Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού
Τις τελευταίες μέρες προβλήθηκαν στην τηλεόραση τα δύο διαφημιστικά σποτ του υπουργείου Παιδείας για τον επαγγελματικό προσανατολισμό. Δύο έφηβοι, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, διεκδικούν το δικαίωμα να επιλέξουν το επάγγελμα που θα τους άρεσε να κάνουν στο μέλλον και να διαμορφώσουν ανάλογα το πρόγραμμα σπουδών τους. Σωστά. Επί χρόνια όλοι αυτοί που ασχολήθηκαν με την εκπαίδευση, υπουργοί και αντιπολιτευόμενοι που εναλλάσσονταν, έλεγαν ότι δεν μπορεί να πηγαίνουν όλα τα παιδιά στα πανεπιστήμια, δεν είναι σωστό να παράγονται τόσοι επιστήμονες που μετά δεν μπορούν να απορροφηθούν, δεν επιτρέπεται η χώρα να μην έχει σωστή και αποτελεσματική επαγγελματική και τεχνική εκπαίδευση.
Ολοι το έλεγαν, όμως μόνο ο σημερινός υπουργός το τόλμησε και μπράβο του. Αποφάσισε να προωθήσει την τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση, σε δύο χρόνους. Στον πρώτο χρόνο, ρήμαξε τα τεχνικά και επαγγελματικά λύκεια, καταργώντας ειδικότητες, συρρικνώνοντας άλλες και απολύοντας τους αντίστοιχους καθηγητές ώστε να χάσουν τα λύκεια αυτά την (ελάχιστη έστω) αξιοπιστία τους και να μην υπάρχει περίπτωση να ξανασταθούν στα πόδια τους.
Στον δεύτερο χρόνο, έριξε χρήμα στη διαφήμηση για να ενημερώσει γονείς και παιδιά ότι ήρθε η ώρα να αλλάξουν τη στάση τους απέναντι στην τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση. Μετά από την απίστευτη δυσφήμιση των τεχνικών λυκείων και των διδασκόντων σε αυτά, ο τρόπος για να πειστούν γονείς και παιδιά για τα αγαθά της τεχνικής εκπαίδευσης είναι δύο περιποιημένα παιδιά, με λαμπερό πρόσωπο, που ενσαρκώνουν στις οθόνες μας τις νέες βλέψεις του υπουργείου Παιδείας.
Θα αφήσω άλλους πιο κατάλληλους να ασχοληθούν με τις βλέψεις αυτές, παρ' όλο που ο υπουργός ουδέποτε προσπάθησε να τις κρύψει ή να τις αρνηθεί, με μια σειρά δράσεις στη διάρκεια της υπουργίας του, από την παρουσία του σε εγκαίνια σχολών μέχρι τις αναθέσεις ερευνών για σχετικά και άσχετα θέματα. Θα αποφύγω να σχολιάσω τον εσωτερικό διχασμό που κρύβουν οι υπουργικές αποφάσεις για κατάργηση αφενός και προώθηση αφετέρου της τεχνολογικής εκπαίδευσης. Δεν θα αναφερθώ στον αποπροσανατολισμό των παιδιών από τις αλληλοσυγκρουόμενες υπουργικές στάσεις, περιμένοντας από τους συλλόγους καθηγητών και γονέων να το κάνουν, να διερευνήσουν τις πραγματικές δυνατότητες και τις υπαρκτές απειλές που κρύβονται στην προτεινόμενη επιλογή εγκατάλειψης του γενικού λυκείου.
Θα σταθώ μόνο στο κραυγαλέα σεξιστικό μήνυμα του υπουργού, που δεν διστάζει να αναπαράγει στερεότυπα τα οποία αυτός τουλάχιστον, ως πανεπιστημιακός δάσκαλος και υπουργός Παιδείας, θα έπρεπε να έχει αφήσει πίσω του.
Στο δίδυμο σποτ παρουσιάζονται ένα αγόρι και ένα κορίτσι, εκεί γύρω στα δεκατρία, που «πιάνουν τα χέρια τους». Το αγόρι όχι μόνο ονειρεύεται, όχι μόνο θα επιδιώξει, αλλά ήδη είναι «μηχανικός», «ηλεκτρολόγος» και «κομπιουτεράς».
Επισκευάζει τα παιχνίδια του, τα πορτατίφ του σπιτιού, το ποδήλατο και τον υπολογιστή του. Μελετάει, βιδώνει, βρίσκει λύσεις, κάνει πατέντες. Αντρικές δουλειές. Το κορίτσι, από την άλλη, θέλει να γίνει και ήδη είναι μοδίστρα. Ζει στον υπέροχο και μαγικό κόσμο της ομορφιάς και της κομψότητας. Χαϊδεύει απαλά υφάσματα, ντύνει, στολίζει, νοικοκυρεύει.
Το γραφείο του αγοριού έχει την αυστηρότητα, την οργάνωση και την τάξη που απαιτεί η κλίση του, γεμάτο με τα εργαλεία της «δουλειάς» του. Ο χώρος του κοριτσιού είναι πιο χρωματιστός, «καλλιτεχνικός». Επικρατεί το ροζ. Το ύφασμα είναι μαλακό και ρευστό, όπως το ύφος του κοριτσιού όταν αγναντεύει το μέλλον, με βλέμμα ονειροπόλο. Αντίθετα, το βλέμμα το αγοριού είναι σταθερό. Και δικαίως. Οσο εκείνος θα φτιάχνει τον κόσμο γύρω του, η συμμαθήτριά του θα φτιάχνει τα ρούχα –δικά της και της αδερφής της– που θα τον γοητεύσουν, πραγματώνοντας την καινούργια υπουργική απόφαση για το μέλλον των παιδιών μας.
