Στον κόσμο των τοίχων, το ψέμα δεν νομιμοποιείται μόνο την Πρωταπριλιά. Δυστυχώς, δεν έχω φωτογραφίσει την προεκλογική εκείνη αφίσα του ΠΑΣΟΚ, που εν έτει 1999 επικαλούνταν τη φούσκα του Χρηματιστηρίου ως απόδειξη του «εκσυγχρονιστικού» αναπτυξιακού θαύματος. Πιο εμπνευσμένη υπήρξε η ψευδώνυμη χρήση του λογότυπου και του εμβλήματος της ΕΥΠ από το Αυτόνομο Στέκι για να διαφημιστεί μια εκδήλωση αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής (1), του υπουργείου Πολιτισμού από κάποια ανώνυμη συλλογικότητα για την καταγγελία του καταναλωτισμού εν έτει 2006 (2) και της «Πράβντα», πάλαι ποτέ οργάνου του ΚΚΣΕ, για μια αντικομμουνιστική διακήρυξη την ίδια χρονιά (3). Ακόμη περισσότερο αυτό ισχύει για την καταφανώς ειρωνική απόδοση βολικών ρητών σε λάθος πρόσωπα. Οταν τον Δεκέμβρη του 2008 ο «Ελεύθερος Τύπος» της κ. Δασκαλάκη κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδη αναπαραγωγή του ανύπαρκτου ρητού του Ισοκράτη περί «αυτοκαταστρεφόμενης Δημοκρατίας», κάποιος διαδηλωτής απάντησε αποδίδοντας στον αρχαίο ρήτορα (και) το γνωστό σύνθημα των αντιεξουσιαστών (4). Λίγο νωρίτερα, διατυπώσεις αλληλεγγύης στον αναρχικό ληστή Γιάννη Δημητράκη είχαν αποδοθεί από αυτοκόλλητα συμπαθούντων στον υπουργό Δημόσιας Τάξης Βύρωνα Πολύδωρα (5) και στους κλασικούς του μαρξισμού (6).

Διαφορετικής τάξης -και συνήθως αθέλητη- φάρσα προκύπτει από τους χαριτωμένους συνειρμούς που προκαλεί η γειτνίαση μιας αφίσας με κάποιες άλλες (7-11), με το ευρύτερο περιβάλλον στο οποίο αυτή έχει κολληθεί ή αναρτηθεί (12-13) ή ακόμη και με κάποια απροσδόκητα συμβάντα στον γύρω χώρο. Οι άνευ λόγου και αιτίας συμπλοκές ΚΝΕ – αναρχικών στη Νομική, το βράδυ των φοιτητικών εκλογών της 17ης Απριλίου 1986, προσέδωσαν λ.χ. πολύ διαφορετικό νόημα στο αφισάκι που προπαγάνδιζε μια φοιτητική εκδήλωση των τοπικών «Συσπειρώσεων» (14).