Του Γιώργου Σταματόπουλου
Διαβάζω πάντα μ’ ενδιαφέρον τον τοπικό Τύπο, ειδικώς όταν τα κίνητρα του εκδότη είναι ανιδιοτελή, πά’ να πει νοιάζεται -και φαίνεται τούτο- για τα προβλήματα που ταλανίζουν τις τοπικές κοινωνίες. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι ο «Καλλικράτης» έχει οξύνει και έχει μεγεθύνει τα προβλήματα· και συνήθως φταίνε ο δήμαρχος και το δημοτικό συμβούλιο.
Πριν από λίγες μέρες έπεσα πάνω στο «Μυρόφυλλο», τριμηνιαία έκδοση του Συλλόγου Αποδήμων Μυροφυλλιτών, φ. 114. Εστί δε Μυρόφυλλον το τελευταίο χωριό δυτικά του Νομού Τρικάλων, στα σύνορα με την Αρτα. Διαβάζω επιστολές που αντάλλαξαν ο Σύλλογος και ο δήμαρχος Πύλης. Τον ρωτάνε για τη γέφυρα Γκολφαρίου που κατέρρευσε το 2010, αλλά πέρα βρέχει για το δημοτικό συμβούλιο· ούτε απασχολήθηκε, αλλά ούτε και κάποιο έγγραφο εστάλη στα αρμόδια υπουργεία. Στη λαϊκή συνέλευση που έγινε, ομόφωνα σχεδόν, απορρίφθηκε πρόταση του δημάρχου να μετατραπεί το κοινοτικό γραφείο σε καφενείο (!). Εκεί όμως ο δήμαρχος, να κάνει το δικό του – έφτιαξε μάλιστα και μια ωραιότατη τουαλέτα να δέσει το (καφε)πράγμα.
Απαντά ο δήμαρχος ότι η γέφυρα Γκολφαρίου έχει δημοπρατηθεί, υπάρχει ανάδοχος εργολάβος και είναι υπό την επίβλεψη της Περιφέρειας Θεσσαλίας. Σε ό,τι αφορά το κοινοτικό γραφείο, «ποιο το περίεργο εν έτει 2014 να διαθέτει τουαλέτα!». Ανταπαντά ο Σύλλογος: Αφήστε δήμαρχε τα τερτίπια. «Είναι γεγονός ότι η κατάρρευση της γέφυρας Γκολφαρίου δεν απασχόλησε ποτέ το δημοτικό συμβούλιο ή δεν είναι; Είναι γεγονός ότι έχετε εξασφαλίσει 30.000 ευρώ για τη μετατροπή του κοινοτικού κτιρίου σε καφενείο ή δεν είναι; Είναι γεγονός πως πραγματοποιήθηκε λαϊκή συνέλευση η οποία ομόφωνα σχεδόν απέρριψε την πρότασή σας γι’ αυτή την “επένδυση”, όταν τρέχουν άλλες προτεραιότητες, ή δεν είναι;». Και, επίσης, αυτό που με εντυπωσιάζει ως τρίτο, τον ερωτούν: «Είναι γεγονός πως σε εκδήλωση στη Μεσοχώρα (10/8/2013) είπατε επί λέξει: “Οι τοπικές κοινωνίες έχουν τον λόγο τους, δεν μπορώ να αποφασίζω σε κάποια στιγμή εγώ ερήμην των Μεσοχωριτών”. Είναι γεγονός ή δεν είναι; Διότι αν δεν είναι, έχουμε δυσκολία στην επικοινωνία».
Διαβάζω κι άλλα, αλλά δεν έχουν τόση σημασία όση η εξής ερώτησή τους: «Αλήθεια, κ. δήμαρχε, από πού αντλείτε το δικαίωμα να καταργείτε έναν παμπάλαιο θεσμό, τον κοινοτισμό, που σεβάστηκε η τουρκοκρατία; Ποιες αρχές δικαίου και δημοκρατίας σάς υπαγορεύουν τόση αλαζονεία και αυθαιρεσία ώστε να γκρεμίζετε και οικήματα της κοινότητας;»
Νομίζω του βάζουν δύσκολα του κυρίου δημάρχου. Οι «καλλικρατικοί» δήμαρχοι δεν πολυνοιάζονται για πολιτική ιστορία, για κοινωνιολογία, για συλλογική μνήμη, για την ίδια την Ιστορία. Πώς θα τρυγήσουν και από πού κάνα ευρώ είναι το μέλημά τους, μια και τα κρατικά κονδύλια έχουν μειωθεί κατά περίπου 60%, και τι να κάνουν οι άνθρωποι; Να δώσουν του κόσμου τα λεφτά για μια γεφυρούλα (που όμως, ενώνει το χωριό με την Εθνική Τρικάλων – Αρτας); Σιγά, τώρα.
Εχουν αλλάξει δραματικά τα πράγματα, σε όλη την Επικράτεια. Οι δήμαρχοι οφείλουν να σέβονται τις λαϊκές συνελεύσεις, να απαντούν με επιχειρήματα απτά και όχι με ξεπερασμένες πολιτικάντικες στρεβλώσεις. Λέμε «ναι» στα καφενεία, αλλά όχι να στεγαστούν σε ιστορικά κτίρια· στα τελευταία κατοικούν η Μνήμη, η Ιστορία, ο Πολιτισμός. Θα είχε ενδιαφέρον μία απάντηση από τον δήμαρχο Πύλης Κωνσταντίνο Δ. Κουφογάζο.
