Ο Τάκης Μπαλτάκος επωμίστηκε εξ αρχής τον ρόλο του σκληρού ακροδεξιού alter ego του πρωθυπουργού. Είχε αναλάβει να στηρίξει τη θεωρία των «δύο άκρων» εξισώνοντας τη Χρυσή Αυγή με τον ΣΥΡΙΖΑ

Μπορεί ο κ. Σαμαράς να είναι Καλαματιανός, αλλά ο κ. Μπαλτάκος είναι Μανιάτης. Και μ’ αυτή την ιδιότητα ανέλαβε εξαρχής να παίξει τον ρόλο του σκληρού ακροδεξιού alter ego του πρωθυπουργού. Ο ίδιος δεν έχει πολιτικό παρελθόν μακριά από τον κ. Σαμαρά. Δεν είχε εκδηλωθεί από παλιά, όπως συμβαίνει με άλλους σκληρούς ακροδεξιούς που περιστοιχίζουν τον σημερινό πρωθυπουργό από την εποχή που είχε ιδρύσει την Πολιτική Ανοιξη.

Στον Παναθηναϊκό

Η καριέρα του κ. Μπαλτάκου σημαδεύτηκε από την παρουσία του ως νομικού συμβούλου στην ΕΠΑΕ και στη συνέχεια στην ΚΑΕ Παναθηναϊκός των αδελφών Γιαννακόπουλων. Αλλά από τη στιγμή που ανέλαβε το καθήκον του «παιδονόμου» στο υπουργικό συμβούλιο με την αρμοδιότητα του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης, άρχισε να αναπτύσσει μια ιδιαίτερη προσωπική στρατηγική που συνοψιζόταν στην αναζήτηση σημείων επαφής της Νέας Δημοκρατίας με τους παράγοντες της Ακροδεξιάς και ιδιαίτερα με τη Χρυσή Αυγή.

Κομβικό σημείο στο ξεδίπλωμα αυτής της στρατηγικής υπήρξε η επιτυχημένη προσπάθειά του να ακυρώσει την ψήφιση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, παρά το γεγονός ότι είχε ήδη κατατεθεί από τον αρμόδιο υπουργό, με τη σύμφωνη γνώμη και των τριών κομμάτων της τότε κυβέρνησης. Η υπόθεση κατέληξε σε ένα πρωτοφανές φιάσκο, με την παραίτηση του Αντώνη Ρουπακιώτη και την παραπομπή της ψήφισης του νομοσχεδίου στις καλένδες.

Είχε προηγηθεί μια επιδεικτική εκδήλωση των ακροδεξιών του πεποιθήσεων όταν ο κ. Μπαλτάκος είχε αποπέμψει με σκαιό τρόπο την Εθνική Επιτροπή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, λέγοντας ότι «δεν τον ενδιαφέρουν, ως εκπρόσωπο της κυβέρνησης και της Νέας Δημοκρατίας, το έργο της Επιτροπής και τα δικαιώματα του ανθρώπου, ούτε οι σχετικές διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, και συνειδητά ώς τώρα δεν έκανε τίποτα για να διευκολύνει την απρόσκοπτη λειτουργία της Επιτροπής».

Και τον Ιούνιο του 2013 ο κ. Μπαλτάκος, σε συζητήσεις του με δημοσιογράφους, δεν απέκλεισε το «απευκταίο αλλά όχι απίθανο ενδεχόμενο» η Νέα Δημοκρατία να υποχρεωθεί να κυβερνήσει μετά τις επόμενες εκλογές με τη συνεργασία της Χρυσής Αυγής. Μέχρι τον περασμένο Σεπτέμβριο ο κ. Σαμαράς κάλυπτε απολύτως αυτή την εξωθεσμική δραστηριότητα του στενού του συνεργάτη.

Ο κ. Μπαλτάκος είχε αναλάβει το καθήκον να στηρίξει τη θεωρία των «δύο άκρων» εμφανίζοντας τη Χρυσή Αυγή ως ισοδύναμο του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ διατηρούσε στενές επαφές με τα στελέχη της. Ειδικά με τον Κασιδιάρη τον συνέδεε και η λατρεία του βάρβαρου εθίμου της Σπάρτης «Κρυπτεία», το οποίο χρησιμοποιούν οι χρυσαυγίτες ως άλλοθι για να δικαιολογήσουν τις δολοφονικές βραδινές επιθέσεις των Ταγμάτων Εφόδου (βλ. «Η Κρυπτεία του κ. Γενικού», «Εφ.Συν.», 26.5.2013).

Μετά τη δολοφονία Φύσσα

Η τομή σ’ αυτή την ανέφελη πορεία σημειώθηκε με την άσκηση διώξεων εις βάρος στελεχών της Χρυσής Αυγής μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Και ενώ οι αρμόδιοι υπουργοί και ο ίδιος ο πρωθυπουργός άρχισαν από τότε να μιλούν για «νεοναζιστική» και «εγκληματική οργάνωση», ο κ. Μπαλτάκος παρέμεινε στην προηγούμενη γραμμή και όπως αποκαλύπτεται στην ιδιωτική του συνομιλία το μόνο του μέλημα ήταν να μη διαταράξει τις σχέσεις του με τους ναζιστές, ενώ ήταν έτοιμος να βρίσει τον πρωθυπουργό και τη Δικαιοσύνη προκειμένου να εξασφαλίσει την «κατανόηση» του Κασιδιάρη.

Δ.Ψ.