Του Τάσου Παππά
Πολύ «υπερκομματισμός» κυκλοφορεί εσχάτως στη δημόσια σκηνή. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές προσφέρονται για να δοκιμάσουν διάφοροι υποψήφιοι τις ικανότητές τους στην υποκριτική τέχνη. Και καλά να το παίζουν «ακομμάτιστοι» ο Καμίνης και ο Μπουτάρης, των οποίων η σχέση με τα κόμματα που τους υποστηρίζουν ήταν και είναι επιδερμική, αλλά να υποδύονται τους υπεράνω κομμάτων ο Γ. Σγουρός και ιδίως ο Βασ. Μιχολολιάκος, γνωστός παράγοντας της συντηρητικής παράταξης, με ιδιαίτερα θορυβώδες κομματικό παρελθόν, αγγίζει τα όρια της γελοιότητας.
Παλιότερα τα κόμματα ήταν ένα ελκυστικό προϊόν. Οι πάντες έσπευδαν να εξασφαλίσουν την εύνοιά τους. Σπανίως κατέβαιναν στις δημοτικές εκλογές πραγματικά ανεξάρτητοι υποψήφιοι και σε ελάχιστες περιπτώσεις κατάφεραν να εκλεγούν. Σήμερα, που τα περισσότερα κόμματα έχουν κρίση ταυτότητας και «βλέπουν» τα μέλη τους να φεύγουν τρέχοντας και βρίζοντας, η εμφανής στήριξη προς κάποιον υποψήφιο θεωρείται μειονέκτημα. Για να είναι ωστόσο πειστική η ρητορική των υποψηφίων περί ανεξαρτησίας χρειάζεται και το σχετικό πλαίσιο, δηλαδή το κατάλληλο μπαλαμούτι, μπας και παραμυθιαστούν οι πελάτες-ψηφοφόροι. Ετσι, στις κλισέ ερωτήσεις των δημοσιογράφων προς τους υποψηφίους «ποιος είναι ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος για σας;», η πολιτικώς ορθή απάντηση, αυτή που συστήνουν οι τεχνικοί της επικοινωνίας, είναι η εξής: «Δεν είναι αντίπαλοί μου οι υπόλοιποι υποψήφιοι, μοναδικός αντίπαλός μου είναι τα προβλήματα της περιοχής». Τόση πρωτοτυπία!
Στην Ελλάδα ζούμε, γνωριζόμαστε καλά. Για παράδειγμα, δεν θυμάμαι πότε ο κ. Σγουρός αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ. Καταλαβαίνω ότι σήμερα που το κόμμα του είναι σε φάση αποσύνθεσης δεν θέλει να ταυτιστεί κι αν ήταν στο χέρι του θα διέγραφε το κομματικό παρελθόν του. Ο δε κ. Μιχαλολιάκος, που ανακάλυψε τη γοητεία της αυτονομίας από την κομματική σκηνή, δεν είχε κανένα πρόβλημα να υποδεχτεί τον πρωθυπουργό Αντ. Σαμαρά που πριν από μερικές εβδομάδες όλως τυχαίως βρέθηκε στον Πειραιά, όλως τυχαίως συναντήθηκαν και όλως τυχαίως πήγαν σε στέκι της περιοχής για να πιουν μερικές ρακές και να ανταλλάξουν με την ευκαιρία φιλοφρονήσεις για το πόσο ικανός δήμαρχος είναι ο ένας και τον χρειάζεται ο Πειραιάς και πόσο αποτελεσματικός πρωθυπουργός είναι ο άλλος και τον έχει ανάγκη η χώρα. Τα κόμματα μπορεί σήμερα να μην «πουλάνε», το παπατζιλίκι πάντως καλά κρατεί.
