Της Πέπης Ρηγοπούλου
Γεννήθηκε το 2000. Οταν βαφτίστηκε και επισήμως, ήμουν εκεί. Την είπαν «Εδρα Δημητρίου Γαλανού». Το όνομα του Ελληνα βραχμάνου, που είναι από τους δωρητές του πρώτου Πανεπιστημίου Αθηνών στην Πλάκα. Ηταν η πρώτη και για την ώρα η μόνη έδρα Ελληνικού Πολιτισμού, Λογοτεχνίας και Γλώσσας που ιδρύθηκε στην Ασία. Στο Νέο Δελχί, στο Πανεπιστήμιο Τζαβαχαρλάλ Νεχρού. Ολα αυτά τα χρόνια ρωτούσα γι' αυτήν, υπάρχει ή δεν υπάρχει ακόμα. Και την ξαναβρήκα δεκατρία χρόνια μετά. Ενα όραμα, καρπός σκληρής δουλειάς που κατάφερε να γίνει θεσμός. Περπατώ ανάμεσα στα κτίρια της Πανεπιστημιούπολης. Κτισμένα από κόκκινο μάρμαρο, ανάμεσα στα δέντρα του δάσους. Κόκκινο και πράσινο παντού. Με αγόρια και κορίτσια να περπατούν μαζί -μια επανάσταση για την Ινδία-, να χαίρονται καθισμένα στα παγκάκια το λαμπερό φως του απογεύματος. Και με τις φωνές των άγριων παγονιών, που με τρόμαζαν τότε πετώντας ψηλά πάνω από τα δέντρα, να απουσιάζουν για άγνωστους λόγους.
Τα παιδιά που μαζεύτηκαν αθρόα στο αμφιθέατρο -μαζί με καθηγητές του Πανεπιστημίου και το προσωπικό της ελληνικής πρεσβείας με επικεφαλής τον πρέσβη Ιωάννη Ραπτάκη- ήταν τα περισσότερα φοιτήτριες και φοιτητές της ελληνικής έδρας. Ανάμεσα στους Ινδούς διδάσκοντες ένας διακεκριμένος ελληνιστής καθηγητής, με σπάνια γνώση, που την προσφέρει με εξαιρετική γενναιοδωρία και απλότητα: ο καθηγητής Αρόρα. Είναι αυτός που μετά τον Ελληνα ιδρυτή της Γιάγκο Ανδρεάδη έχει κρατήσει ζωντανή την έδρα περισσότερα από δεκατρία χρόνια, προετοιμάζοντας και τον άξιο διάδοχό του, έναν νέο επιστήμονα, τον Ανίλ Κουμάρ, διοργανωτή της εκδήλωσης μαζί με την Ελληνίδα σύμβουλο της πρεσβείας Αλίκη Κουτσομυτοπούλου. Η ευκαιρία ήταν μια διάλεξη για τον θεό Διόνυσο σε σχέση με τον Ινδό θεό Σίβα και η προβολή ενός δικού μου ντοκιμαντέρ με θέμα τις ελληνικές και τις ινδικές τελετές πυροβασίας. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την απονομή των πιστοποιητικών σπουδών στους τελειόφοιτους από τον Ελληνα πρέσβη. Ηταν έκδηλη η χαρά των παιδιών καθώς παραλάμβαναν τα ενδεικτικά φοίτησής τους. Είχαν διαλέξει κάτι δύσκολο, κάτι σπάνιο και τα είχαν καταφέρει.
Υπάρχει η άποψη, ενδεχομένως κυρίαρχη, ότι στα ζητήματα πολιτιστικής πολιτικής είναι καλύτερα να παίζεις κλεισμένος στη μικρή περιοχή σου, κάτι που σημαίνει μάλλον να μην παίζεις πουθενά και παρ’ όλα αυτά να χάνεις. Στον αντίποδα της άποψης αυτής, υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι, ιδίως στις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, το μακρινό μπορεί να αποδειχθεί πολύ κοντινό. Αυτή η πίστη κινούσε και τον πρέσβη Γιάννη Ζέππο που το 2000 πρωτοστάτησε στην ίδρυση της έδρας. Με πολύτιμη βοηθό του τη Δώρα Γκότα.
Η σημερινή ελληνική πρεσβεία κάνει ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει πόρους για τη συνέχιση του έργου αυτού. Υπάρχουν κάποιοι χορηγοί, αλλά οι πόροι παραμένουν λιγοστοί. Το να σταματήσει η προσπάθεια θα ήταν θλιβερό για το ίδιο το σημαντικό έργο που παράγεται στην ελληνική έδρα, όπου κάθε χρόνο εγγράφονται εκατό με εκατόν είκοσι φοιτητές, αριθμός εξαιρετικός για μάθημα επιλογής. Αλλά και γιατί δεκάδες ινδικοί σύλλογοι για τον ελληνικό πολιτισμό λειτουργούν σε όλη την υποήπειρο και αδιάκοπες ανθρωπολογικές και αρχαιολογικές ανακαλύψεις πλουτίζουν συνεχώς με νέα στοιχεία όσα ήδη γνωρίζουμε για τη βαθιά σχέση των δύο πολιτισμών. Μια τέτοια προσπάθεια θα έπρεπε όχι απλώς να στηριχτεί αλλά και να γίνει παράδειγμα για την παρουσία μας σε άλλους τόπους, όπως η Κίνα. Μακάρι να βρεθούν πρωτίστως η θέληση και επίσης τα μέσα για να κρατηθεί η σημαντική αυτή πρωτοβουλία ζωντανή.
