, παιδιά περίμεναν με τις ώρες έξω από τα αποδυτήρια για ένα αυτόγραφο. Υστερία.

Ο Αρης, ο «αυτοκράτορας» της Ελλάδας εκείνη την εποχή, ήταν κάτι περισσότερο από μια ομάδα. Ηταν κοινωνικό φαινόμενο. Κι αυτό είναι ένα παράσημο που δεν πρόκειται να του το αμφισβητήσει κανείς, όσα χρόνια κι αν περάσουν.